آرتین زهرابی؛ روزها و هفته های پیش از دربی حذفی تهران چه خبر بود؟ در همه جای شهر، در هر محفل دوستانه و غریبانه ای حرف دربی بود. مردم نگران بودند و با ولع از دیداری که بی بروبرگرد باید یک برنده را به مرحله بعد معرفی می کرد سخن می گفتند.
باشگاه های استقلال و پرسپولیس هم برای اینکه روغ دربی را هر چه بیشتر داغ کنند پشت سرهم بیانیه می دادند و در فضای مجازی یک جنگ پارتیزانی راه انداخته بودند.
هر چقدر به زمان دربی نزدیک می شدیم هیجان شهروندان فوتبالدوست بیشتر می شد؛ بازار کرکری های رایج داغ شد و دو تیم سرانجام به زمین مسابقه رفتند.
۴۵ دقیقه نخست از نظر فنی صفر؛ ۴۵ دقیقه دوم از هر لحاظ زیر صفر. وقت های اضافه هم هیچ و در نهایت برنده ای در ضیافت پنالتی ها مشخص شد؛ ۱۲۰ دقیقه فوتبال که چه عرض کنیم؛ ملغمه ای بی شور و هیجان دیدیم و بازیکنانی که هیچ چیز برایشان مهم نبود.
مردم اما جور دیگری به این بازی می نگریستند؛ بعضی ها حتی از خود بازیکنان بیشتر استرس داشتند و نتیجه بازی حتی براشان از سرمربیان هر دو تیم مهمتر بود. چه مردمان خوبی داریم در این آب و خاک... بدون این که سرسوزنی در منافع هر دو تیم سهم دذاشته باشند، حرص و جوش دربی را می خورند.
مردمانی بی توقع که از فوتبال چیز زیادی نمی خواهند. حتی به همین دربی نصف و نیمه که احترام تماشاگر و بیننده در آن لحاظ نشد راضی اند. چه مردم خوبی داریم؛ خیلی هایشان فوتبالی نیستند اما بیشتر از صاحبان فوتبال حرص می خورند. حالا این دربی نشد؛ دربی های بعد؛ همیشه فضا برای استرس و حرص و جوش فراهم است...
بیشتر بخوانید:
