به گزارش برنا، این کتاب داستانِ بازداشتِ نویسنده (به عنوان یکی از اعضای مقاومت ضدفاشیست ایتالیا در جنگ جهانی دوم) و اسارت او را در اردوگاه کار اجباری آشویتس (مونویتز) از فوریهٔ ۱۹۴۴ تا ژانویهٔ ۱۹۴۵ روایت می‌کند.
پریمو لوی، نویسنده‌ی ایتالیایی، در این کتاب شرحی از دوران اسارتش در اردوگاه آشویتس آورده است. چنان‌که می‌دانیم و در این کتاب نیز تصریح شده است، در این اردوگاه همه‌جور آدمی از ملیت‌ها و گرایش‌های سیاسی و مذهبی مختلف گرد آمده بودند. این گوناگونیِ محکومان از یک‌سو و سرنوشتی که به یکسان برایشان مقدر کرده بودند از سوی دیگر نویسنده را بر آن داشته که از تمام چهارچوب‌های قراردادی برای هویت فراتر رود و اثر خود را «اگر این نیز انسان است» بنامد که آشکارا گویای نگاه اومانیستی اوست. توصیف لوی از زندگی خودش و سایرین در اردوگاه به چنان شفافیت حیرت‌انگیز و انسان‌محوری درخشانی می‌رسد که آدمی گمان می‌برد در سطحی دیگر می‌توان محکومان و یهودیان را در کتاب او استعاره‌ای از انسان رنج‌کشیده دانست و از همین‌جاست که این جمله‌ی مشهور وی معنا می‌یابد: «هرکس می‌تواند یهودی کس دیگری باشد.» بر همین اساس است که لوی، ظاهراً بعد از کشتار صبرا و شتیلا، خواهان استعفای آریل شارون و مناخیم بگین شد و قربانیان این کشتار را با لهستانی‌ها در جنگ جهانی دوم مقایسه کرد که قربانی همکاری نازی‌ها و شوروی‌ها و بعد جنگ این دو شدند.
لِوی در سال ۱۹۱۹ در ایتالیا به دنیا آمد، سال ۱۹۴۴ را در اردوگاه زندانی بود و در انتهای جنگ و با شکست آلمان نازی آزاد شد، و سال ۱۹۸۷ در آپارتمان خود در تورین درگذشت. مدرک تحصیلی‌اش را در شیمی گرفت اگرچه شهرت او به خاطر روایت‌ها و داستان‌هایش است. مشهورترین کتاب او، «اگر این نیز انسان است»، اولین بار در ۱۹۴۷ در ایتالیا چاپ شد. خوانندگان مجلهٔ لوموند این کتاب را جزو ۱۰۰ کتاب ماندگار قرن بیستم قرار دادند.
