به گزارش "ورزش سه"، نازنین ملایی را می توان موفق ترین ورزشکار بانوی ایران در المپیک توکیو دانست. در المپیکی که خبری از مدال آوری دختران ایرانی نبود، ملایی با صعود به مرحله نیمه نهایی روئینگ تک نفره توانست نتیجه درخشانی را برای خودش و البته رشته قایقرانی رقم بزند.
این دختر 29 ساله که حالا نامش بر سر زبان ها افتاده و بیشتر کانون توجهات قرار می گیرد، به آینده امیدوار است و توکیو 2020 را برای خودش شروعی دوباره می داند.
در ادامه مشروح صحبت های نازنین ملایی را با خبرنگار "ورزش سه" درباره اتفاقات المپیک توکیو می خوانید.
*عملکرد من در المپیک به خیلی‌ها انگیزه داد
تا حالا این اتفاق در تاریخ روئینگ ایران نیفتاده بود و من پیش از حضور در مسابقات دوست داشتم اتفاقی بیفتد و عملکردی داشته باشم که هم برای خودم و هم برای اطرافیانم راضی کننده باشد و خداروشکر این اتفاق افتاد و توانستیم رنکینگی کسب کنیم که حتی خیلی‌ها فکرش را هم نمی‌توانستد بکنند و این مسئله خیلی خوش حال کننده بود چرا که انگیزه‌ی زیادی هم به من هم به مسئولین و هم خیلی از ورزشکاران دیگر دارند تا بتوانند پله‌های بالاتری را طی کنند. این مسئله بسیار خوشحال کننده بود که مردم برای ما درخواست مدال داشتند و این مسئله یعنی عملکرد ما به اندازه‌ای از دید عموم به اندازه‌ای خوب بود که برای رشته‌ی قایقرانی که روز اول هیچ کس فکرش را نمی‌کرد دوست داشتند روی سکو ببینند.
*باید یک سال تمرین نکنم تا وزن بگیرم!
من استایل بدنی سبک وزنی دارم و اگر قرار باشد سنگین وزن باشم باید حداقل یکسال تمرین استقامتی که برای مسابقات است را کنار بگذارم و وزن کسب کنم چون در تمرینات استقامتی به وزن ایده‌آل خودم برمی‌گردم و نمی‌توانم وزن اضافه کنم. این موضوع نیاز به زمان داشت تا بتوانم وزنم را بالا بیاورم. از مسابقات مهم دور باشم و تمرین کنم و در آن وزنی که می‌خواهم به دست بیاورم سرعت قایق و قدرتم را افزایش بدهم اما این زمان برای ما مقدر نبود به دلیل اینکه سال 2019 مسابقه داشتم و بعد آن به زمان کرونا برخورد کرد و تمرینات کنسل شد. بعد آن که برگشتیم درمجموع شش ماه تا مسابقات کسب سهمیه فرصت داشتیم و یک ماه و نیم بعد آن المپیک بود. تنها کاری که امکان داشت با برنامه ریزی‌هایی که مربی‌ام انجام داد من بتوانم بهترین عملکرد خودم را نشان دهم و خیلی خوشحال کننده بود که توانستم با همین وزن در کنار سنگین وزن‌های دنیا که خیلی در این رشته قدیمی هستند رقابت کنم و خیلی وقت‌ها باعث فکر در آن‌ها می‌شد که الان می‌خواهم چه عکس العملی برای مسابقه بعدی نشان می‌دهم و آن‌ها را دچار استرس می‌کرد.
*در مسابقات آسیایی در سبک و سنگین وزن هستم
مسابقه مهمی که الان هدف کوتاه مدتم بازی‌های آسیایی است که در سبک وزن و سنگین وزن تک نفره شرکت می‌کنم و بعد آن مسابقه انتخابی المپیک و المپیک است. مهم ترین مسابقه قبل المپیک مسابقات و تورنمنت‌های جهانی است که در آنجا باید بهترین نتیجه را کسب کنیم که بتوانیم در المپیک پاریس کار جدیدی را ارائه بدهیم.
*مدال آوری احتمالی من فوق تاریخ سازی است
من هیچ وقت چیزی را قبل آن قولش را نمی‌دهم چون خودم سوپرایز را دوست دارم و اینکه می‌خواهم اتفاق‌ها در لحظه بیفتند. تا الان در قایقرانی المپیک ایران مدالی کسب نکرده است. اگر بتوانم مدالی کسب کنم یک اتفاق فوق تاریخ ساز می‌شود.
