به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، کاندولیزا رایس که از ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ وزیر امور خارجه و از ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ مشاور امنیت ملی آمریکا بوده و اکنون مدیر کالج هوور در دانشگاه استنفورد است در نوشتاری برای واشنگتن پست به بررسی و تحلیل خروج آمریکا از افغانستان و تسلط طالبان بر کشور پرداخته است.
رایس نوشته است: " نباید اینطور می شد، تصاویر آویزان شدن افغانها از هواپیماهای ترابری آمریکایی در فرودگاه کابل دلخراش و تأثر آور است. باور اینکه این لحظه کمتر از یک ماه از بیستمین سالگرد ۱۱ سپتامبر رسیده ، سخت است و پذیرش آن سخت‌تر .
سالهای گذشته در افغانستان برای هر رییس جمهور ، نیروهای مسلح ، متحدان و کشور ما دشوار بوده است. فداکاری های کسانی که خدمت کردند - و کسانی که جان باختند - در حافظه ملی ما برای همیشه زنده خواهند ماند.
هر یک از ما که در آن سالها قدرت داشتیم اشتباهاتی مرتکب شده‌ایم - نه به این دلیل که ما سعی نکرده‌ایم یا از چالش ها غافل شده‌ایم. اما آمریکا نمی‌تواند کشوری را که پناهگاه کسانی بود که در ۱۱ سپتامبر به ما حمله کردند،نادیده بگیرد.
زمان آن فرا رسیده که ارزیابی کنیم در کجا شکست خورده‌ایم - و چه چیزی را به دست آورده‌ایم.
اما در پی سقوط کابل ، روایتی فرساینده و عمیقاً ناعادلانه در حال ظهور است: سرزنش افغانها برای چگونگی پایان همه چیز. نیروهای امنیتی افغانستان شکست خوردند. دولت افغانستان شکست خورد. مردم افغانستان شکست خوردند. رییس جمهور بایدن در سخنرانی خود در روز دوشنبه گفت: "ما به آنها هر فرصتی دادیم تا آینده خود را تعیین کنند - گویی که افغان ها به نوعی طالبان را انتخاب کرده اند. نه - آنها طالبان را انتخاب نکرده اند. آنها در کنار ما جنگیدند و جان باختند و به ما کمک کردند که القاعده را شکست دهیم. با همکاری افغان ها و متحدان خود ، ما زمان لازم را برای ایجاد ائتلاف ضدتروریسم در سراسر جهان و یک دستگاه ضدتروریسم در داخل کشور فراهم کردیم که ما را در امان نگه داشته است. درنهایت ، افغانها بدون نیروی هوایی و حمایت ما نمی توانند کشور را کنترل کنند. وقتی طالبان هشدار دادند که ایالات متحده کشور را ترک می کند و کسانی که مقاومت می کنند شاهد کشته شدن خانواده‌هایشان خواهند بود، تعجب آور نیست که نیروهای امنیتی افغانستان اراده خود را برای جنگ از دست بدهد.
نه - آنها طالبان را انتخاب نکرده اند. آنها از این شانس برای ایجاد یک جامعه مدرن استفاده کردند که در آن دختران می توانند به مدرسه بروند ، زنان وارد حرفه شوند و حقوق بشر رعایت شود.
نه - آنها طالبان را انتخاب نکرده اند. آنها یک دموکراسی نوپا با رهبران منتخبی ایجاد کردند که اغلب شکست می خوردند اما مانند بسیاری از رژیم های منطقه علیه مردم خود خشونت نمی کردند. این دولتی بود که هرگز نتوانست فساد و تجارت مواد مخدر را مهار کند. در این زمینه ، افغانستان شرکت های زیادی در سراسر جهان داشت.
بیست سال برای تکمیل سفر از حکومت قرن هفتم طالبان و یک جنگ داخلی ۳۰ ساله به یک دولت باثبات کافی نبود. بیست سال نیز ممکن است برای تحکیم دستاوردهای ما در برابر تروریسم و اطمینان از امنیت خود کافی نباشد. ما - و آنها - به زمان بیشتری نیاز داشتیم.
