از قدیم وقتی پای حرف های فوتبالی ها می نشستیم، یک جمله طلایی پیشکسوتان فوتبال داشتند که برای ما همواره درس بود؛ «خدا هیچ تیمی را بدون بزرگ تر نکند.»
نمی دانیم برای نسل امروز چنین حرف یا ادعایی خنده دار است یا نه اما در فوتبال غیرسیستماتیک و دیمی ایران، حضور یک بزرگ تر با وجاهتی که مورد قبول همه قرار می گیرد، نعمت است. پرسپولیس از این نعمت بهره می برد؛ کریم باقری و داستانش که برای همه تکراری شده در پرسپولیس چنین کارکردی دارد. حتی در تیم ملی هم از همین توان او استفاده می شود.
در استقلال اما چنین نیست و در دیدار با الهلال هم مشخص شد حتی مقابل تیمی که تا بن دندان مسلح است، باید بزرگتری را روی نیمکت داشت. دیشب در سکوهای ورزشگاه زعبیل دبی، یک هوادار برای پرویز مظلومی داد و بیداد کرد؛ حالا تصور کنید اگر منصور پورحیدری عزیز کنار استقلال بود آیا کسی به خودش اجاره می داد به او نزدیکش شود؟ ناصر حجازی اگر بود، آیا چنین اتفاقاتی رخ می داد؟
فرهاد مجیدی برای تیمش زحمت می کشد؛ پای مربی ایتالیایی هم می ایستد و او را سرانجام روی نیمکت استقلال می نشاند اما افسوس که بازیکنان ایرانی عادت دارند یکی از چهره های کاریزماتیک بالای سر آنها باشد؛ یکی که حتی از سایه اش هم حساب ببرند...