*عملکرد من مردم را با این رشته آشنا کرد
من انتظار پاداش ندارم و فقط می‌خواهم توجه بیشتری به این رشته بشود چون بیشتر وقت‌ها این رشته دیده نمی‌شود و بسیاری از افراد رشته مارا نمی‌شناسند و هیچ امیدی به این رشته ندارند. ما وقتی برای المپیک آماده می‌شدیم کسی انتظار نداشت که قایقرانی تا نیمه نهایی پیش برود و انقدر خوب کار کند. چرا باید این امید را نداشته باشیم؟! چون توجهی به آن نکردیم. من دوست دارم این توجه صورت بگیرد تا هم ورزشکار‌ها انگیزه بگیرند و هم مسئولین برای این رشته برنامه ریزی کنند. بعد از مسابقه من از روابط عمومی فدارسیون با من تماس می‌گرفتند و می‌گفتند مردم دائم می‌پرسند این چه رشته‌ای است و ما چطور می‌توانیم ثبت نام کنیم یعنی باعث شد مردم بخواهند بچه‌هایشان را وارد رشته کنند. این بسیار خوب تا قبل از آن این اتفاق نمی‌افتاد.
*چرا مسابقات داخلی ما را پخش نمی‌کنید؟
ما پخش زنده نداریم؛ دیده نمی‌شویم. می‌گوییم مسابقات خارجی به دلیل پوشش رقبا پخش نمی‌شود اما مسابقات داخلی مثل لیگ‌های مختلف که همه ایرانی هستند و همه پوشش‌ها بی مشکل هستند اما همین هم پخش نمی‌شود که مردم با این رشته آشنا شوند.
*فقط می‌خواستم زودتر از توکیو برگردم
المپیکی بود که فقط خود من به فکر این بودم که این مسابقه را زودتر انجام بدهم و زودتر بروم و استرس داشتم. ما هر روز تست کرونا می‌دادیم و هر زمانی که می‌گفتند تعداد کسانی که در دهکده المپیک به کرونا مبتلا شدند بیشتر شده ما بیشتر دچار اضطراب می‌شدیم. و می‌خواستیم زودتر خارج شویم. ما آنجا یا در پیست در حال تمرین بودیم یا درگیر تست‌های کرونا بودیم و یا من به خاطر آسیب‌هایی که داشتم در درمانگاه و فیزیوتراپی بودم. فقط شب فرصت استراحت داشتیم و واقعا سخت بود و من منتظر بودم تمام شود. من دو دوره قبل به دلیل مسابقات مختلف در ژاپن حضور داشتیم و خیلی منظم بودند ولی این‌بار حتی فکرش را هم نمی‌کردم که چرا به این اندازه بی نظمی رخ داده است. من فکر می‌کنم به دلیل کرونا و این حجم از ورزشکارانی که وارد کشورشان شدند دچار استرس شده بودند.
*با شرمندگی لباس افتتاحیه را پوشیدیم!
از نظر من لباس‌ها خوب بودند و نسبت به لباس‌های قبلی که در بازی‌های آسیایی والمپیک‌ها می‌پوشیدیم نسبتا خوب بود و از طرف دیگر روز افتتاحیه زمانی که در لابی بودیم؛ ورزشکاران کشورهای دیگر لباس‌های ما را می‌دیدند همه از لباس‌های ما تعریف می‌کردند چون لباسی بود که رنگ و ظاهر زیبایی داشت و به خاطر رنگش در چشم بود و از طرف دیگر مشخص بود مربوط به کدام کشور است براساس سربند یا پرچمی که روی شانه‌هایمان بود. یعنی لباس‌ها طوری طراحی شده بود که هم حجاب و هم زیبایی را داشت و همه تیم‌ها خوششان می‌آمد. تنها ایرادی که داشت این بود که قبل رفتن بازخورد های منفی ایجاد شد اما آنجا خداراشکر این‌طور نبود. روز اول ما با شرمندگی این لباس‌ها را می‌پوشیدیم؛ ولی کشورهای دیگر خیلی از لباس‌ها خوششان آمد.