ما قبلاً این را درک کرده‌ایم. از نظر فنی ، طولانی ترین جنگ ما افغانستان نیست: کره است. آن جنگ با پیروزی به پایان نرسید ؛ به بن بست رسید - آتش بس. کره جنوبی برای چندین دهه به دموکراسی نرسید. هفتاد سال بعد ، ما بیش از ۲۸۰۰۰ سرباز آمریکایی داریم که اعتراف می‌کنند حتی ارتش پیچیده کره جنوبی نیز نمی تواند کره شمالی را باز دارد. در اینجا آنچه به دست آوردیم: تعادل پایدار در شبه جزیره کره ، متحد ارزشمند کره جنوبی و حضور قوی در هند و اقیانوس آرام بود.
افغانستان کره جنوبی نیست. اما ممکن است با تعهد بسیار کوچکتر به نتیجه معقولی دست یافته باشیم. زمان بیشتر برای افغانها نیازی به حضور نیروهای رزمی ندارد ، فقط حضور اصلی آمریکا برای آموزش ، پشتیبانی هوایی و اطلاعات است.
زمان بیشتری برای ما ممکن است حفظ اطلاعات موجود و مقابله با تروریسم باشد تا از متحدان و سرزمینمان در برابر ظهور مجدد بهشت تروریست ها محافظت کنیم. زمان بیشتر ممکن است پایگاه هوایی پیچیده ما در بگرام را در وسط یک منطقه خطرناک که شامل پاکستان است حفظ کند.
زمان بیشتر منافع استراتژیک ما را تامین می کرد.
ما نمی خواستیم به خود و افغان ها زمان بیشتری بدهیم. درک کنید. ما آنقدر عجله داشتیم که در میانه فصل جنگ حرکت کردیم. ما می‌دانیم که طالبان در زمستان عقب نشینی می کنند. شاید باید تا آن زمان منتظر می‌شدیم و به افغان ها فرصت بیشتری می‌دادیم تا یک استراتژی برای جلوگیری از سقوط آشفته کابل تدوین کنند؟
اکنون ما باید با عواقب عجله خود زندگی کنیم.
ما باید همه تلاش خود را برای بسیج متحدان منطقه‌ای و جامعه بین المللی برای تعدیل ماهیت حکومت طالبان انجام دهیم. بیایید امیدوار باشیم که رهبران طالبان وقتی می گویند مانند قبل علیه مردم وحشیگری نمی کنند ، متعهد باشند.
در عین حال ، دولت نمی تواند به سادگی اعلام کند که اعتبار ما پابرجا است - اینطور نیست. اعتبار قابل تقسیم نیست و چین ، روسیه و ایران به جای ما کار انجام دادند. تصاویر چند روز گذشته تصویری از آمریکا در حال عقب نشینی را مجسم می کند. اکنون زمان آن است که تعهد خود را نسبت به اوکراین ، عراق و به ویژه تایوان تقویت کنیم.
یک صفحه وجود دارد که ارزش تکرار دارد، سقوط سایگون را مرور کنیم. ما هزاران ویتنام جنوبی را که به ما کمک کرده بودند و در معرض خطر بودند نجات دادیم. ما همه آنها را نگرفتیم و بسیاری از آنها رنج بردند. اما آنهایی که ما نقل مکان کردیم ، فرزندان و نوه های آنها ، هر روز به تقویت بافت آمریکا کمک می کنند. آنها بازرگانان ، مربیان ، مقامات دولتی - و سربازان نیروهای مسلح آمریکا هستند که پس از ۱۱ سپتامبر ثبت نام کردند.
اگر کار دیگری انجام نمی دهیم ، باید فوراً برای افغان هایی که به ما اعتقاد دارند پناه بدهیم. ما باید نشان دهیم که هنوز به آنها اعتقاد داریم.
