به گزارش "ورزش سه"، پرسپولیسی‌ها با عزمی جزم و با قاطعیت از تلاش برای به دست آوردن ششمین قهرمانی متوالی خود در لیگ برتر می‌گویند.
قهرمانی اول از سری قهرمانی‌های پنجگانه، در شرایطی به دست آمد که تیم برانکو اختلاف فنی فاحشی با سایر رقبا داشت. اما باید پذیرفت که به تدریج این فاصله فنی با برخی رقبا کمتر شده و پارامترهای دیگری هم جدا از شایستگی‌های فنی، در قهرمانی اخیر این تیم موثر بوده‌اند.
پرسپولیس لیگ هجدهم را در شرایطی برد که رقبا نتوانستند از لغزش‌های پرسپولیس استفاده کنند و در لیگ نوزدهم نیز این سیاست و هنر نتیجه‌گیری حتی در روزهای نه چندان خوب بود که به کمک آنها آمد تا لیگ را فتح کنند.
اما حکایت بیستمین دوره لیگ برتر متفاوت بود. این بار پرسپولیس از روز اول یک رقیب سرسخت به نام سپاهان داشت. آن هم نه سپاهانی از جنس لیگ هجدهم که به یکباره خود را در هفته‌های آخر به بالای جدول رساند. بلکه سپاهانی که از روز اول در قامت یک مدعی ظاهر شد. سپاهان لیگ هجدهم به مدد لغزش‌های هفته‌های پایانی پرسپولیس خود را به این تیم نزدیک کرد اما سپاهان نویدکیا خود در مقاطعی از فصل صدرنشین لیگ بود.
سپاهان لیگ بیستم از نظر درصد مالکیت توپ با اختلاف اندکی بالاتر از پرسپولیس ایستاد و بیشتر از قهرمان گل زد. از آن طرف استقلال هم اگرچه با فاصله ۱۱ امتیازی از پرسپولیس در جایگاه سوم ایستاد اما در نیم فصل دوم شمه‌هایی از فوتبال تاکتیکی و مالکانه را ارائه داد و در دو بازی دربی برگشت لیگ و دربی حذفی نشان داد که توانسته اختلاف فنی خود با پرسپولیس را به حداقل برساند و حتی در دقایقی از این دو بازی از حریف خود بهتر ظاهر شود. بنابراین حالا اختلاف فنی پرسپولیس با رقبا دیگر آنچنان زیاد و فاحش همچون لیگ شانزدهم نیست.
تکرار قهرمانی‌های پرسپولیس در دو سه سال اخیر در لیگ بیش از هر چیز مرهون فرهنگ جنگیدن و تفکر قهرمانی قویتر در ذهن و روح بازیکنانش نسبت به تیم‌های دیگر بوده است. فرهنگی که باعث شده آنها در نتیجه گرفتن با ثبات‌تر از حریفان باشند و اجازه بروز بحران در نتیجه‌گیری را ندهند. پرسپولیس بیش از هر تیمی راه نتیجه گرفتن در لیگ را حتی در روزهای ضعیفش بلد بوده و این عامل اجازه نداده تا نزدیک شدن کیفیت فنی رقبا به کیفیت فنی این تیم در برهه‌هایی از هر فصل، قهرمانی را از آنها بگیرد. اما برای قهرمانی ششم اگرچه این عامل می‌تواند مهم و تعیین کننده باشد اما به نظر می‌رسد، پرسپولیس باید بیش از هر فصل دیگری در لیگ بیست و یکم تلاش زیادی برای حفظ فاصله فنی خود با رقبا کند.
با این تفاسیر می‌توان گفت که تیم یحیی گل‌محمدی نیاز به یک طرح تازه در استراتژی، تاکتیک و نوع بازی خود دارد. همچون برانکو که بلد بود هر فصل را با تغییراتی هر چند جزیی اما تعیین کننده در شیوه و استراتژی بازی تیمش آغاز کند. او خوب می‌دانست که در انتهای هر فصل رقبا با آنالیز کامل‌تری از برتری‌های فنی تیمش به مصاف او می‌آیند و برای همین هر بار با درس گرفتن از فصل قبل و با توجه به داشته‌هایش، تغییراتی در سبک بازی تیمش اجرا می‌کرد. تیم گل‌محمدی بعضا انعطاف‌پذیری تاکتیکی لازم را در طول دو فصل اخیر نشان داده اما برای ایجاد برتری فنی بر رقبا، تغییراتی لازم است.
این روزها که دغدغه مربیان و مدیران پرسپولیس بیش از هر چیز معطوف به تمدید قرارداد چند بازیکن کلیدی شده، شاید بتوان گفت اجازه دادن به خروج برخی بازیکنان اشباع شده لزوما منجر به تضعیف تیم نشود .شاید لازم باشد خون تازه با بازیکنانی که تشنه‌تر و حریص‌تر برای قهرمانی باشند به رگ‌های پرسپولیس برسد. ایجاد یک تعادل بین بازیکنان باتجربه و بازیکنانی که مشتاق‌تر هستند ضروری است. میانگین سنی ترکیب اصلی پرسپولیس کم‌کم بالا می‌رود و پایین آوردن این میانگین سنی با نگاه به آینده هم جز ملزومات است.
قرمزها در چند فصل اخیر کمتر بازیکنی جذب کرده‌اند که به دردشان نخورده باشد. آنها غالبا هوشمندانه بازیکن گرفته‌اند و مدیریت مناسبی در فصل نقل و انتقالات داشته‌اند. کادر فنی پرسپولیس به خوبی ضعف‌های خود را شناسایی کرده و احتمالا پرسپولیس فصل نقل و انتقالات شلوغی را نداشته باشد. اما شاید مهم‌تر از جذب بازیکنان جدید، استمرار روحیه قهرمانی و تزریق این روحیه به بازیکنان جدید و حفظ آن در بین بازیکنانی باشد که چند قهرمانی دیده‌اند. مدیریت این اوضاع چندان هم کار ساده‌ای نیست و در کنار این رفت و آمد‌ها، کادر فنی پرسپولیس باید گوشه چشمی هم به ارتقا دادن سطح فنی و تاکتیکی بازی تیم‌شان باید داشته باشند.
حجت شفیعی
