سامسونگ یکی از معدود شرکت‌های سازنده موبایل‌های هوشمند است که می‌تواند تراشه‌های پیشرفته مانند سری اگزینوس برای پرچمداران خود تولید کند. در کنار سامسونگ تنها نام دو شرکت دیگر، یعنی اپل و هواوی دیده می‌شود و سایر تولیدکنندگان از تراشه‌های طراحی شده توسط سایر شرکت‌ها مانند کوالکام و مدیاتک بهره می‌برند.
تراشه‌های اگزینوس در سال‌های اخیر حضور ثابتی در پرچمداران سامسونگ داشته‌اند و سری گلکسی S و گلکسی نوت را پوشش داده‌اند. اما داستان توسعه و ساخت تراشه برای گوشی‌های هوشمند توسط سامسونگ از کجا شروع شد؟ با ما همراه باشید تا تاریخچه‌ای از اولین دستگاه‌های مبتنی بر اگزینوس تا پیشرفته‌ترین محصولات امروزی را مرور کنیم.
شروع سفر ما به دنیای تراشه‌های اگزینوس از اولین عضو خانواده گلکسی S شروع می‌شود که در سال ۲۰۱۰ معرفی شد. سامسونگ برای اولین بار در محصول مذکور تصمیم به استفاده از تراشه ساخت خود را گرفت. البته در آن زمان خبری از نام اگزینوس نبود و سامسونگ نام «مرغ مگس‌خوار» (Hummingbird) را برای قطعه سیلیکون خود برگزیده بود. اما علت استفاده سامسونگ از نام پرنده‌ای که بومی آمریکای شمالی است، هنوز مشخص نیست و شاید به همین دلیل شاهد تغییر نام آن در ادامه کار بودیم.
کمی بعد تراشه سامسونگ نام Exynos 3 Single را برای تراشه ۴۵ نانومتری خود برگزید. در داخل آن شاهد حضور یک هسته ۱ گیگاهرتزی کورتکس A8 بودیم که در آن زمان فرکانس کاری متداولی برای موبایل‌ها محسوب نمی‌شد و قدرت مناسبی را فراهم می‌کرد. سامسونگ در سال ۲۰۰۹ پس از معرفی تراشه گفته شده، ادعا داشت که اولین تراشه ۱ گیگاهرتزی در صنعت موبایل را تولید کرده است. واحد پردازشی PowerVR SGX540 قابلیت پشتیبانی از صفحه نمایش‌های دارای رزولوشن ۸۰۰ در ۶۰۰ پیکسل را ارائه می‌داد و می‌توانست ویدیوهای ۱۰۸۰p ضبط کند.
برای مقایسه باید اشاره کرد که آیفون ۴ از نمایشگر ۹۶۰ در ۶۴۰ پیکسل در آن زمان بهره می‌برد اما تنها قادر به ضبط ویدیوهای ۷۲۰p بود. سایر مشخصات تراشه اگزینوس ۳ سینگل شامل حافظه رم از نوع LPDDR2 و پشتیبانی از حافظه داخلی eMMC 4.3 می‌شد. جالب است بدانید که تراشه گفته شده تنها عضو خانواده خود بود که توانست در سری نکسوس گوگل حضور یابد و شاهد استفاده از آن در نکسوس S بودیم. سایر دستگاه‌های سری نکسوس و پیکسل از تراشه‌های اسنپدراگون ساخت گوگل استفاده می‌کردند. البته در این میان سامسونگ در سال ۲۰۱۱ همراه با گلکسی نکسوس از تراشه TI OMAP بهره برده بود.
اولین تراشه پرچمدار سامسونگ در صنعت موبایل، Exynos 4210 Dual بود که شاهد حضورش در گلکسی S2 بودیم. تراشه مورد نظر جزو اولین موج از پردازنده‌های دو هسته‌ای موبایل محسوب می‌شد که از هسته‌های ۱.۲ گیگاهرتزی کورتکس A9 بهره می‌برد. یکی دیگر از ویژگی‌های کلیدی آن، استفاده از واحد گرافیکی «مالی ۴۰۰MP4» بود که اولین حضور پردازنده‌های گرافیکی ساخت ARM در سری گلکسی S هم محسوب می‌شد. روند گفته شده تا به امروز نیز ادامه پیدا کرده است؛ اگرچه به نظر می‌رسد باید شاهد تغییراتی برای سال ۲۰۲۲ باشیم.
