به گزارش خبرنگار مهر، رضا شجیع استاد دانشگاه و عضو کمیسیون صلح کمیته ملی المپیک در این یادداشت نوشت:
«بازگشت طالبان به قدرت؛ نگرانی ها در مورد ورزش بانوان این کشور را به اوج رسانده است؛ آیا آنها مثل سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ که در قدرت بودند، باز هم بازی، موسیقی، عکاسی، تلویزیون و البته ورزش بانوان را ممنوع خواهند کرد؟
سخنگوی طالبان در اولین کنفرانس مطبوعاتی خود در کابل نشانه هایی از تغییر نگرش طالبان نشان داد و اعلام کرد که به حقوق زنان در چارچوب قوانین اسلامی احترام خواهد گذاشت. اعلامی که چارچوب اجرایی آن هنوز برای ورزشکاران زن مشخص نیست و نگرانی های بسیاری در آنان وجود دارد.
زکیه خدادی؛ یکی از ورزشکاران افغان شرکت کننده در بازی های پارالمپیک توکیو بود که به دلیل شرایط کشورش، فرصت حضور در بازی ها را از دست داد؛ او در پیامی گفته حس می کند زندانی است و اکنون در جایی دور از خانواده زندگی می کند و قصد بیرون رفتن از خانه و یا تمرین را ندارد.
کیمیا یوسفی؛ اولین و شاید آخرین پرچم دار زن و افغان شرکت کننده در بازی های المپیک هم به شدت نگران آینده است؛ او در پیامی گفته؛ «وطن عزیزم چقدر مظلومانه تنهایت گذاشتند … فقط می دانم این حق ما نبود»
نگرانی ها اما در مورد بازیکنان تیم ملی فوتبال زنان افغانستان بیشتر است؛ تیمی که در سال ۲۰۰۷ تشکیل شد و برخی بازیکنانش از سال ها قبل به «مرگ» تهدید شده بودند. اکثر آنها به دلیل ترس از همسایگان و شناختی که از آنها وجود دارد خانه هایشان را ترک کرده و به منزل اقوامشان پناه برده اند.
با این خبرها و مشاهدات؛ سخت است در مورد آینده ورزش افغانستان خوش بین باشیم. امارت اسلامی اگرچه با لحنی آرام تر نسبت به ۲۰ سال پیش وارد شده است، ولی بعید است در این زمان کوتاه موضع خود نسبت به ورزش زنان را تغییر داده باشد. پیش بینی بنده این است که ورزش زنان این کشور با محدودیت های شدیدی مواجه خواهد شد.
امید است «کمیته ملی المپیک ایران» با در نظر گرفتن شرایط، زمینه را برای کمک فوری و حمایت از ورزشکاران ورزشکاران ملی پوش و بویژه بانوی این کشور فراهم نماید.»
