خبرگزاری مهر، گروه بین الملل- پیمان یزدانی: بار دیگر خروج شتابزده آمریکا از از افغانستان بر خلاف میل متحدان اروپایی‌اش موجب شده است تا موضوع تشکیل ارتش اروپایی و خودمختاری استراتژیک اروپا توسط برخی از مقامات این اتحادیه از جمله جوزف بورل مسئول سیاست خارجی آن پیش کشیده شود.
طرفداران «خودمختاری استراتژیک اروپا» بر این باورند که اتحادیه اروپا بایستی سعی کند از وابستگی‌های خود به آمریکا در عرصه‌های مختلف دفاعی، سیاسی، اقتصادی، مالی و بهداشتی بکاهد تا از این طریق بتواند منافع خود در سطح جهان را تأمین کند.
در سال‌های اخیر مجموعه‌ای از اقدامات یکجانبه واشنگتن مانند خروج یکجانبه از برجام بدون در نظر گرفتن منافع متحدان اروپایی‌اش موجب شده است تا ناکارآمدی، ناتوانی و وابستگی سیاسی و نظامی کشورهای اتحادیه اروپا به واشنگتن بیشتر از هر زمان دیگری نمایان شود. این امر موجب شده است تا بحث درباره تشکیل ارتش اروپایی بار دیگر در بین مقامات اروپایی مطرح شود، طرح‌هایی که به اعتقاد برخی از منتقدان آن بخاطر اختلافات سیاسی اعضای اتحادیه اروپا و ضعف‌های مالی آنها امکان پذیر نیست.
در همین رابطه خبرگزاری مهر گفتگویی را با «پاستوری جیانلوکا» استاد علوم سیاسی دانشگاه میلان ایتالیا انجام داده است که مشروح آن در زیر آمده است:
پاستوری جیانلوکا در خصوص سابقه و علت مطرح شدن چنین مسئله‌ای گفت: بحث در خصوص خودمختاری استراتژیک اروپا بحثی قدیمی و مربوط به دوران پایان جنگ سرد است. از آن زمان تلاش‌های زیادی برای ایجاد ارتش اروپایی صورت گرفته و این مسئله مرتباً توسط برخی اعضا در محافل اروپایی مطرح شده است. بی توجهی واشنگتن به تعهداتش در ناتو و در قبال امنیت اروپا در دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ، مسئله ایجاد ارتش اروپایی را مجدداً بطور ملموسی مورد توجه قرارداده است. این بار نیز در پی خروج شتابزده آمریکا از افغانستان جوزف بورل مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا بار دیگر در روزهای اخیر موضوع ایجاد ارتش اروپایی را پیش کشیده است که بیانگر ضرورت این مسئله است.
وی در ادامه به مشکلات پیش روی این پروژه پرداخته و گفت: صرف نظر از دورنمای بلند مدت این پروژه، طرح جوزف بورل جالب است اما این طرح هم مانند طرح‌های قبلی با مشکلات جدی همیشگی مواجه است.
کارشناس اروپایی در ادامه گفت: وجود دیدگاه‌های کاملاً متفاوت و متناقض در بین کشورهای اروپایی درباره آمریکا، اختلاف نظر درباره اینکه چه کسی باید رهبری و هدایت چنین نیرویی را در دست بگیرد و همچنین عدم آمادگی بسیاری از کشورها برای پرداخت هزینه‌های مالی این طرح همگی از مشکلاتی هستند که ایجاد چنین نیرویی را غیر ممکن کرده است. به همین دلایل تقریباً هیچیک از کشورهای اروپایی حاضر نیستند ناتو را ترک کنند و بسیاری بر این باورند که هرگونه ارتش اروپایی باید در ذیل ناتو تعریف شود تا برای انجام ماموریت‌هایش از زیرساختها و امکانات ناتو استفاده کند (طرح برلین پلاس ۲۰۰۲)، وضعیتی که برای برخی رضایت بخش نیست و نشان دهنده محدودیت‌های اروپا برای دستیابی به خودمختاری استراتژیک است.
جیانلوکا در پایان گفت: قابلیت‌ها و توانمندی‌های اروپا در این خصوص محدود است و اروپا قادر نیست در کوتاه مدت و میان مدت بر محدودیت هایش غلبه کند. شایان ذکر است خواسته برخی از اعضای اروپا برای حضور گسترده نظامی در افغانستان بدون آمریکا بسیار جاه طلبانه و غیرواقعی است و طرح جوزف بورل در حقیقت منعکس کننده ضعف‌های اروپا برای دستیابی به جاه طلبی‌هایش است امری که در وضعیت کنونی می‌تواند تأثیرات منفی بر روابط فعلی اروپا و آمریکا بگذارد و اعتبار سیاست‌های دراز مدت اروپا را از بین ببرد.