اگزینوس ۴۲۱۰ دوال همچنان براساس معماری ۴۵ نانومتری توسعه یافته بود و از ویژگی‌های مشابه با نسل قبلی خود مانند پشتیبانی از حافظه رم LPDDR2 در کنار فیلمبرداری با رزولوشن ۱۰۸۰p و نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه بهره‌مند شده بود. اگرچه اکنون شاهد افزایش رزولوشن صفحه نمایش به ۱۴۴۰ در ۹۰۰ پیکسل بودیم و امکان استفاده از حافظه داخلی eMMC 4.4 هم فراهم شده بود. یکی از نکات قابل توجه پیرامون تراشه مورد بحث، پشتیبانی از حسگر دوربین ۵ مگاپیکسلی بود؛ درحالی که برخی دستگاه‌های مبتنی بر آن از حسگر ۸ مگاپیکسلی استفاده می‌کردند!
در نهایت سامسونگ تصمیم گرفت تا از اگزینوس ۴۲۱۰ دوال در اولین نسل از سری محبوب گلکسی نوت نیز بهره بگیرد. محصولی که در زمان خودش از صفحه نمایشی با اندازه غیر معمول استفاده می‌کرد و با استانداردهای موبایل هم دوره بسیار فاصله داشت. کمی بعد میزو نیست تصمیم گرفت گوشی MX را به تراشه مذکور مجهز کند. در ادامه نیز بسیاری از سازندگان موبایل چینی به استفاده از تراشه‌های اگزینوس سامسونگ روی آوردند.
بزرگترین جنبش صنعت موبایل در سال ۲۰۱۲، حرکت به سوی پردازنده‌های چهار هسته‌ای بود و سامسونگ نیز با معرفی اگزینوس ۴۴۱۲ سعی داشت تا از قافله عقب نماند. تراشه چهار هسته‌ای جدید سامسونگ ابتدا در گلکسی S3 به کار رفت و سپس با کمی افزایش فرکانس کاری، در گلکسی نوت ۲ هم مورد استفاده قرار گرفت. سامسونگ تنها تعداد هسته‌ها را نسبت به نسل گذشته افزایش داده بود و همچنان شاهد استفاده از کورتکس A9 و مالی ۴۰۰MP4 بودیم. البته پشتیبانی از پردازنده‌های ۴ هسته‌ای توسط اندروید و اپلیکیشنها عاملی بود که موفقیت چنین سخت‌افزاری را رقم زد.
اگزینوس ۴۴۱۲ از معماری جدید ۳۲ نانومتری بهره می‌برد که روی کاغذ بهبود چشمگیری محسوب می‌شد. اما استفاده از پردازنده گرافیکی نسل گذشته موجب دلسرد شدن بسیاری از علاقه‌مندان به بازی‌های موبایل شده بود. همچنین ضبط ویدیوهای ۱۰۸۰p با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه ثابت مانده بود. رزولوشن صفحه نمایش نیز همان مقدار ۱۴۴۰ در ۹۰۰ پیکسل بود. دو محصول لنوو و اولین نسل از تبلت گلکسی نوت ۸.۰ سایر دستگاه‌هایی بودند که در ادامه از تراشه گفته شده بهره گرفتند.
تکامل تراشه‌های تک هسته‌ای به چهار هسته‌ای تنها طی چند سال در صنعت موبایل صورت گرفت؛ اما معرفی اگزینوس ۵۴۱۰ با معماری ۲۸ نانومتری و هشت هسته پردازشی نقطه عطفی در صنعت موبایل محسوب می‌شد. در گلکسی S4 برای اولین بار شاهد استفاده از فناوری big.LITTLE بودیم که چهار هسته قدرتمند A15 را در کنار چهار هسته کم مصرف A7 قرار می‌داد. البته تراشه مورد بحث تنها می‌توانست از یک خوشه چهار هسته‌ای به صورت همزمان استفاده کند؛ در نتیجه امکان بهره‌گیری از هشت هسته در زمان مشابه وجود نداشت. چنین محدودیتی تاثیر منفی بسیاری روی طراحی چند هسته‌ای داشت و پتانسیل واقعی آن را آشکار نمی‌کرد.
