موسی سبزی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: در نتیجه‌ی کاوش‌های سال‌های اخیر محوطه‌ی قلعه‌ی فلک‌الافلاک خرم‌آباد، شواهدی از وجود دژی نمایان شد که بر پایه‌ی مواد فرهنگی شاخصی همچون سفال "گونه‌ی لرستان" و بقایای محدود معماری و مقایسه‌ی آن با یافته‌های همزمان متعلق به دوره‌ی باباجان سده‌های 8-9پ.م. در منطقه است.
وی ادامه داد: این شواهد و به ویژه سفال گونه‌ی لرستان، به پادشاهی الیپی نسبت داده شده که در همین دوره در پیشکوه لرستان دارای حکومت بوده است.
سبزی اضافه کرد: منابع مکتوب آشوری که به ثبت لشگرکشی سال 713پ.م. سارگون دوم به غرب ایران پرداخته است، از جای‌نام "سیماش" نام می‌برد که در شرق سرزمین الیپی و در مجاورت مادهای دوردست شرق قرار داشته است.
این استادیار دانشگاه گفت: با بررسی متون مکتوب و جغرافیای منطقه پیشنهاد می‌شود که این دژ همان جای‌نام سیماش است که با بررسی نظرات پژوهشگران و شواهد باستانشناختی می‌تواند باسیماشکی عیلام در اواخر هزاره‌ی سوم و اوایل هزاره دوم پ.م. یکی دانسته شود.
وی بیان کرد: بر اساس کار تحقیقاتی که انجام داده‌ایم، می‌توان پیشنهاد کرد که نام شهر کنونی خرم‌آباد در آن زمان "سیماش" و مرکز سلسله پادشاهی سیماشکی بوده و ایالت‌های شش‌گانه آن تحت عنوان سرزمین‌های سیماشکی زیر نظر آن اداره می‌شدند.
سبزی تاکید کرد: به احتمال قوی پس از دوره‌ی عیلام قدیم، به دلیل جابه‌جایی قدرت از مناطق شمالی به دشت شوشان، این مناطق اهمیت خود را از دست داده و هرکدام از این شهرها به‌طور مستقل به‌حیات خود ادامه می‌دهند.
وی افزود: این مرکز در سده‌های آغازین هزاره‌ی اول پ.م. به‌عنوان یکی از شهرهای الیپی با همان نام سیماش، به مانند بیشتر مناطق غرب ایران به نمادی از پایداری و ایستادگی در برابر حملات توسعه‌طلبانه آشور نو تبدیل می‌شود.
