به گزارش روز سه شنبه ایرنا، این پایگاه تحلیلی آمریکایی با اشاره به سخنان اخیر «جو بایدن» رئیس جمهوری آمریکا در متقاعد کردن مردم کشورش و جهان در پایان دادن به حضور نظامی ۲۰ ساله آمریکا در خاک افغانستان پس از حملات تروریستی گروه القاعده در ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ نوشت: از دیدگاه بایدن ماموریت آمریکا در افغانستان با کشتن «اسامه بن لادن» رهبر القاعده در پاکستان و کاهش تهدیدهای تروریستی و جلوگیری از تبدیل افغانستان به کانون و پایگاه گروه های تروریستی به پایان رسیده است.
به دستور بایدن نیروهای آمریکایی ۲ ماه زودتر از ضرب العجل از پیش تعیین شده و بدون در نظر گرفتن نگرانی های سرویس امنیتی آمریکا درباره آینده افغانستان خاک این کشور را ترک کردند.
به رغم هشدارهای برخی از فرماندهان ارتش، سیاستمداران و کارشناسان تروریست درباره ناتوانی دولت افغانستان در برابر طالبان بدون حمایت آمریکا بایدن افغانستان را تنها گذاشت.
گزارش ها حاکی است که در ماه های اخیر نمایندگان بلندپایه دولت افغانستان و طالبان برای یافتن راه هایی برای برقراری صلح و شکل گیری دولت آینده در دوحه مذاکراتی را آغاز کردند که تاکنون پیشرفتی حاصل نشده است. جنبش اسلامی افراطی طالبان به سرعت در حال پیشروی است و یک سوم خاک افغانستان تحت کنترل طالبان است و ۲۷۰ هزار نفر نیز آواره شدند.
به نظر می رسد نتیجه حضور نظامی آمریکا در افغانستان پس از گذشت ۲۰ سال و تریلیون ها دلار هزینه و کشته شدن ۲ هزار و ۴۴۸ و مجروح شدن ۲۰ هزار و ۷۲۲ سرباز آمریکایی در نهایت پیروزی طالبان است.
در این میان هیچ امیدی به آینده زنان و دخترانی که زمانی باور داشتند وضعیت و شرایط برای آنها در حال تغییر است دیگر وجود ندارد. تنها مطالبه زنان افغانستان حق تحصیل، کار و زندگی مستقل بود.
«جورج بوش» رئیس جمهوری سابق آمریکا که دستور حمله به افغانستان را در سال ۲۰۰۱ و پس از حملات تروریستی القاعده در خاک آمریکا صادر کرده بود اخیرا در مصاحبه ای تلویزیونی با اشاره به آسیب پذیری افغان ها و به ویژه زنان در این کشور تصمیم جو بایدن برای خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را اشتباه دانست. وی افزود زنان و دختران افغانستان از آزارهای ناگفتنی رنج خواهند برد.
گفتنی است زنان پیش از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان جایگاه دیگری داشتند. زنان افغان در سال ۱۹۱۹ و درست یک سال پیش از زنان آمریکایی حق رای را در کشورشان بدست آوردند و تا پیش از به قدرت رسیدن طالبان به تدریج حقوق بیشتری برای خود بدست آورده بودند.
براساس گزارشی که در اوایل دهه ۱۹۹۰ در وزارت خارجه امریکا منتشر شده بود ۷۰ درصد معلمان، ۵۰ درصد کارمندان دولت و دانشجویان و ۴۰ درصد پزشکان کابل را زنان تشکیل می دادند. از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ با روی کار آمدن طالبان این روند با محدودیت ها و قوانین سختگیرانه و مجازات های سنگین علیه زنان متوقف شد. مدارس و دانشگاه ها برای زنان تعطیل شدند و زنان اجازه کار کردن نداشتند.
چنانچه در «کنفرانس ورشو» در نوامبر ۲۰۰۱ که برای مبارزه با تروریسم برگزار شده بود جورج بوش گفته بود: « زنان در افغانستان در خانه های خودشان زندانی هستند و به نیازهای اولیه از جمله سلامتی و تحصیل دسترسی ندارند.»
در پایان این گزارش آمده است: اگر دولت های سراسر جهان، سازمان ملل متحد و سازمان های غیردولتی جهانی اقدامات پیشگیرانه در خصوص افغانستان انجام ندهند تاریخ به زودی تکرار خواهد شد. در حالی که دولت آمریکا تصمیم گرفت زنان را در افغانستان به حال خود رها کند به این معنا نیست که دیگر دولت ها و نهادها در سراسر دنیا باید زنانِ در معرض خشونت و خطر را در افغانستان تنها و بدون پشتیبانی بگذارند. صدای این زنان باید به بلندی در سراسر دنیا شنیده شود و باید برای بدست آوردن آزادی و حقوق انسانی شان تلاش کرد.
