بیشتر از ۲۰ سال زندگی من در ورزش حرفه‌ای بوده، اما هر چیزی زمان خودش را دارد و دوره خوب و بد را شامل می‌شود. در هر صورت آن دوران گذشت و بعضی وقت‌ها دلتنگ می‌شوم، اما فکر می‌کنم آمادگی لازم برای برگشتن به دوومیدانی را ندارم و اصلا دوست ندارم فشار و استرس مسابقه را تحمل کنم
*چند روز دیگر بازی های المپیک آغاز می شود و دوباره شورو هیجان در جهان حاکم خواهد شد.
من دو بار ورودی بازی های المپیک را کسب کردم و این مهم ترین رویداد ورزشی جهان است که هرچهارسال یک بار برگزار می شود. تمام ورزشکاران دوست دارند که در این بازی ها افتخار آفرین باشند و قهرمانی و مدال به دست بیاورند.
*بسیاری معتقد هستند که المپیک قابل مقایسه با هیچ مسابقه دیگری نیست. شما که حضور در این بازی ها را تجربه کردید چه نظری در این باره دارید؟
از نظر مسائل روحی و روانی خیلی شرایط سختی در المپیک حکم فرماست. مسابقات جهانی و آسیایی در هر رشته به صورت جدا برگزار می شود و وقتی ورزشکار اعزام می شود حالت خودمانی دارد و افراد یکدیگر را می شناسند اما بازی های المپیک یک کاروان بزرگ است که براساس اهمیت بازی ها مراسم بدرقه و افتتاحیه و ... را شامل می شود. در این دوره تماشاگ نیست اما در گذشته وقتی وارد ورزشگاه یا حتی دهکده بازی ها می شدی فشار خاصی را حس می کردی. ضمن اینکه در المپیک یک کاروان از شما انتظار دارد واین فشار و استرس را بالا می برد. شرکت در این بازی ها واقعا سخت است و مسئولیت زیادی را روی دوش ورزشکار می گذارد.
*آمادگی جسمانی در المپیک مهم تر است یا شرایط روحی و روانی؟
هردو مهم است و نمی شود دو فاکتو را جدا کرد. همه ورزشکاران با آمادگی بالا به مسابقات می آیند و از آن طرف شرایط روحی هم مهم است. متاسفانه در ایران روانشناس ورزشی کم داریم و به همین دلیل برای خیلی از ورزشکاران در این رقابت ها مشکل پیش می آید و نمی توانند پتانسیل واقعی خودشان را نشان بدهنند.
*درباره دختران المپیکی ایران در توکیو چه نظری دارید.
خیلی خوشحالم دختران ما به نسبت دوره های قبل سهم بیشتری در کاروان دارند. برای همه آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم با دست پر برگردند. به همه آن ها افتخار می کنم چون می دانم اعزام به این بازی ها و کسب سهمیه چقدر سخت است.
