به گزارش بهداشت نیوز، آیا همدلی با اولین نوازش‌ها و در آغوش گرفتن‌های مادر آغاز می‌شود؟ همدلی درحقیقت به نوعی به معنای همدردی است؛ یعنی شریک شدن در آنچه دیگران احساس می‌کنند. اما این ویژگی شخصیتی چه زمانی شکل می‌گیرد؟
بر اساس مطالعه‌ای که اخیراً در مجله PNAS منتشر شده است، می‌توان میزان همدلی کودک در آینده را با اولین نوازش‌های مادر تعریف کرد. بیش از 20 سال پیش، محققان شروع به مطالعه تاثیر زمان سپری‌شده در تماس فیزیکی مادر با نوزاد کردند. در این تحقیق، آنها نوزادانی را که از اواسط تا اواخر دهه 1990 متولد شده بودند، به مدت دو دهه تحت‌نظر گرفتند و درنهایت به این نتیجه رسیدند که این تماس فیزیکی، منجر به روابط اجتماعی خوب بچه‌ها در آینده شده است.
پروفسور روت فلدمن، نویسنده اصلی این تحقیق می‌گوید: «نزدیکی به بدن مادر باعث شده است تا بچه‌ها در طول 20 سال رشد خود با دیگران هماهنگ‌تر باشند و نیز تفاهم بیشتری با ایشان داشته باشند. این همگام‌سازی به نوبه خود مغز را ترغیب می‌کند تا بتواند بیشتر با احساسات دیگران همدلی نماید.»
کودکانی که در این تحقیق حضور داشتند، به سه دسته تقسیم می‌شدند: دسته اول، نوزادانی که سرموعد به‌دنیا آمده بودند و با مادران خود از همان بدو تولد تماس فیزیکی داشتند.
دسته دوم، نوزادان نارسی که به مدت حداقل دو هفته در انکوباتور بودند و به همین دلیل از بدو تولد تماس فیزیکی با بدن مادر نداشتند و درنهایت دسته سوم، نوزادان نارسی که مادران آنها متعهد شده بودند تا حداقل یک ساعت در روز و به مدت 14 روز پیاپی آنها را در تماس مستقیم با پوست بدنشان قرار دهند.
همگام‌سازی مادر و کودک
پروفسور فلدمن براین باور است که نزدیکی بدن مادر با بدن کودک به دلایل مختلف می‌تواند برای او مفید باشد. این نزدیکی به کودکان کمک می‌کند تا هم دلبسته مادر شوند و هم کنترل بهتری روی خود داشته باشند و این همان چیزی است که در تمام پستانداران صدق می‌کند.
محققان به‌طور منظم با کودکان و خانواده‌های آنها مصاحبه کردند و از نزدیک تعاملات و واکنش‌های آنها را مورد بررسی قرار دادند. سپس در اوایل بزرگسالی، مغز این کودکان را ارزیابی کردند. پروفسور فلدمن می‌گوید: «ما به دنبال توانایی مغز برای همدلی با احساسات دیگران، ناراحتی طرف مقابل و همچنین درک شادی آنها بودیم.»
محققان دریافتند که با تماس مستقیم بدن مادر با کودک، دو ناحیه از مغز به‌طور خاص حساس شده‌اند: آمیگدال و اینسولا. اولی به عنوان مرکز شناسایی ناخودآگاه احساسات توصیف می‌شود و دومی به عنوان ناحیه‌ای که در آن سیگنال‌های بدن با سیگنال‌های وضعیت احساسی شخص دیگر ادغام می شوند.
به گفته پروفسور فلدمن، این دو قسمت از مغز با این همگام‌سازی، برای همیشه حساس شده‌اند تا فرد عملکردی بهتر و همدلی بیشتری با دیگران داشته باشد. به گفته محققان این تحقیق، اولین سال‌های زندگی کودک نه‌تنها به لحاظ جسمی، بلکه از نظر روانی اجتماعی نیز بسیار مهم است.
نقش مهم پدر و مادر در سال‌های اولیه زندگی کودک
چرا ارتباط فیزیکی مادر و کودک آنقدر مهم است؟ والدین هنگام تماس مستقیم با کودک، حتی اگر این تماس، پوست به پوست نباشد، نسبت به سیگنال‌های کودک حساس‌تر می‌شوند. براساس تحقیقی که اخیراً انجام شده است، حتی نوزادانی که نارس متولد می‌شوند و در هفته‌های اول زندگی خود از این نوع تماس محروم هستند، هنگام بازگشت به خانه، وقتی از محبت والدین خود برخوردار می‌گردند، در آینده، به افرادی همدل و مقاوم در برابر مشکلات تبدیل می‌شوند.
محققان این تحقیق به نقش غیرقابل انکار والدین در سال‌های اولیه تولد اشاره می‌کنند و با اینکه این مطالعه بر همگام‌سازی پدران با کودکان متمرکز نیست، اما تیم علمی این تحقیق معتقد است که این تاثیر پدرانه می‌تواند با تاثیر مادرانه مشابه باشد.
به اعتقاد ایشان: «هرگونه رابطه عاشقانه و پایدار در زندگی کودک مهم است.» امروزه در کشور فرانسه، تماس نوزادان نارس و والدین، آن‌هم در قالب تماس پوست با پوست، بسیار توصیه می‌شود. به گفته محققان فرانسوی، کودکانی که مکرراً تماس پوستی با والدین خود دارند، رشدی مطلوب‌تر، تنفس و ضربان قلبی منظم‌تر و نیز خوابی آسوده‌تر دارند.
منبع: سلامت
