به گزارش خبرگزاری فارس از بجنورد، فائزه جعفری در یادداشتی نوشت: ۱۷ سال قبل در چنین روزی، اتفاقی به نام تقسیم خراسان بزرگ به سه استان رخ داد که خیلی‌هایمان را خوشحال کرد.
برخی میگفتند زین پس دیگر بخاطر امور اداری مجبور به رفتن تا مشهد نیستیم و برخی دیگر از استقلال بودجه و به نحوی آقابالاسر نداشتن خشنود بودند.
در همان سال‌ها نمایندگان مجلس اختلافاتی برای تقسیم خراسان داشتند و یکی از آن‌ها گفته بود: ضعف مدیریت در خراسان، امری ساختاری و ناشی از عدم تعادل قدرت است.
برخی نیز میگفتند، رأی به تقسیم خراسان بار هزینه‌ای دولت را افزایش می‌دهد و برخلاف کار کارشناسی است و وحدت فرهنگی خراسان بزرگ را از بین می‌برد.
رنج مردم، ارج مسؤولان!
از تمام این موضوعات که بگذریم باید دید آیا آن توسعه‌ای که مسؤولان از آن دَم می‌زدند تا الان صورت گرفته یا خیر؟!
استاندار خراسان شمالی در سال گذشته در همین تاریخ ۱۹ مرداد که سالروز تاسیس استان است گفته بود: رقابت‌های کشوری و جهانی در حوزه های مختلف علمی، هنری و ورزشی، میزبانی رویدادهای ملی و بین المللی و توسعه قابل توجه آموزش عالی تنها بخشی از برکات تأسیس این استان البته با تلاش و پیگیری مسوولان خدمتگزار و همدلی و مشارکت مردم از ابتدا تاکنون بوده است.
هرچند که این موفقیت‌های مردمی خوب است اما توسعه بیشتر در بخش دولتی باید پرده از چهره بردارد تا بتوان آن را معیار توسعه قرار داد و گرنه رتبه‌آوری مردم که هنر مسوولان نیست.
کمیت رفت، کیفیت آمد؟
براساس نتایج سرشماری ۱۳۸۱ کشور، خراسان شمالی دارای ۳ هزار ۶۰۰ کارگاه صنعتی و تعداد ۱۰۷ واحد صنعتی بود.
این تعداد پس از ۲۰ سال تا چه حد افزایش یافته و یا کیفیت و درآمدزایی آن چقدر رشد کرده است؟
چرخه‌ی تولیدات صنایع استان ناقص و خام‌فروشی در صنعت این خطه بیداد می‌کند.
جاذبه‌های گردشگری استان مغفول واقع شده و بسیاری از مشکلات که مسؤولان گمان می‌کردند با استان شدن خراسان شمالی حل می‌شود نشده است.
وسعت خاک مهم نیست، وسعت تفکر مهم است
به نظر می‌رسد شاید تقسیم یا عدم تقسیم استان فی نفسه مسأله افتخار آفرینی نیست که برخی مسؤولان روی آن مانور داده و تبریک می‌گویند.
وسعت یک خاک، میزان توسعه آن را تعیین نمی‌کند بلکه فهم مدیران آن خاک است که توسعه را وسیع می‌کند. به نظر می‌رسد قدم درست برای پیشرفت این خطه‌ی محروم اما پرظرفیت استان بودن و نبودن نیست، مهم این است که چه کسانی در این جایگاه به میز مدیریت تکیه می‌زنند.
بله مشکل ۱۷ ساله‌ی استان این است که برخی به هوای رزومه ساختن و خودی نشان دادن بر میزی تکیه زدند که توان بلند شدن و مرد میدان بودن را از آن‌ها گرفت.
کوچک و بزرگ، مستقل و غیر مستقل، این شهر و آن شهر، توفیری به حال مردم ندارد. مدیران‌اند که به یک منطقه و توسعه آن معنا می‌بخشند.
واجبات فراموش شده بسیار است اما بعضی مستحبات را بیشتر دوست دارند. باشد که این مکروهات شبه مستحب، زندگی را بر اهل خراسان حرام نکند!
انتهای پیام/ج
