به گزارش "ورزش سه"، بسیاری از 173 بدمینتون باز حاضر در المپیک توکیو به امید ظهور یک لین دن دیگر در چین توسط والدینشان مجبور به پرداختن به این ورزش شده اند.
اما با توجه به مصاحبه های که در طول سال های اخیر به چاپ رسیده است، به نظر می رسد که برای چندین بازیکن المپیکی هیچ انگیزه ای قوی تر از خشمی که از شکست برابر خواهرانشان احساس کرده اند، نیست.
از بازیکن تک نفره مردان کنتو موموتا از ژاپن گرفته تا پناهنده سوری آرام محمود و بازیکنانی از هلند، مالدیو و مصر... جرقه درخشش این بازیکنان در رقابت های خواهر و برادری و با ترس از کنار گذاشته شدن یا به سادگی فقط با تشویق خواهرانشان زده شده است.
موموتا می گوید که بدون حضور خواهر بزرگترش تبدیل به یک قهرمان بدمینتون نمی شد: "خواهرم این بازی را انجام می داد و من هم تا چشم باز کردم مشغول بدمینتون بودم."
بدمینتون در آسیا یک بازی خانوادگی/دوستانه محسوب می شود و بسیاری از بازیکنان سطح بالای این ورزش موفقیت خود را مدیون پدربزرگ و مادربزرگ، والدین، خاله ها و عمه ها، دایی ها و عموها، خواهران و برادران خود می دانند.
بسیاری از آنها در پاسخ به این سوال که چگونه بدمینتون را آغاز کردند می گویند که با یکی از اعضای خانواده‌شان شروع به بازی کرده اند.
واکانا ناگاهارا از ژاپن و جونگکولفان از تایلند، ورزشکاران شماره دو و هشت جهانی، دو بدمینتون باز حاضر در مسابقات زنان نیز به دنبال خواهرانشان به این ورزش قدم گذاشتند. همچنین یوکی فوکوشیما، بدمینتون باز شماره یک رقابت های دونفره، نیز با تشویق خواهرش کائوری به این رشته آمده است.
محمود، ورزشکار سوری که یکی از 29 ورزشکاری است که زیر پرچم پناهنده ها مسابقه می دهد، در باره خواهرش سنا گفت: "من بدمینتون را با بازی کردن با او شروع کردم و با هم ما تبدیل به بهترین بازیکنان سوریه شدیم."
