عصرایران؛ مهدی جم - بی آبی در خوزستان گویا قصه ای ناتمام دارد، از ابتدای سال 1400 شروع شد، خیلی زودتر از سالهای قبل؛ «آب نداریم» و حالا این جمله کوتاه در بیشتر روستاهای خوزستان شنیده می شود، جمله ای که گفتن آن ساده است اما شنیدن آن برای مردم دردناک و شاید برای مسئولان بی اهمیت!
سیاست های اشتباه آبی در کشور سبب شده تا روستاهای بی آب افزایش، کارون کم آب و هورالعظیم خشک شود. درد و رنج نسبت به سال های اخیر عمیق تر شده به طوری که برخی روستاها ماه ها آب ندارند، روستاهایی هم که آب دارند، بسیار ضعیف و ساعاتی از روز کلا قطع است. آب نیست، بهداشت هم از بین رفته و بعضی از کودکان دچار بیماری پوستی شده اند. در کنار اینها، برای دام ها که معیشت شان با آن است، آب ندارند و به نوعی درد دیگری به دردهایشان افزوده است. نهرها و رودخانه ها در این روزهای گرم تابستانی خشک هستند به حدی که می توان در وسط آن قدم زد، آنجایی هم که اندکی آب وجود دارد، رو به خشکی می رود. دیگر خبری از آن روزهای پرآب رودخانه ها که گاومیش ها و کودکان تا گردن زیر آب بودند، نیست.
اینجا روستای رمیم از توابع بخش بستان شهرستان دشت آزادگان، در 90 کیلومتری اهواز، جایی که با بی آبی دست و پنجه نرم می کنند. در بدو ورود به روستای رمیم، یکی از دامداران به استقبالمان می آید و ما را به سمت دام هایش می برد که در یک لجن زار نشسته اند. نعیم می گوید: رودخانه آبی ندارد و مجبور شدم که با شیلنگ آب، بدن دام ها را تمیز کنم. با این وضعیتی که داریم، دام ها تلف می شوند، تا حالا دو گاومیش از دست دادم و هیچ کمکی هم نکردند. معیشت ما تنها از همین دام هاست و اگر از دستشان بدهیم، چگونه زندگی کنیم؟
خواسته ای کوچک اما با دلی پر از حرف
با دامدار که صحبت می کردیم، مادری به سمت ما آمد و از مشکلاتشان گفت. صحبت مادر دلمان را شکست. او خواسته اش کوچک بود اما دلش پر از حرف. مادر می گفت: ایجا همه فقیر هستیم، چیزی نداریم و از دولت می خواهیم که به ما رحم کند. نه گوشت نه غذا و نه آب برای خودمان می خواهیم، تنها آب برای حیواناتمان بفرستند که تلف نشوند.
