به گزارش "ورزش سه"، تیم هاج، اهل سیدنی غربی، همیشه قرار بود در پارالمپیک حضور داشته باشد. او در این باره گفت:« کمی پس از این که به دنیا آمدم بسیاری از دوستان والدینم به آنها گفتند که مشکلی نیست، او همین حالا هم خوب است. و یکی از آنها گفت کسی چه می‌داند، شاید یک روز در پارالمپیک رقابت کند. و والدینم به این حرف خندیده و ابراز امیدواری کردند.»
هاج فقط با سه انگشت در دست راست به دنیا آمد و پای راستش در چهار و نیم سالگی او از زانو به پایین قطع شد. او کمی بعد پای مصنوعی را جایگزین کرد. هاج گفت:« من فقط با استخوان درشت نی به دنیا آمدم و استخوان نازک نی‌ام شکل نگرفته بود. و استخوان درشت نی هم منحرف بود. بنابراین این باعث شد که مچ پای راستم زاویه‌دار شود و همین راه رفتن راه بسیار مشکل می‌کرد. این موضوع همچنین باعث شد که پای راستم به طور نامناسبی نسبت به پای چپم رشد کند.»
اولین حضور هاج در مسابقات المپیک توکیو در رشته کرال پشت 100 متر مردان خواهد بود. او همچنین در شنای مختلط انفرادی 200 متر مردان، شنای پروانه 100 مترر مردان و شنای مختلط تیمی چهار در 100 متر مردان حضور خواهد داشت. دسته‌بندی‌ها نشان دهنده میزان معلولیت است.
هاج گفت بینندگان پارالمپیک‌ها اساس شاهد دستیابی ورزشکاران به ناممکن‌ها هستند و روایت‌های تاثیرگذاری پشت همه این افراد وجود دارد. او اظهار داشت:« همه در پارالمپیک داستان موفقیتی دارند، از تولد با دشواری تا تجربه‌های وحشتناک در زندگی و سپس بازگشت از آنها و تبدیل شدن به بهترین انسانی که می‌توانند باشند.»
رید مک کراکن، دونده با ویلچر، یکی دیگر از این ورزشکاران درخشان و تاثیرگذار است. او در اولین رقابت توکیو در فینال 100 متر مردان حضور خواهد داشت. مک کراکن گفت نگرانی‌ها کاسته شده چون بعضی افراد مجبور به کناره‌گیری شدند. او همچنین در دوی 800 متر هم رقابت خواهد کرد. مک کراکن در المپیک‌های ریو و لندن هم در رشته‌های مختلف برای استرالیا به میدان رفت و دو مدال نقره و دو مدال برنز در کارنامه دارد. او گفت: « یک سال وقفه بیشتر، تعویق مسابقات و شرایط فعلی جهان برای همه دشوار است. من در مسابقات قبلی انتظارم از خودم بسیار بالا بود. اما این بار فقط می‌خواهم با ذهنی باز در مسابقه شرکت کنم.
کراکن هم مانند هاج با معلولیت فلج مغزی ماهیچه دوقلو به دنیا آمده است. مک کراکن گفت:« من واقعا مانند هر کودک دیگری بزرگ شدم. مادر و پدرم من را در پر قو بزرگ نکردند. بنابراین باید با شرایط سازگار می‌شدم و واقعا نگاه متفاوتی به زندگی نداشتم. من رانندگی می‌کنم، سگم را به پیاده‌روی می‌برم و همه کارهای دیگران را انجام می‌دهم. بنابراین خیلی به این موضوع فکر نمی‌کنم. شاید سوار شدن به ماشین یک دقیقه بیشتر از فرد سالم طول بکشد اما تقریبا تمام کارهایم مانند دیگران است. شما در پارالمپیک نه تنها مسابقات جذابی را می‌بینید بلکه شاهد افرادی بزرگ و داستان‌های بزرگ افرادی هستید که بر شرایط غلبه کرده و تمام زندگی خود را وقف ورزش کرده‌اند.»
