حتی در دهه ۶۰ هم از این روش های نخ نما برای فشار به داوری کمتر استفاده می شد اما حالا و در سال ۱۴۰۰ شاهدیم که حداقل نیمی از مربیان این کار را می کنند و هیچ کس هم کاری به کارشان ندارد. کار به جایی رسیده که اگر یک مربی قبل از بازی حرفی از داوری نزند، احساس می کند که قبل از سوت آغاز مسابقه یک بر صفر عقب است!
خوبی ماجرا اینجاست که نه تنها کمیته های اخلاق و انضباطی کاری به کار این قبیل مربیان ندارند بلکه خود داوران و کمیته های مربوطه هم کاری به کارشان ندارند و طبعا مربیان کاربلد می توانند با خیال راحت جولان بدهند و هر چه می خواهند بگویند. در ۹۰ درصد موارد هم مربیان خیلی نگران داوری نیستند بلکه می خواهند روی داور فشار بگذارند و یا کاری کنند که کمیته داوران فلان داور را برای تیمشان نگذارد.
نکته تاسف بار اینجاست که در بعضی موارد این ترفندها جواب هم می دهد و حرفهای قبل از بازی روی نتیجه تاثیر می گذارد و به همین دلیل است که بعضی از مربیان رفتار های عجیب و غیر ورزشی و غیر اخلاقی خود را هر هفته تکرار می کنند تا از سایر رقبا عقب نمانند.
