در سکوت ظلمانی رژیم ستم شاهی پژواک صدایش که از زبان قلم به جان می نشست، روشنگر نسل تشنهٔ حقیقت بود.
اولین مقاله اش را در ۱۳۴۰ با غدیر آغاز کرد و علی (ع) را در سراسر زندگی در سخن و نوشته و عمل سرمشق خود ساخت. بلاغت علوی در بیان و قلمش نمودار بود و زهد و تقوی علوی در رفتارش هویدا.
در زمانه ای که برخی عافیت را در سکوت رقم می زدند، خروش را برگزید و راه بیدارگران اقالیم قبله برگزید، راه سید جمال ها ، میرزای شیرازی ها و محمد خیابانی ها را و خود بیدارگری برای زمانه اش شد.
و حیات واقعی را در بازگشت به ثقلین ، قرآن و عترت یافت و برای راهیابی به گنجینه عظیم قرآن و معارف اهل بیت ، الحیاة را آفرید و در الحیاة از عقل و حکمت آغاز کرد و عقلانیت را مفتاح رستگاری دانست.
در دانش مسلمین به میراث گرانبهای سلف پرداخت تا هویت بخش نسل سرگردان در زمانه ایسم ها گردد.
امام را برای جامعه و در عینیت جامعه معنی می کرد و در آخرین سطرهای امام در عینیت جامعه نوشت:
« و بدینگونه بود که پس از
روز "بعثت"
- روز بلوغ عقل
و
روز "غدیر"
- روز بلوغ حق
روز سوم پدید آمد
یعنی:
روز "عاشورا"
- روز بلوغ خون و حماسه
او نگران بود؛ نگران مکتب، نگران مردم و «منهای فقر» را در دفاع از دین و فقرای امت فریاد کرد.
او هدف جامعه دینی را ایجاد زمینه رشد می دانست و این زمینه را بدون اجرای عدالت به هیچ وجه محقق نمی دید.از نظر حکیمی اصل اقامه قسط، بر همه اصول و قواعد فقهی حاکم و مقدم است و حاکم می‌تواند به نفع طبقات فرودست در توزیع ثروت و تعدیل ثروت‌های وافر دخالت کند. او آنچنان بر عدالت اصرار داشت که او را «فیلسوف عدالت» لقب دادند.
برای همین بود که حکیمی در دوران غیبتِ امامان شیعه، به حکومت مُسانِخ معتقد بود. حکومت مسانخ، حکومتی است که بیشترین سنخیت و شباهت را با حکومت امامان معصوم داشته باشد.و معیار این سنخیت را اجرای عهدنامه مالک اشتر تلقی می کرد.
او در عمل و قلم بر پیمانی که مولایش علی برای عالمان فرض دانست وفادار ماند و تا آخرین لحظاتِ حیات «بر سیری ستمگر و گرسنگی ستمدیده رضایت نداد (أن لا یُقارُّوا علی کِظَّةِ ظالِمٍ، و لا سَغَبِ مَظلومٍ)
او همچون غالب هموطنان خود ساده زیست و چون همانان به کرونا مبتلا گشت و چون خیل کثیر آنان در این روزهای حزن آور جان بجان آفرین تسلیم کرد و خوبان را داغدار ساخت.
زمانه همچون او کمتر به خود دیده و در فقدانش عدالت و آزادگی در سوگ اند.
اما آنچه مایه مباهات شیعیان و فخر روحانیت شیعه است، آنکه در تداوم سلفِ صالح و بیدارگران اقالیم قبله، روزگار ما حکیمی را بخود دید و او تا پایان حکیمی ماند.
عاش سعیدا و مات سعیدا