اگزینوس ۵۴۱۰ به پردازنده گرافیکی قدرتمند PowerVR SGX544 MP3 مجهز شده بود و می‌توانست از صفحه نمایش با رزولوشن ۲۵۶۰ در ۱۶۰۰ پیکسل در کنار حافظه رم LPDDR3 بهره ببرد. همچنین امکان استفاده از حسگرهای ۱۳ مگاپیکسلی و ضبط ویدیوهای ۱۰۸۰p با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هم در دسترس قرار گرفته بود. سامسونگ کمی بعد در همان سال اقدام به معرفی اگزینوس ۵۴۲۰ کرد که می‌تواست از هر هشت هسته به صورت همزمان استفاده کند و از پردازنده گرافیکی مالی T628 MP6 بهره می‌گرفت اما سایر امکانات آن مشابه با نسخه قبلی بود.
جالب است بدانید که نسخه اسنپدراگون گلکسی نوت ۳ می‌توانست ویدیوهای ۴K با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه را به ثبت برساند. همچنین تراشه اگزینوس از اتصال LTE بی بهره بود و تنها می‌توانست از +HSPA با حداکثر سرعت ۴۲.۲ مگابیت بر ثانیه استفاده کند. اما وضعیت در سال‌های بعد برای تراشه‌های سامسونگ تغییر کرد و در زمینه‌های متعددی توانستند از اسنپدراگون سبقت بگیرند.
سامسونگ توانست عملکرد درخشانی از خود در سال ۲۰۱۴ نشان دهد و موفقیت بزرگی با عرضه گلکسی S5 بدست آورد. البته پرچمدار کره‌ای‌ها در آن سال تنها با تراشه اسنپدراگون ۸۰۱ به بازار عرضه شد و خبری از نسخه اگزینوس نبود. اما سامسونگ تراشه خود را فراموش نکرده بود و در ادامه گلکسی نوت ۴ و گلکسی نوت اج را به اگزینوس ۵۴۳۳ مجهز ساخت که از هشت هسته پردازشی ۶۴ بیتی کورتکس A57 و A53 بهره می‌برد.
اگزینوس ۵۴۳۳ از پردازنده گرافیکی مالی T760 MP6 توسعه یافته توسط ARM استفاده می‌کرد و پشتیبانی از حافظه رم LPDDR3e هم به آن افزوده شده بود. پشتیبانی از دوربین سلفی ۳.۷ مگاپیکسلی و حسگر اصلی ۱۶ مگاپیکسلی در کنار ضبط ویدیوهای ۴K یا ۱۰۸۰p با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه از جمله بهبودهای صورت گرفته توسط سامسونگ بود. در زمینه صفحه نمایش شاهد تغییراتی نبودیم و رزولوشن پشتیبانی شده همچنان مانند نسل گذشته بود. همچنین ارائه اتصال LTE Cat 6 با سرعت ۳۰۰ مگابیت بر ثانیه موجب شد تا فاصله میان تراشه‌های اگزینوس و اسنپدراگون کمتر از گذشته شود.
سامسونگ توانست با معرفی اگزینوس ۷۴۲۰، لقب بهترین تراشه پرچمدار اندرویدی در سال ۲۰۱۵ را از نظر بسیاری از کاربران، تصاحب کند. اگرچه تراشه گفته شده اولین نمونه ۶۴ بیتی میان رقبای اندرویدی یا حتی خانواده اگزینوس نبود، اما عملکرد بسیار بهتری نسبت به محصولات کوالکام، مدیاتک و هواوی از خود نشان داد. سامسونگ از هسته‌های پردازشی و پردازنده گرافیکی مشابه با نسل قبل استفاده کرد و تنها دو هسته اضافی MP8 جهت بهبود عملکرد گرافیکی در نظر گرفته بود. تراشه مورد نظر در گلکسی S6 و نوت ۵ حضور داشت و گفته می‌شود که سامسونگ به دلیل مشکلات مرتبط با افزایش دما، از بکارگیری اسنپدراگون ۸۱۰ خودداری کرد.
معماری ۱۴ نانومتری در کنار پشتیبانی از رزولوشن ۴K برای صفحه نمایش و حافظه رم LPDDR4 توانست گام بلندی در ارتقاء پرچمداران سامسونگ بردارد. همچنین محصولات سامسونگ اکنون می‌توانستند از حافظه داخلی UFS 2.0 نیز استفاده کنند. ضبط ویدیوهای ۴K با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه و استفاده از HEVC علاوه بر پشتیبانی از حسگر ۲۰ مگاپیکسلی برای دوربین اصلی و حسگر ۸ مگاپیکسلی برای دوربین سلفی، از جمله بهبودهای صورت گرفته در زمینه تصویربرداری و فیلمبرداری بودند.
