عصر ایران ؛ کاوه معین‌فر - در این روزها که بخشی از زندگی همه ما اخبار و اتفاقات نگران کننده چون کرونا، گرانی، بی برقی و ... است تنها کاری که از دست ما برمی‌آید این است که جنبه‌های مثبت و یا اتفاقات شیرین هر اندازه کوچک را هم رصد کرده و سعی کنیم فکر و ذهن با این مسائل هم دمخور شود.
همین چند روز پیش بود که ویدئو آب دادن به لاک‌پشت گیر کرده در آتش سوزی جنگل‌های مریوان در دنیای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بسیار پر بازدید شد و مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت.
منطقه مریوان به گونه‌ای است که کوه‌های اطراف آن پوشش جنگلی و عمدتا با درختان بلوط دارد. در این روزها که آتش سوزی به جان زاگرس افتاده و از هرطرف یک شعله‌ای زبانه کشیده و جنگل‌های بلوط را می‌سوزاند، از حرکت‌های مردمی و یا سازمان‌های مردم نهاد برای خاموش ساختن این آتش‌ها نباید غافل ماند.
«انجمن سبز چیا» شهرستان مریوان یکی از آن نکات امیدبخش زندگی است، جوانان مرد و زنی که با کمترین امکانات تمام سعی خود را به کار می‌گیرند تا آتش جنگل‌های بلوط اطراف شهرستان مریوان را خاموش سازند.
اقدام آنها ساده و خودجوش است، بر اساس گزارشات مردم بومی مطلع می‌شوند که در یک منطقه‌ای آتش به جان درختان افتاده است، داوطلبان از هر نقطه دور هم جمع شده و به محل آتش سوزی می‌روند تا آتش را مهار کرده و از گسترش هر چه بیشتر آن جلوگیری کنند.
اگر تعداد آتش سوزی‌ها در یک روز زیادتر از حد معمول و یا محدوده بسیار وسیعی در حال سوختن باشد از طریق صفحه اینستاگرامی انجمن فراخوان کمک داده و معمولا هم مردم مریوان، علی الخصوص جوانان به یاری آنها می‌روند.
انجمن سبز چیا در قالب NGO یا اصطلاح فارسی سمن (سازمان مردم‌نهاد) در شهرستان مریوان با گرایش فعالیت زیست‌محیطی در سال ۱۳۷۸ تاسیس شده است و به گواه عملکردشان در این چند سال فعالیت بسیار موفق عمل کرده‌اند.
متاسفانه در شهریور سال 1397 دو نفر از اعضا اصلی انجمن سبز چیا ، شریف باجور و امید کهنه پوشی همراه با دو تن از اعضاء و کادر اداره منابع طبیعی و آبخیزداری مریوان، رحمت حکیمی نیا و محمد پژوهی در حال خاموش کردن آتش سوزی گسترده منطقه جنگل های روستاهای سلسی و پیله جان خود را ازدست دادند و به عنوان شهیدان محافظ طبیعت یا شهیدان سبز از آنها یاد می‌شود.
شریف باجور و امید کهنه پوشی
مرحوم شریف باجور همواره تکیه کلامی داشت و می‌گفت: «اندیشه سبز ما راهبر ماست» و امروز هر آئینه می بینیم که جوانان مریوانی برای حفظ و نگهداری از طبیعت چگونه به دل آتش زده و بدون هیچ چشم داشت مادی یا ... جان خود را به خطر انداخته اند. این جوانان یاران شهیدان سبز و عاشقان اندیشه سبز هستند.
در این ویدئو می بینیم گروه در حال خاموش کردن آتش بوده اند ویکی از اعضا انجمن افتاده و پایش شکسته بود، همراه با درد با خواهش و تمنا از دوستانش درخواست دارد که او را به حال خود بگذارند و آتش درختان را خاموش کنند. مدام تکرار می‌کند: «من خوبم، چیزی نیست تور خدا برید آتیش ها رو خاموش کنید» واقعا زبان قاصر است از بیان آنچه در این ویدو است.
انجمن سبز چیا علاوه بر این اقدامات جهت نجات جنگل‌ها فعالیت‌های مختلف دیگری هم دارد؛ در فصل زمستان و نزدیکی بهار هر سال مراسم زاگروسانه را برگزار می‌کنند که در کوه‌ها و تپه‌های اطراف مریوان دانه های بلوط می‌کارند. یا در زمانهای مختلفی از سال با اعلام فراخوان مردمی اقدام به جمع آوری زباله‌های موجود در طبیعت و خصوصا اطراف دریاچه زریبار مریوان می‌کنند.
در قالب برنامه آگاه‌سازی مردم بومی و روستایی از اهمیت حفظ طبیعت و جنگل‌های منطقه سلسله دیدارهایی با اهالی روستاهای مختلف دارند و ایام قبل از نوروز هم کمپین «روستا تکانی» راه می اندازند و به روستاها رفته با مشارکت خود مردم هر منطقه، روستاها را از زباله و نخاله‌های موجود پاک می‌کنند و ....
در زمان زلزله کرمانشاه و منطقه ثلاث باباجانی، سیل آق قلا، سیل خوزستان و ... همواره در آن مناطق حاضر شده و از هیچ کمکی به مردم آسیب دیده دریغ نکرده‌اند.
این نوشتار شرح مختصری بود بر اهم فعالیت‌های انجمن سبز چیا مریوان ولی چند نکته قابل تامل را هم باید ذکر کرد، چرا آتش سوزی‌های این منطقه در این حد و اندازه زیاد است؟ آیا عده‌ای منفعت طلب از این راه تخریب جنگل‌ها در حال ایجاد و تصاحب زمین ها و تبدیل آن به باغ و ویلا هستند؟ یا عده ای سعی دارند که جنگل‌های اطراف زمین کشاورزی خود را از بین برده و به محدوده زمین خود اضافه کنند؟
آیا کسی به فکر افتاده است که این آتش سوزی‌ها اکوسیستم منطقه را دچار مشکل ساخته و باعث از بین رفتن انواع حیوانات و گیاهان بومی این منطقه می‌شود؟
راستی آقای عیسی کلانتری (رئیس سازمان محیط زیست) از جانفشانی‌های این قهرمانان گمنام هیچ خبری دارد؟ مسئولین دیگر چطور؟ هیچ اطلاعی از این فجایع دارند؟ بگذریم ...
فقط می توان گفت درود بر تمام اعضا انجمن سبز چیا مریوان، مردم همیار آنها و تمام کسانی که دغدغه‌هایی چنین شریف و انسانی دارند.
توضیح: در زبان کُردی واژه چیا به معنای کوه یا کوهستان است.
