وقتی کراکائور در روز ده می 1996 به قله رسید، از آخرین باری که خوابیده بود بیش از 57 ساعت می گذشت و از کمبود اکسیژن نیز رنج می برد. بیست کوهنورد دیگر در حال تلاش برای رسیدن به قله بودند و هیچکس متوجه تجمع ابرها در آسمان نشده بود. شش ساعت بعد و سه هزار فوت پایین تر، کراکائور در چادر خود از هوش رفت. او صبح روز بعد متوجه شد که شش نفر از قله بازنگشته اند. کراکائور در کتاب در هوای رقیق، ماجرایی نفسگیر و هیجان انگیز را روایت می کند و به سوالی جالب می پردازد: کوه اورست چه چیزی دارد که در طول تاریخ، افراد بسیاری (از جمله خود کراکائور) را وادار کرده تا با کمال میل، جانشان را کف دستشان بگیرند و برای فتح آن به دل خطر، سختی و حتی مرگ بروند؟