سامسونگ تا سال ۲۰۱۶ به صورت کامل بر پردازنده‌های توسعه یافته توسط ARM در تراشه‌های موبایل خود متکی بود. ولی پس از معرفی اگزینوس ۸۸۹۰ شرایط دچار تغییر شد و برای اولین بار، هسته‌های Mongoose M1 همراه با چهار هسته کورتکس A53 مورد استفاده قرار گرفتند. معماری ۱۴ نانومتری، پشتیبانی از رزولوشن ۴K صفحه نمایش و پشتیبانی از حافظه رم LPDDR4 نسبت به نسل قبلی ثابت مانده بودند؛ اما پردازنده گرافیکی مالی T880 MP12 به مشخصات اضافه شده بود.
تغییر جدید در تراشه‌های اگزینوس، پشتیبانی از دو لنز دوربین اصلی با حسگرهای ۱۲ مگاپیکسلی یا یک لنز با حسگر ۲۴ مگاپیکسلی بود. دوربین سلفی نیز می‌توانست از حسگر ۱۳ مگاپیکسلی استفاده کند. ضبط ویدیوهای ۴K با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه اکنون امکان‌پذیر بود ولی متاسفانه گلکسی S7 از چنین قابلیتی بی‌بهره ماند؛ زیرا اسنپدراگون ۸۳۵ به کار رفته در برخی نسخه‌ها نمی‌توانست چنین ویژگی‌ای را پوشش دهد. بنچمارک‌ها نشان می‌دادند که اگزینوس ۸۸۹۰ عملکرد پردازشی مشابه با Kirin 960 داشت اما از نظر گرافیکی عملکرد ضعیف‌تری نسبت به تراشه‌های هواوی و کوالکام ارائه می‌داد. به نظر می‌رسد سامسونگ در این نسل تمرکز بیشتری بر مصرف انرژی کمتر داشته است.
سامسونگ در سال ۲۰۱۷ بار دیگر موفق به کوچک‌تر کردن تراشه‌های خود شد و اگزینوس ۸۸۹۵ را با معماری ۱۰ نانومتری معرفی کرد. چهار هسته Mongoose M2 در کنار چهار هسته کورتکس A53 درون تراشه تعبیه شده بودند. پردازنده گرافیکی G71 MP20 بهبود قابل قبولی نسبت به نسل قبلی به شمار می‌رفت، اما رقبایی مانند هواوی نیز از واحد گرافیکی مشابه در محصولات خود استفاده می‌کردند. پشتیبانی از اتصال LTE گیگابیتی، حافظه داخلی UFS 2.1 و حافظه رم LPDDR4X از سایر تغییرات صورت گرفته بودند. سامسونگ همچنین از اولین نسل VPU مخصوص موبایل خود در تراشه جدیدش استفاده کرد که گامی ابتدایی برای آوردن یادگیری ماشینی به دستگاه‌های اندرویدی محسوب می‌شد.
استفاده غیرناهمگون از هسته‌ها برای امور پردازشی مرتبط با عکاسی و فیلمبرداری موجب شد تا شاهد پشتیبانی از ضبط ویدیوهای ۴K با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه و حسگر اصلی ۲۸ مگاپیکسلی برای دوربین اصلی و سلفی باشیم که امکان تبدیل به دو حسگر ۱۶ مگاپیکسلی را نیز داشت. قابلیت‌های تراشه به موارد گفته شده محدود نمی‌شد و می‌توانست از احراز هویت بیومتریک از طریق حسگر اثر انگشت و عنبیه در کنار محافظت از حافظه فلش، بهره ببرد. در نهایت اما خبری از ضبط ویدیوهای ۴K با نرخ ۶۰ یا ۱۲۰ فریم بر ثانیه در محصولات نهایی نبود اما کاربران می‌توانستند با برخی تغییرات دستی چنین قابلیت‌هایی را فعال کنند.
