به گزارش ایسنا، این کتاب در ۹۱ صفحه با شمارگان ۱۵۰ نسخه و قیمت ۳۰هزار تومان توسط انتشارات ایلقار منتشر شده است.
در نوشته پشت جلد «آخرین مصاحبه با آلیور ساکس» آمده است: آلیور ساکس می‌نویسد: «زمانی نوشتن کتاب برای مخاطبین عام، سخیف‌ترین کار ممکن و دون شان برای یک پزشک محسوب می‌شد.» ساکس در کتاب خاطراتش از روزی سخن می‌گوید که اولین کتاب خود را در سال ۱۹۷۰ به چاپ رسانید: «پدرم رنگ‌پریده وارد اتاقم شد، در حالی که مجله تایمز در دستانش بود و می‌لرزید، به حالت هراسناکی گفت: «اسمت رفته توی مجله!» در حقیقت مجله مروری بر کتاب میگرن ساکس بود. در واقع نوشتن به‌نوعی برای عموم به‌مثابه تخطی از اخلاق پزشکی قلمداد می‌شد. آلیور ساکس جزو افرادی است که علم پزشکی عصب‌شناسی را به‌صورت ادبیات داستانی درآورد، مضامین سخت و غیرقابل درک این رشته را عمومی کرد و از دل علم خشک و آزمایشگاهی عصب‌شناسی پلی به زندگی روزمره مردم زد.»
رولد هافمن - برنده نوبل شیمی در - ۱۹۸۱: «آلیور ساکس چهره‌ای انسانی به بیماری بخشید... راجع‌به بدن و ذهن قلم‌فرسایی کرد و در همه تحقیقات و شرح‌حال‌نویسی‌هایش، احترام به بیمار را مشاهده می‌کنید.»
رابین ویلیامز: «آلیور ساکس به‌سان تلفیقی از آرنولد شوارتزینگر و آلبرت شوایتزر بود. آن‌چنان قلتشن و قوی شوکت و همان‌گونه رقیق‌القلب و فریادرس».
رابرت دنیرو: «عمیقا از فوت آلیور متاثر هستم. پزشک برجسته‌ای بود که دست‌آورد قابل اعتنایی برای علم پزشکی و جامعه به ارمغان آورد.» وی در مصاحبه با هالیوود ریپورتر اذعان می‌کند: «آلیور ذهن بشر را حلاجی کرد و امر زیبا را در آن یافت. ادراکاتش را با جهان پیرامونش در میان گذاشت و جهان را بدل به جای بهتری کرد. دیگر کسی نیست که جایش را پر کند.»
انتهای پیام
