به گزارش ورزش سه ، رکورد علی دایی را نه لیونل مسی شکست نه نیمار و نه هیچ بازیکنی که خوب دریبل می زند و ما دلمان برایشان غش می کند، رکورد علی دایی را کریستیانو رونالدو شکست ، شبیه ترین بازیکنی که ما در سطحی بزرگتر می توانیم برای علی دایی پیدا کنیم .
برای رسیدن به این سطح از رکورد چیزهایی لازم است ، چیزهایی که لازم است، چیزهایی که به تو این توان را می دهد که به مهم ترین ابزار لازم برای گذاشتن چنین رکودی هدیه می دهد؛ تداوم.
انگار علی دایی و کریستیانو رونالدو هر دو این چیزها را داشتند؛ شباهت ها اتفاقی نیست.
*اولین چیزی که در علی دایی و کریستیانو رونالدو به عنوان بازیکن به ذهن می رسد، غرور است…نوعی اعتماد به خویشتن ، نوعی رضایت از به نتیجه رسیدن یک حس برتری جویی درونی شده .
این که منتقدان هر دو از غرورشان به عنوان حسی می گویند ، نشان می دهد که این ها در این مساله بسیار شبیه هم هستند .این غرور به یک جاه طلبی و بیشتر خواستن و قانع نشدن منجر می شود که برای کسانی که «تداوم» می خواهد ضروری است.
این اتکا به خود را در شادی گل بسیار شبیه به هم این دو می توان یافت …علی دایی و کریستیانو رونالدو هر ابتدا در یک شکل مناسکی تنهایی شادی می کردند، از خودشان تشکر می کردند ، یکی آسمان را نشان می داد و دیگری به آسمان می پرید تا بالابودن را نشانه بگیرند بعد به سمت یاران خود برگشته و شادی را با هم تیمی های خود تقسیم کرده و به تیم می رسند.
*سخت کوشی شباهت دوم علی دایی و کریستیانو رونالدو است.
اگر زندگینامه علی دایی و کریستیانو رونالدو را بخوانید، زندگی بسیار سختی داشتند ، هر دو ممکن بود اصلا ورزشکار نشوند اما علی رغم استعداد و مهارت های قابل اعتنایی که داشتند، یک چیزآن هارا بالا کشید؛ تمرین.علی دایی و رونالدو هر دو مردان سخت کوشی به حساب می آیند. همبازیان این دو همه حکایت ها دارند از این که چگونه بیشتر از همه تمرین کرده و از تمرین کردن خسته نمی شدند.
داشتن بدنی آماده یکی از شرط های تداوم است و هردوی آن ها بسیار خوب این را می دانستند
*زندگی سالم نه به معنای افراطی اخلاق گرایان به معنای حرفه ای ورزشکاران از شباهت های دیگرعلی دایی و کریستیانو رونالدو است.
هر دوی آن ها لذت موفقیت را به لذت های دیگر که می توانند مزاحم موفقیت شوند ترجیح دادند تا به تداوم برسند.
علی دایی و کریستیانو رونالدو شباهت های بسیار دیگری هم دارند، گویی آینه ای مقابل هم هستند اما یک تفاوت بزرگ دارند:
علی دایی در ایران متولد شده است و کریستیانو رونالدو در پرتغال، فرق این دو تا این است که در پرتغال اگر یک پدر الکی داشته باشی و در یک شهر نه چندان اصلی هم زندگی کنی ، ساختار کشف استعداد آن قدر قوی بود که تو را در 8 سالگی بشناسند و برای موفقیت کمک کنند.
اما در ایران حتی اگر علی دایی باشی و در یک باشگاه محلی هم بازی کنی ، باز باید منتظر شانس باشی که آیا دانشگاه قبول می شوم یا نه ؟ آیا اتفاق به گونه ای رقم می خورد که در زمین دانشگاه مرا ببینند یا نه؟ بخت اگر یاری نمی کرد ، علی دایی هم نداشتیم … اگر دایی در پرتغال به دنیا می آمد چند گل ملی داشت؟ اگر در ایران در 8 سالگی کشف می شد، چند گل ملی داشت؟
افشین خماند