اگزینوس ۹۸۱۰ نسخه‌ای تکامل یافته نسبت به اگزینوس ۸۸۹۵ محسوب می‌شد که از نسل سوم هسته‌های Mongoose در کنار چهار هسته کورتکس A55 بهره می‌برد و هسته‌های کورتکس گفته شده تا سال ۲۰۲۱ به حضور خود در تراشه‌های پرچمدار سامسونگ ادامه دادند. پردازنده گرافیکی مالی G72 MP18 با هسته‌های سفارشی بیشتر می‌توانست عملکرد بهتری نسبت به نمونه مشابه به کار گرفته شده توسط رقبایی مانند هواوی از خود نشان دهد. سایر مشخصات اگزینوس ۹۸۱۰ مانند نسل قبل بود و خبری از تغییر معماری یا پشتیبانی از حافظه جدید در کار نبود؛ البته اتصال LTE اکنون با سرعت ۱.۲ گیگابایت ارائه می‌شد.
اگزینوس ۹۸۲۰ توانست روندهای جدیدی در تراشه‌های سامسونگ ایجاد کند که تا به امروز ادامه پیدا کرده‌اند. برای مثال استفاده از پردازنده سه خوشه‌ای مانند آنچه در محصولات مدیاتک دیده می‌شد، موجب شکل‌گیری یک خوشه با دو هسته Mongoose M4 جهت امور سنگین پردازشی در کنار یک خوشه با دو هسته کورتکس A75 برای فعالیت‌های متوسط و چهار هسته کورتکس A55 برای امور سبک شد. کره‌ای‌ها با الهام از هواوی اقدام به معرفی NPU در تراشه خود کردند که می‌توانست فرایندهای مرتبط با یادگیری ماشینی را سریع‌تر از گذشته انجام دهد.
پردازنده گرافیکی G76 MP12 شاهد بهبود عملکرد تا سقف ۴۰ درصد نسبت به اگزینوس ۹۸۱۰ بوده است و میزان راندمان نیز ۳۵ درصد افزایش پیدا کرد. اگزینوس ۹۸۲۰ توانست در عملکرد تک هسته‌ای اسنپدراگون ۸۵۵ را شکست دهد؛ اما در سایر زمینه‌ها مانند عملکرد گرافیکی، افزایش دما و عمر باتری عرصه را به محصول کوالکام واگذار کرد.
با وجود شکست از اسنپدراگون، اگزینوس ۹۸۲۰ هنوز امکانات بسیار خوبی به کاربران ارائه می‌داد. استفاده از معماری جدید ۸ نانومتری، اتصال ۴G با سرعت ۲ گیگابیت و بهره‌گیری از حافظه UFS 3.0 از جمله تغییرات نسبت به گذشته بودند. پشتیبانی از ضبط ویدیوهای ۸K با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه یکی از مهم‌ترین قابلیت‌های تراشه مذکور بود؛ اما چنین قابلیتی هیچ وقت در دستگاه‌های مبتنی بر آن دیده نشد. با این حال به نظر می‌رسد ویژگی گفته شده بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته است زیرا برای ثبت چنین ویدیوهایی حداقل به حسگر ۳۳ مگاپیکسلی نیاز است درحالی که اگزینوس ۹۸۲۰ تنها تا ۲۲ مگاپیکسل را پشتیبانی می‌کرد.
سامسونگ در ادامه ۲۰۱۹ نسخه بهبود یافته‌ای را تحت عنوان اگزینوس ۹۸۲۵ معرفی کرد که برای استفاده در سری گلکسی نوت ۱۰ طراحی شده بود. با این حال تراشه جدید سامسونگ هنوز نمی‌توانست به اسنپدراگون ۸۵۵ برسد و در زمینه عملکرد گرافیکی ضعف‌هایی نشان می‌داد.
عدم استفاده از اگزینوس ۹۹۰ در سری گلکسی S20 یکی از نشانه‌های شکست تراشه اخیر سامسونگ بوده است درحالی که سامسونگ به طور معمول پرچمداران خود را با تراشه اگزینوس در بازارهای داخلی و آسیایی عرضه می‌کرد. اگرچه مشخصات اگزینوس ۹۹۰ روی کاغذ مناسب به نظر می‌رسد و دو هسته Mongoose M5 در کنار دو هسته کورتکس A76 و چهار هسته کورتکس A55 نویدبخش قدرت بسیاری هستند. پردازنده مالی G77 MP11 نیز وظیفه امور گرافیکی را برعهده داشت.
