مسعود کثیری، به ایسنا گفت: شاید بتوان از مرحوم ادیب به‌عنوان آخرین نسل از پزشکانی یاد کرد که به معنای واقعی حکیم بودند. قائل نبودن به خط‌کشی علوم موجب شده بود که ایشان هم در پزشکی و علوم حوزوی عالم باشد و هم با شعر و زبان عربی آشنایی خوبی داشته باشد.
وی ادامه داد: چنین انسان‌های جامع‌العلومی در عرصه آموزش‌وپرورش بسیار موفق‌اند و متأسفم که جامعه علمی کشور، چنین متخصص بزرگی را از دست داد؛ مردی که سال ۱۳۰۱ در حبیب‌آباد اصفهان به دنیا آمده بود، در اروپا تحصیلات خود را طی کرده بود و سال‌ها به‌عنوان عضو هیأت علمی در دانشگاه اصفهان مشغول به تدریس بود.
مدیر مرکز اسناد و کتابخانه ملی منطقه اصفهان، خدمات مرحوم ادیب را به دو حوزۀ آموزش و اجرا تقسیم کرد و توضیح داد: دربارۀ اهمیت دکتر ادیب در حوزه آموزش به گفتن همین عبارت اکتفا می‌کنم که تعابیر او به‌عنوان یک استاد، سال‌ها در ذهن دانشجو می‌ماند و در حوزه اجرا، باید بگویم که سنگ بنای ساختمان‌های جدید دانشگاه اصفهان در محل کنونی زمان دکتر ادیب گذاشته شد.
کثیری افزود: دانشگاه اصفهان سال‌ها در محل‌های استیجاری سطح شهر فعالیت داشت اما وقتی مرحوم دکتر حکمی، زمین هزار جریب را به قیمت متری یک ریال خرید و هم‌زمان، مرحوم ادیب به‌عنوان مسئول مالی اداری دانشگاه انتخاب شد، به جد پیگیر آباد کردن این زمین شدند تا دانشگاه اصفهان به باغ سبزی تبدیل شود که اکنون هست.
وی یادآور شد: در دهۀ شصت، متأسفانه برخوردهای ناشایستی با مرحوم ادیب شد و ایشان از مسئولیت خود کناره گرفت و خانه نشین شد. خاطرم هست وقتی از او پرسیدم چرا در آن شرایط ایران را ترک نکردی گفت: «مگر آدم بچه‌اش را جایی رها می‌کند و می‌رود؟ دانشگاه اصفهان بچۀ من است، درخت‌های آن را با دست خودم کاشته‌ام، چطور از آن‌ها جدا شوم؟ من هر جفایی هم در ایران ببینم عین جفایی است که فرزند از مادر دیده و تا آخر عمر همین‌جا خواهم ماند.»
مدیر مرکز اسناد و کتابخانه ملی منطقه اصفهان دربارۀ ویژگی‌های اخلاقی مرحوم ادیب اظهار کرد: امکان نداشت کسی با دکتر ادیب نشست‌وبرخاست کند و مجذوب کمالات او نشود. او برای کوچک‌ترین کارها از دیگران تشکر می‌کرد، خودش را از دانشجویان جدا نمی‌دانست، کار دیگران را به خودش نسبت نمی‌داد و بزرگیِ کسانی را که با آن‌ها اختلاف‌نظر داشت نادیده نمی‌گرفت؛ فقط انسان‌های بزرگ هستند که می‌توانند این‌گونه با رعایت عدالت، صفات رذیلۀ کینه‌توزی و نادیده گرفتنِ جنبه‌های مثبت مخالفانشان را از خود دور و حساب دوستی و اختلاف‌نظر را از هم جدا کنند.
کثیری در ادامه گفت: به دلیل دوستی‌ای که بنده با مرحوم ادیب داشتم، ایشان بسیاری از عکس‌ها و اسناد و مدارکی که نزد خود داشت در زمان حیات به من سپرد و گفت هر زمان صلاح دیدی آن‌ها را منتشر کن.
وی در پاسخ به این سؤال که «قصد ندارید با تکیه بر این اسناد، کتابی درباره مرحوم ادیب منتشر کنید؟» توضیح داد: به دلیل علاقه شخصی‌ای که به مرحوم ادیب داشتم ساعت‌ها با ایشان گفتگو کرده‌ام و به همین واسطه فایل‌های تصویری و صوتی مناسبی دارم که می‌تواند به تهیه یک کتاب دربارۀ ایشان کمک کند. اخیراً نیز خانم چنگیز ریاست دانشگاه علوم پزشکی اصفهان ابزار تمایل کرده که این کتاب چاپ شود و لازم می‌دانم بابت این مساعدت از ایشان تشکر کنم.
انتهای پیام
