این خودرو به‌عنوان وسیله نقلیه‌ای برای اوقات فراغت یا به‌طور مخفف LAV ساخته شد و ترکیبی از قطعات ون، پیکاپ و خودروی سواری بود تا چیزی را ایجاد کند که در آن زمان کاملاً بدیع به نظر می‌رسید. رانچو توسط گروه مهندسی فرانسوی ماترا با همکاری شرکت خودروسازی فرانسوی سیمکا ساخته شد تا با استفاده از روندی که رنجروور ایجاد کرده بود، ظاهری آفرودی را با قیمت کمتر ارائه کند.
رانچو بر اساس نسخه پیکاپِ خودروی کوچک و محبوب سیمکا ۱۱۰۰ ساخته شده بود. برای این کار، از ساختار جلویی و شاسی کشیده سیمکا ۱۱۰۰ استفاده شد اما باقی بدنه خودرو توسط ماترا از فایبرگلاس و پلی‌استر ساخته شده بود. در طراحی رانچو هم از ویژگی‌های ظاهری نسل اول رنجروور وام گرفته شده بود تا در دنیایی که هنوز درگیر سدان‌ها و هاچ‌بک‌های اقتصادی بود، خود را به‌عنوان گزینه جدید و متفاوتی مطرح کند. در داخل خودرو اما همان داشبورد و صندلی‌های سیمکا ۱۱۰۰ حفظ شده بود.
رانچو به یک پیشرانه ۱.۴ لیتری چهار سیلندر عرضی مجهز بود که ۸۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برخلاف اکثر آفرودرها اما در این خودرو همان طرح محرک جلوی سیمکا ۱۱۰۰ حفظ شده و خبری از سامانه چهارچرخ محرک نبود. بااین‌حال، طراحان ماترا این ماشین را برای استفاده‌های آفرودی آماده و تجهیز کرده بودند. به‌عنوان‌مثال، فاصله خودرو از زمین افزایش یافته و قسمت‌های زیرین آن به صفحات محافظ مجهز شده بودند.
رانچو علاوه بر برخورداری از توانایی‌هایی در آفرود سبک، خودرویی بسیار کاربردی هم بود. در داخل خودرو، هفت صندلی در سه ردیف وجود داشت که این صندلی‌ها مثل استادیوم به‌صورت شیب‌دار نصب شده بودند یعنی صندلی‌های ردیف دوم از صندلی‌های جلو کمی بالاتر قرار داشت. به همین دلیل، در قسمت عقب ارتفاع سقف بیشتر بود تا فضای سر کافی را برای سرنشینان فراهم کند. همچنین برای حمل اشیاء بزرگ، امکان خواباندن صندلی‌های ردیف دوم و سوم هم وجود داشت درحالی‌که درب صندوق هم مثل رنجروور به‌صورت دوتکه باز می‌شد.
رانچو در بازار به خودروی محبوبی تبدیل شد و به همین دلیل هرچند کرایسلر بخش اروپایی خود (که مالک سیمکا بود) را در سال ۱۹۷۸ به پژو-سیتروئن فروخت اما تولید رانچو تا سال ۱۹۸۴ ادامه یافت و مجموعاً ۵۷,۷۹۲ دستگاه از آن به فروش رسید. ماترا جانشینی را هم برای رانچو در قالب یک مینی‌ون طراحی کرده بود اما پژو این پروژه را پُرهزینه دانسته و از آن استقبال نکرد. به همین دلیل، ماترا طرح خود را به رنو ارائه کرد و این شرکت به‌سرعت آن‌را تأیید نمود. این پروژه نهایتاً به تولد نسل اول رنو اسپیس در سال ۱۹۸۴ انجامید که نخستین مینی‌ون اروپایی لقب گرفت.
البته رانچو به‌عنوان یک کراس‌اوور آفرودی، هرگز جانشین مستقیمی نداشت اما مثل اکثر ایده‌های بدیع، بدون شک از زمان خود جلوتر بود.
