بابک صابری در رابطه با پاهای پرانتزی در کودکان، اظهار کرد: نوزادان معمولاً به دلیل وضعیت قرارگیری بدنشان در رحم مادر با پاهایی پرانتزی متولد می‌شوند.
وی افزود: وقتی کودکتان شروع به ایستادن و راه رفتن می‌کند، ممکن است قوس پاهایش آشکارتر شود اما معمولاً پاها به تدریج راست می‌شوند، تا سه سالگی معمولاً بیشتر کودکان دیگر پاپرانتزی به نظر نمی‌رسند و تا هفت یا هشت سالگی، پاهای بیشتر کودکان به زاویه‌ای رسیده است که تا بزرگسالی به همان شکلی که هست باقی می‌ماند.
صابری ادامه داد: اگر کودکتان در حالت ایستاده، در حینی که انگشتان پایش رو به جلو و مچ پاهایش چسبیده به هم است، زانوهایش با یکدیگر تماس پیدا نمی‌کنند، نشانهٔ پرانتزی بودن پاهاست.
این متخصص ارتوپدی عنوان کرد: اگر زانوهای کودک شما با هم تماس پیدا می‌کنند اما مچ پاهایش نه، زانوهایش ضربدری است، داشتن زانوهای ضربدری معمولاً بین سنین سه و شش سالگی آشکارتر است که این وضعیت نیز مثل پاهای پرانتزی، خودبه‌خود اصلاح می‌شود.
وی افزود: پدیده پای پرانتزی یکی‌از عارضه‌های شایع در سنین نوزادی است که عموماً آن‌را می‌توان در سن یک و نیم سالگی مشاهده کرد، این عارضه در این سن طبیعی بوده و به تدریج با رشد نوزاد از بین خواهد رفت.
صابری با بیان اینکه عارضه پای پرانتزی عموماً تا سن ۴ یا ۶ سالگی به حالت خود برمی‌گردد، اظهار کرد: در مواردی ممکن است این پدیده به صورت غیرطبیعی باشد که پزشک با بررسی و معاینات نوزاد را تحت درمان قرار می‌دهد.
این متخصص ارتوپدی افزود: این مشکل ژنتیکی نیست و در مواردی بسیار نادر به صورت غیرطبیعی بروز می‌کند و نیاز به درمان دارد.
وی ادامه داد: کمبود ویتامین D و کم کاری تیروئید ازجمله علل بروز این عارضه است، گاهی اوقات، پرانتزی بودن پاها می‌تواند ناشی از یک نقص اسکلتی یا ناهنجاری یا به خاطر یک مشکل در سلامتی باشد.
