به گزارش ورزش سه، خوزستان و جنوب ایران علاوه بر اینکه همواره مهد فوتبالیست‌های تکنیکی و متفاوت در فوتبال ایران بوده، مدافعانی متفاوت نیز به فوتبال ایران هدیه داده است. مدافعانی که با بهره‌مندی از تکنیک ناب جنوبی، توانسته‌اند سبکی متفاوت در بازی به عنوان یک بازیکن دفاعی ارائه دهند.
سهراب بختیاری‌زاده را می‌توان یکی از مدافعان پیشرو در دو دهه اخیر فوتبال ایران دانست که توان بازیسازی و تکنیک حمل توپ بالاتری نسبت به سطح متوسط مدافعان ایرانی داشت. بختیاری‌زاده در سال ۷۶ با فولاد خوزستان در فوتبال ایران چهره شد و همان سال توسط مایلی‌کهن هم به تیم ملی دعوت شد و اولین بازی ملی خود را هم انجام داد. پس از آن او با بازی در استقلال بیشتر دیده شد و کم‌کم جنبه‌های متفاوت بازی به عنوان یک مدافع را نشان داد. او و یحیی گل‌محمدی سردمدار مدافعان باهوشی بودند که در اوایل دهه هشتاد بازیسازی از دفاع را بهتر از بقیه انجام می‌دادند. صحنه‌های پا به توپ شدن بختیاری‌زاده از دفاع و دادن پاس‌های دقیق طولی به هافبک‌ها و یا پاس‌های بلند به کناره‌های حریف در آن زمان که مدافعان بیشتر به دنبال دفع توپ بودند تا تبدیل کردن توپ گرفته شده به یک پاس و حرکت مفید، به چشم خریداران فوتبال بابرنامه می‌آمد. تمایلات هجومی و تکنیک سهراب باعث می‌شد که او بارها تا پشت محوطه جریمه حریف نیز برای بازیسازی پیش رود.
پس از سهراب بختیاری‌زاده، پژمان منتظری نیز ابتدا در ترکیب فولاد و سپس استقلال، شمه‌هایی از تکنیک جنوبی را در قالب یک مدافع به نمایش می‌گذاشت. منتظری که توانست با تیم ملی به جام جهانی نیز برود، در قالب مدافع راست یک بازی درخشان در مقابل آرژانتین نیز به یادگار گذاشت. مدافعی که به خوبی از تکنیک و شم فوتبالی خود برای به نمایش گذاشتن یک وجه متفاوت از بازی در پست دفاع بهره گرفت و به خوبی نیز مزد متفاوت بودنش را با بازی در تیم ملی گرفت.
عبداله کرمی نیز اگرچه هیچگاه به تیم ملی راه نیافت اما شاید بتوان او را تکنیکی‌ترین مدافع وسطی دانست که فوتبال ایران در دو دهه اخیر به خود دیده است. می‌شد شور و اشتیاق او برای بازی چشم‌نواز و رو به جلو آن هم در پست دفاع را دید و البته شاید توان دفاعی کمتر او نسبت به بختیاری‌زاده و منتظری را دلیلی بر نرسیدن او به جایگاه آن دو دانست.
با نگاهی به بازی‌های اخیر کنعانی‌زادگان در پرسپولیس می‌توان اذعان کرد که او نیز در حال حاضر بیش از هر مدافعی در لیگ پاس‌های طولی ریسکی ولی غالبا سالم می‌دهد. شاید به خاطر همین توان بازیسازی اوست که اسکوچیچ او را در قلب دفاع تیم ملی به مدافعانی چون پورعلی‌گنجی و مجید حسینی ترجیح داد. کنعانی‌زادگان همچون اسلاف جنوبی خود در فوتبال ایران، تمایل به پا به توپ شدن، پیش آمدن و حتی ایفا کردن نقش یک هافبک بازیگردان در مواقع حمله‌ور بودن تیمش را نشان داده و در بازی اخیر پرسپولیس مقابل تراکتور در چندین صحنه شانس خود را برای گلزنی و یا حضور در یک سوم دفاعی حریف امتحان کرد.
حالا پس از سهراب بختیاری‌زاده و پژمان منتظری،تیم ملی و فوتبال ایران صاحب یک مدافع جنوبی متفاوت شده است. مدافعی که وقتی حضور فعالش در بازیسازی از عقب زمین را به رخ می‌کشد، نعمت داشتن مدافعان تکنیکی و باهوش و بازیساز را برجسته می‌کند.
حجت شفیعی
