به گزارش مشرق، پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان را فقط نباید از لحاظ فنی مورد بررسی قرار داد. همیشه عواملی غیر از مسائل فنی هم می تواند باعث ناکامی ها باشد و شاید تلخ باشد که بگوییم در فوتبال ایران از حوادث و اتفاقات هرگز درسی گرفته نمی شود و رفتارهای مضر مثل یک دور باطل، از تیمی به تیم دیگر و از مدیری به مدیر دیگر منتقل می شود؛ بدون اینکه کسی از گذشتگان درس عبرتی بگیرد.
اصرار به برخی روشهای مدیریتی منسوخ شده، یکی از عوامل مهم در ناکامی تیم های ایرانی است. پرسپولیس هم در این دور تسلسل باطل گیر افتاده است. رفتارهای عوام پسندانه که اتفاقا این روزها دیگر بازار داغی ندارد، همچنان بر این باشگاه سایه دارد.
لشگرکشی هیات مدیره به قطر و قرار گرفتن آنها در کنار اعضای تیم، یکی از همان رفتارهای نخ نما است. تجربه در فوتبال ایران ثابت کرده، هر چه مسابقه ای بیش از حد بزرگ جلوه داده می شود و اطرافیان به اهمیت آن با همین رفت و آمدها اضافه کرده اند، تیم به جای موفقیت راه معکوسی در پیش می گیرد. ضمن اینکه حتی اگر پرسپولیس هم قهرمان آسیا می شد، این نقد بر مدیران سرخپوش وارد بود که چرا باید برای برگزاری یک مسابقه این چنین با نفرات اضافه وارد کشور برگزاری مسابقه شوند؟
هر چه در فوتبال دنیا جستجو می کنیم، کمتر چنین چیزهایی را شاهد هستیم. مدیران باشگاه های صاحب نام دنیا روز مسابقه در ورزشگاه حاضر می شوند و از رفتن داخل رختکن یا سر تمرین و عکس هایی که بوی نمایش بدهد هم خبری نیست اما متاسفانه در فوتبال ایران به طرز عجیبی به چنین رفتارهای اصرار می شود. خیلی از مدیران وارد این فضا شده و با همین حرکات خود را قربانی می کنند.
سوالی که شاید باید وزارت ورزش هم به آن ورود کند این است که لزوم حضور اعضای هیات مدیره و هیات همراهشان در دوحه چه بود؟ مدیرانی که حتی بعد از بازی سعی نکردند به کادر فنی خود دلایل جدایی بشار رسن را توضیح بدهند و در عوض حتی شاید مربی هم به نوعی تحریک شد تا علیه مهدی رسول پناه سرپرست سابق باشگاه که نامه توافق نامه بشار رسن را امضا کرده، مورد حمله قرار دهد.
در اینکه در جدایی بشار رسن کلیه مدیران پرسپولیس باید پاسخگو باشند، شکی نیست اما اینکه چرا مدیران حاضر در دوحه و در راس آنها جعفر سمیعی مدیرعامل با یحیی گل محمدی و دستیارانش در این خصوص به جمع بندی نرسیدند تا سرمربی تیم به تهران نرسیده این چنین بابت این موضوع آشفته نباشد، جای سوال دارد.
حضور در تمرین و پا به توپ شدن برخی از مدیران از همان حرکات نمایشی است که 7 سال قبل علی فتح الله زاده مدیرعامل وقت استقلال در اردوی این تیم در دوحه انجام داد. در آن زمان فتح الله زاده وارد دروازه شد و عکس های معروف او هنوز هم در جستجوها نمایان است. اینکه همان رفتار به شکل دیگری بعد از 7 سال در اردوگاه قرمز رخ می دهد، جای تعجب دارد و دلیل منطقی برای آن پیدا نمی کنیم.
چطور می شود تمرین تیمی که باید همه تمرکزش برای فینال باشد، این چنین تحت تاثیر حضور مدیرعامل و اعضای هیات مدیره باشد و در اقدامی جالب تر با ذوق عجیب تر، در رسانه های رسمی باشگاه منتشر شود. آیا این بهم زدن تمرکز کادر فنی و بازیکنان نیست؟
آیا حضور مدیران پرسپولیس و همراهانی که در این اردو بودند، هزینه نداشته؟ آیا بهتر نبود این هزینه ها صرف امور دیگری می شد؟ کاش روزی مدیریت در فوتبال به مرزی از پختگی برسد که برای برگزاری یک فینال یا یک مسابقه حساس، اینطور به دنبال لشگرکشی نباشیم و همه چیز را فوتبالی جلو ببریم.