با این حال بار دیگر تراشه سامسونگ از محصول کوالکام در زمینه پردازش و گرافیک شکست خورد و حتی نتوانست عملکرد تک هسته‌ای بهتری از خود نشان دهد. اما استفاده از ویژگی‌های پیشرفته مانند اتصال ۵G با پشتیبانی از امواج میلی‌متری و حافظه رم LPDDR5 دوباره توانست توانایی سامسونگ را در تولید تراشه نشان دهد. همچنین برای اولین بار امکان بهره‌گیری از نرخ نوسازی تصویر ۱۲۰ هرتز برای رزولوشن +QHD یا ۶۰ هرتز برای رزولوشن ۴K فراهم شد.
پشتیبانی از حسگر تکی ۱۰۸ مگاپیکسلی، حسگر دوگانه ۲۴.۵ مگاپیکسلی و شش حسگر دوربین به صورت کلی، از مهم‌ترین قابلیت‌های تصویربرداری در اگزینوس ۹۹۰ محسوب می‌شود. همچنین در دستگاه‌های پرچمدار معرفی شده در ۲۰۲۰ شاهد استفاده از قابلیت ضبط ویدیوهای ۸K با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه بودیم.
سال جاری میلادی برای واحد تراشه سامسونگ بی‌ثمر نبوده است و اما خبری از هسته‌های جدید Mongoose نیست. سامسونگ وعده داده است که درحال همکاری با AMD برای ساخت هسته‌های گرافیکی سفارشی در آینده است و امکان دارد در پرچمداران ۲۰۲۲ شاهد استفاده از آن باشیم. اکنون کره‌ای‌ها به صورت کامل بر فناوری‌های ARM تکیه کردند.
البته گفته می‌شود که اگزینوس ۲۱۰۰ با معماری ۵ نانومتری یکی از بهترین تراشه‌های ساخته شده توسط سامسونگ محسوب می‌شود. پردازنده سه خوشه‌ای مشابه آنچه در اسنپدراگون ۸۸۸ دیده می‌شود همراه با هسته‌های کورتکس X1 و A78 در کنار A55 می‌توانند قدرت پردازشی بی‌نظیری فراهم می‌کنند. اگرچه پردازنده گرافیکی مالی G78 MP24 نمی‌تواند عملکرد نزدیکی به G78 MP24 به کار رفته در سری Kirin 9000 ارائه دهد، اما نسبت به نسل قبل ۵۰ درصد بهبود یافته است.
نسل کنونی اگزینوس توانسته است بیشتر از گذشته به اسنپدراگون نزدیک شود و عملکرد پردازشی تقریبا مشابهی را ارائه دهد. البته در زمینه گرافیکی هنوز فاصله محسوسی وجود دارد اما نسبت به نسل‌های قبلی در حال کاهش است. تراشه اخیر سامسونگ از مودم داخلی ۵G استفاده می‌کند که در مقایسه با مودم‌های جداگانه، مصرف انرژی کمتری دارد. همچنین سامسونگ ادعا دارد که NPU سه هسته‌ای توان عملکرد هوش مصنوعی را به ۲۶ تریلیون عملیات در ثانیه (TOPS) رسانده است. سایر مشخصات اگزینوس ۲۱۰۰ شامل پشتیبانی از حافظه UFS 3.1، نوسازی تصویر ۱۴۴ هرتز در رزولوشن +QHD و ۱۲۰ هرتز در رزولوشن ۴K و کدک AV1 است که به مصرف داده کمتر هنگام استریم ویدیو کمک می‌کند. پشتیبانی از حسگر تکی ۲۰۰ مگاپیکسلی و حسگر دوگانه ۳۲ مگاپیکسلی نیز فراهم شده است.
سال آینده می‌تواند برای تراشه‌های اگزینوس سامسونگ بسیار سرنوشت‌ساز باشد زیرا برای اولین‌بار شاهد استفاده از پردازنده‌های گرافیکی AMD در محصولات کره‌ای‌ها خواهیم بود. مدیر AMD اعلام کرده است که واحد گرافیکی مورد انتظار براساس معماری RDNA2 توسعه یافته است و می‌تواند از Ray Tracing پشتیبانی کند؛ در نتیجه انتظار بسیار بالایی از توان گرافیکی نسل آینده تراشه‌های اگزینوس خواهیم داشت. سامسونگ به صورت کامل به سمت استفاده از پردازنده‌های ARM کوچ کرده است و به همین علت می‌توانیم حضور هسته‌های کورتکس X2 را در کنار کورتکس A710 و کورتکس A510 در نسل بعدی را پیش‌بینی کنیم.
نظر شما درباره تراشه‌های آتی اگزینوس و رقابت آن‌ها با سری اسنپدراگون چیست؟
