اقتصاد آنلاین- مرتضی پیچکا؛ ژاپنی‌ها رجزخوانی‌شان را برای آمریکایی‌ها خیلی سریع عملی کردند. دولت وقت ژاپن برای ایجاد خسارت سنگین به ایالات متحده، به صورت برق آسا به بندر پرل هاربر آمریکا حمله کرد و باعث شد تا آمریکایی‌ها از موضع تهدیدهای پشت میز نشینی خارج و رسما وارد جنگ جهانی شوند. پس از حمله چشم بادامی‌ها، فرانکلین روزولت به عنوان رییس جمهوری وقت ایالات متحده دستور داد مردم ژاپنی الاصلی که در سواحل اقیانوس آرام آمریکا زندگی می‌کردند، به بازداشتگاه‌های غیرنظامیان فرستاده شوند. مردمی که تعدادشان تا 120 هزار نفر هم تخمین زده می‌شد. تامی کونو هم جزو همین دسته بود؛ او و خانواده‌اش در پی این اتفاقات مجبور شدند از خانه‌شان در سن فرانسیسکو به بازداشتگاه غیر نظامیان منتقل شوند. بازداشتگاهی که کونو در آن اقامت داشت، در صحرای کالیفرنیا واقع شده بود. تامیو که آن زمان حدودا 12 ساله بود و البته به دلیل تلفظ دشوار نامش به اختصار توسط دوستان آمریکاییش به "تامی" تغییر نام داد، به همراه خانواده سه سال و نیم در سخت‌ترین شرایط زندگی دوام آورد. درست است که شرایط زندگی در بازداشتگاه به شدت طاقت فرسا بود اما در کمال تعجب آب و هوای صحرا با ریه‌های این کودک که از بیماری زمینه‌ای آسم رنج می‌برد، نه تنها مغایرتی نداشت که سازگارهم بود. تا جایی که تامی برای گذراندن اوقاتش، با وزنه‌ها تمرین می‌کرد.
جنگ تمام شد و کونو از دبیرستان ساکرامنتو فارغ التحصیل شد اما هنوز به تمریناتش ادامه می‌داد و مدام وزنه می‌زد. او از طرف ارتش آمریکا برای حضور در جنگ کره انتخاب شد اما پس از اینکه مسئولان ورزش ایالات متحده راجع به پتانسیل المپیکی او باخبر شدند، معاف شد. پس از ادامه دادن تمرینات و کمتر از یک دهه بعد، تامی کونو به مهمترین مهره تیم ملی وزنه برداری آمریکا تبدیل شد. روابط دو کشور در ظاهر خیلی هم بد نبود اما پس از فاجعه بمباران شیمیایی هیروشیما، مردم ژاپن در دل از آمریکایی‌ها نفرت داشتند. با این حال تامی بدون توجه به این تنش‌ها، با کمال میل برای کشوری که در آن بزرگ شده و حتی بازداشت شده بود، وزنه می‌زد. کونو استعداد فوق العاده‌ای در کاهش و افزایش وزن سریع داشت و به مربیان تیم ملی آمریکا کمک می‌کرد تا خلا موجود در لیست تیم پر شود. کونو در طول دوران حرفه‌ای خود، در دسته‌های مخلتفی وزنه زد، از دسته 67 تا دسته 90 کیلوگرم! اینطور گفته شده است که برای افزایش وزن، او هر روز شش یا هفت وعده غذا می‌خورد و برای کاهش آن، او با خوردن سه وعده غذا در طول روز، خودش را مجبور می‌کرد که گرسنگی بکشد.
اولین حضور تامی کونو در المپیک، به هلسینکی 1952 برمی‌گردد. جایی که وی موفق شد در دسته سبک وزن (منفی 67 کیلوگرم) به مدال طلا دست پیدا کند. همان المپیکی که زنده یاد نامجو هم موفق به کسب مدال نقره برای کشورمان شد. سپس کومو برای حضور در المپیک 1956 ملبورن، ترجیح داد 14 کیلوگرم به وزن خودش اضافه کند و در دسته سنگین وزن (منفی 82 کیلوگرم) مسابقه داد. جایی که دوباره موفق شد مدال طلا را از آن خودش کند. اوج تراژدی آنجا بود که کونو به دلیل مصدومیت زانو نتوانست در المپیک 1964 توکیو حاضر شود تا در کشور مادری برای آمریکا مدال بگیرد. پس آخرین تجربه المپیکی خود را در دسته میان وزن ( 75- کیوگرم) المپیک 1960 رم تجربه کرد، جایی که توانست مدال نقره مسابقات را به خودش اختصاص دهد. تامی کونو در نهایت با 3 مدال المپیک (2 طلا و 1 نقره)، ثبت 7 رکورد المپیکی، 26 رکورد جهانی و 8 مدال قهرمانی جهان (6 طلا، 1 نقره و 1 برنز) به کار خود در دنیا وزنه برداری خاتمه داد. این حجم از افتخارات برای پسربچه‌ای که زمانی از لاغری شدید رنج می‌برد، اصلا بد نیست. به خصوص که او از بیماری‌های زمینه‌ای هم رنج می‌برد و البته کودکی به هیچ عنوان آسانی هم نداشت. کونو چند سال قبل در سن 85 سالگی در ایالات متحده در گذشت اما استعداد بدنی فوق العاده او توسط آمریکایی‌ها کشف شد تا اینگونه تاریخ المپیک توسط یک کودک لاغر قبضه شود!
