به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، یکی از تلخ‌ترین رویدادهای تاریخ صدر اسلام، ماجرای سبّ امیرمؤمنان علیه‌السلام توسط مسلمانانی بود که پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله به ارتداد کشیده شدند تا اینکه در دوران زمامداری بنی‌امیه کارشان به سبّ و لعن برترینِ خلایق پس از رسول خاتم کشیده شد. این در حالی بود که بارها از زبان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سایر خوبان از صحابه، فضائل زیادی در شأن امیرالمؤمنین شنیده بودند، اما اکنون در پوشش اسلام و در قالب خلافت جعلی و خودخوانده مسلمین، به عزیزترین و محبوب‌ترین خلق خدا نزد پیامبر اهانت روا می‌داشتند.
اما بنی امیه یا «اَمویان»، عنوان طایفه‌ای از خاندان بزرگ قریش بود که از سال 41 هجری قمری تا 132 ق، یعنی حدود 91 سال بر سراسر جهان اسلام حکومت کردند. نَسب آنها به "اُمیة بن عبد شمس بن عبدمناف" برادرزاده "هاشم بن عبدمناف" می‌رسد. مرکز حکومت آنها «شام» و پایه‌گذار حکومتشان "معاویة بن ابی‌سفیان" بود. ابوسفیان همان فردی است که هنگام فتح مکه توسط سپاهیان رسول الله (ص) به صورت مصلحتی اسلام را پذیرفت و مشمول رأفت اسلامی شد و از آن پس عنوانِ ننگینِ «آزادشدگان» یا «طُلقاء» را به واسطه این خطاب پیامبر: «إذﻫَﺒﻮا، أﻧﺘﻢ اﻟﻄُّ
