به گزارش همشهری آنلاین به نقل از تبیان، به این ترتیب که مصرف زیاد کورتیکواستروئیدها یا همان کورتون‌ها، به منظور کاهش التهاب، با تضعیف سیستم ایمنی، در صورتی که شرایط مساعد باشد، به این قارچ‌های فرصت‌طلب اجازه‌ی رشد می‌دهند.
موکورمایکوزیس که به نام قارچ سیاه معروف است، عفونتی نادر اما خطرناک می‌باشد که توسط گروهی از قارچ‌ها به نام موکورمایسیت‌ها ایجاد می‌شود و اغلب، سینوس‌ها، ریه‌ها، پوست و مغز را درگیر می‌کند. شما می‌توانید این قارچ را تنفس کرده یا به‌واسطه‌ی چیزهایی مانند خاک، مواد غذایی فاسد یا نان کپک زده یا توده‌های کمپوست در معرض آن‌ها قرار بگیرید.
چه کسانی در معرض ابتلا به قارچ سیاه هستند؟
این عفونت می‌تواند برای هر کسی در هر سنی روی بدهد. بیشتر افراد زمان‌هایی در زندگی روزمره خود با قارچ‌ها تماس پیدا می‌کنند؛ اما کسی که مریض می‌شود در صورتی که سیستم ایمنی ضعیفی داشته باشد، به دلیل داروهایی که مصرف می‌کند یا به دلیل بیماری یا شرایطی که دارد، بیشتر احتمال دارد که به عفونت قارچ سیاه دچار شود، شرایطی مانند:
. دیابت؛ خصوصا اگر تحت کنترل نباشد
. HIV یا ایدز
. سرطان
. پیوند عضو
. کاشت سلول بنیادی
. نوتروپنی (پایین بودن تعداد گلبول‌های سفید خون)
. مصرف طولانی‌مدت استروئیدها
. تزریق مواد مخدر
. بالا بودن میزان آهن در بدن (هموکروماتوزیس)
. شرایط بد سلامتی در اثر سوء تغذیه
. یکنواخت نبودن سطح اسید در بدن (متابولیک اسیدوز)
. تولد زودرس یا پایین بودن وزن هنگام تولد
همچنین در صورتی که فرد آسیب پوستی مانند سوختگی، بریدگی یا زخم داشته باشد، در معرض ابتلا به قارچ سیاه می‌باشد. و البته اخیرا مواردی از عفونت قارچ سیاه در افراد مبتلا به کووید – ۱۹ گزارش شده است.
نکته‌ی دیگری که باید بدانید این است که قارچ سیاه واگیردار نیست.
آشنایی با ویروس جدید کرونا عامل بیماری کووید-۱۹
- قارچ سیاه و ارتباط آن با کرونا
. عفونت‌های قارچی، شامل موکورمایکوزیس، آسپرژیلوزیس و کاندیدیاز تهاجمی در بیماران مبتلا به کرونای شدید یا افرادی که از این بیماری بهبود یافته‌اند گزارش شده است که منجر به بیماری شدید و مرگ شده‌اند.
. موج بزرگی از موارد قارچ سیاه اخیرا در کشور هند گزارش شده است. پیشگیری از قارچ سیاه مرتبط با کووید – ۱۹، نیازمند کنترل گلیسمیک در بیماران مبتلا به کووید ۱۹ و کنترل استفاده از کورتیکواستروئیدهای سیستمی در درمان موارد شدید کووید ۱۹ می‌باشد.
. استفاده‌ی سرپایی از کورتیکواستروئیدهای سیستمیک یا دیگر داروهای سرکوبگر ایمنی برای موارد خفیف تا متوسط کووید – ۱۹ باید محدود شود. مراکز بهداشت و درمان باید برنامه‌های پیشگیری از عفونت خود را تقویت کنند تا از شیوع عفونت از طریق مراقبت‌های بهداشتی و درمانی پیشگیری شود.
گزارش‌های اخیر نشان می‌دهند احتمال بروز عفونت قارچ سیاه در افرادی که دیابت دارند و همچنین افرادی که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک (داروی کورتون خوراکی یا تزریقی) مصرف می‌کنند بیشتر بوده و ضمنا هم افرادی که مبتلا به کووید ۱۹ هستند و هم در افرادی که از این بیماری بهبود یافته‌اند دیده می‌شود؛ اما این نباید برای افراد عادی و یا همه‌ی افرادی که به کرونا مبتلا شده‌اند ایجاد نگرانی کند.
علائم عفونت قارچ سیاه
علائم قارچ سیاه بستگی به این دارد که این قارچ‌ها در کجای بدن در حال رشد هستند. قارچ سیاه بیشتر در موارد عفونت سینوس‌ها (سینوزیت) دیده می‌شود که همراه با گرفتگی بینی، ترشحات بینی و درد سینوس‌هاست. تب و سردرد نیز ممکن است وجود داشته باشد.
. سرفه
. درد در قفسه سینه
. تورم دو طرف صورت
. ضایعات سیاهرنگ روی پل بینی یا داخل دهان
. شکم درد
. تهوع و استفراغ
. خونریزی گوارشی
. خون در مدفوع
. اسهال
عوارض قارچ سیاه
. کوری
. لخته خون یا انسداد رگ‌ها
. آسیب عصب
قارچ سیاه بدون درمان می‌تواند کُشنده باشد. این عفونت به دلیل اینکه نادر است نرخ مرگ و میر آن را نمی‌توان دقیقا مشخص کرد؛ اما محققان تخمین می‌زنند که به طور کلی ۵۴ درصد از افرادی که به قارچ سیاه دچار می‌شوند جان خود را از دست می‌دهند.
احتمال مرگ ناشی از قارچ سیاه بستگی به این دارد که کدام قسمت از بدن درگیر شده است. احتمال درمان و نجات افرادی که دچار عفونت‌های سینوسی می‌شوند بیشتر از نجات کسانی است که ریه یا مغزشان به این عفونت دچار می‌شود.
درمان قارچ سیاه
قارچ سیاه به سختی درمان می‌شود. گاهی ممکن است هم به جراحی و هم به تزریق داروهای ضدقارچ نیاز باشد.
پیش‌آگهی کلی عفونت قارچ سیاه به چند فاکتور بستگی دارد؛ از جمله سرعت تشخیص و درمان، ناحیه عفونت و بیماری زمینه‌ای فرد و میزان سرکوب سیستم ایمنی بدن. احتمال نجات بیمار به تشخیص زودهنگام و درمان سریع بستگی دارد.
پیشگیری از عفونت قارچ سیاه
برای پیشگیری از قارچ سیاه مرتبط با کووید – ۱۹ باید عوامل خطرساز زمینه‌ای را مدنظر قرار داد:
. در بیمارانی که دیابت دارند، کنترل گلیسمیک با دقت بیشتری انجام شود
. استفاده مناسب از کورتیکواستروئیدهای سیستمیک
. پیشگیری از استفاده‌ی غیرضروری از آنتی‌بیوتیک‌ها، ضدقارچ‌ها و دیگر داروهای سرکوبگر ایمنی
. ضدعفونی تجهیزات مورد استفاده توسط چندین بیمار
. مدیریت صحیح زخم‌ها