*شش سال بود مسابقات جهانی نرفته بودم
درمورد روئینگ، تمام کسانی که در المپیک مدال آوردند یک شبه به اینجا نرسیدند ما هم یک شبه به اینجا نرسیدیم و آن کسی مدال آورده است چهارده پانزده سال است که روئینگ کار میکند و من هم چهارده پانزده سال است که روئینگ کار می‌کنم. آن شخص مدال می‌گیرد و من نمی‌توانم به دلیل اینکه آن شخص از زمانی که پارو زدن یاد می‌گیرد و وارد تیم ملی و مسابقات جهانی که می‌شود بهترین اردوها و کمپ‌ها و سیستم‌های مختلف آموزشی را دارد و قطعا سریع تر به مدال می‌رسد. تا من که باید در دریاچه آزادی تمرین کنم و بعد بروم آنجا و برای اولین بار با دوکیلومتر آشنا شوم یا باقایقی که کامل متفاوت از قایق ایران است مسابقه دهم و خیلی چیزهای دیگر که مسابقات جهانی من شش سال است که نرفتم و ندیدم و رقبای جهانی‌ام را نمیشناسم. این اتفاق افتاده است چون همیشه انتظارها از ما این است که اگر قرار است مسابقات جهانی شرکت کنیم باید مدال بیاوریم اگر قرار است مدال کسب نکنیم پس مسابقات جهانی نرویم. درست است که ما اگر به مسابقات برویم و مدال کسب نکنیم هزینه‌ای دارد اما در آسیا هم که روز اول مدال کسب نکردیم. رفتیم تجربه کسب کردیم چندین بار شکست خوردیم تا الان که نفر اول آسیا شدیم. در جهانی هم همینطور است. این برای همه تیم‌ها اتفاق افتاد و چندین بار شکست خوردند تا حالا حرفی برای گفتن دارند. آن‌ها هم بارها شکست خوردند و هزینه‌ها شد اما بعد از مدتی بازخوردش را همه دیدند و این اتفاقی است که متاسفانه برای ما نیفتاده است.
*رقبا با لامبورگینی و من با دوچرخه‌ام!
انتظار مدال آوری هم نباید داشته باشیم. مثل این می‌ماند که تمام کسانی که الان در المپیک مدال کسب کردند با ماشین لامبورگینی می‌روند و من با یک دوچرخه حرکت می‌کنم و این مسیر دوکیلو متر را آن‌ها خیلی سریع‌تر طی می‌کنند تا من که با یک دوچرخه می‌روم. من به اینکه بعد از چهارده سال به مدال جهانی برسم باید سال‌های بیشتری را وقف این کار کنم باید بیست تا بیست و پنج سال در این رشته بمانم تا به مدال المپیک برسم در صورتی که اگر امکانات و شرایط را داشته باشم می‌توانم در طول ده یا پانزده سال به مدال المپیک برسم و ده سال بعدی را به مدال‌های بعدی المپیک برسم.
*شرایط کرونا مانع اردوی برون مرزی شد
چون ما با حداقل شرایط رفتیم و جنگیدیم. چون قبل از مسابقات المپیک من درخواست اردو داده بودم اما شرایط کرونایی شد و یک‌سری مشکلات اداری که نشد به اردو برون مرزی برویم. این مسئله خیلی می‌توانست در مسابقه من تاثیر گذار باشد چون در آن صورت می‌توانستم در مسافت پا رو بزنم اما به این صورت فقط در هزار متر پارو زدم.
*مشکل اصلی من جلیقه یخ نبود
اصلا مسئله جلیقه یخ مطرح نبود و آن خبرگزاری جلیقه یخ را بولد کرد. مسئله این بود من مانند همین توضیحاتی که به شما دادم از حداقل بودن امکانات گفتم. ما خیلی چیزهای دیگر نداریم و من یک چیز خیلی کوچک را به آن‌ها گفتم اما آن را بولد کردند و به نظرم کارشان اشتباه بود. مشکل اصلی من جلیقه یخ نیست. با جلیقه یخ که من مسابقه نمی‌دهم اگر قرار باشد من با جلیقه یخ قهرمان شوم یک جلیقه یخ می‌خرم و در خانه می‌نشینم تا قهرمان المپیک شوم. من حداقل چیزهایی که ما متفاوت هستیم نسبت به تیم‌های دیگر را گفتم. قایق، زمین تمرین، پارو، مسابقات جهانی و امکانات مختلف مهم تر هستند.
*وقتی پخش زنده نداریم یعنی اسپانسر هم نداریم
وقتی مسابقاتم پخش نمی‌شود برای شخص خودم ناراحت نمی‌شوم اما برای اینکه این ورزش دیده نمی‌شود و به نسبت اینکه دیده نمی‌شود توجهی هم به آن نمی‌شود ناراحت هستم چون زمانی که چیزی دیده می‌شود پی‌گیرش می‌شویم و برایش کار انجام می‌دهیم و این ورزش زمانی که دیده نمی‌شود کسی هم برای آن کاری انجام نمی‌دهد حتی اسپانسر هم بخواهد داشته باشد آن اسپانسر نگاه میکند که آن ورزش چقدر جبهه دیده شدن در عموم را دارد وقتی ما دیده نمی‌شویم پس اسپانسر هم نخواهیم داشت. فقط امیدوارم از این به بعد توجه خاصی به این رشته بشود تا بتوانیم نتیجه بهتری بگیریم
