روزنامه آمریکایی «نیویورک تایمز» در گزارشی به « شکنجه » مظنونان حوادث ۱۱ سپتامبر توسط آمریکا در زندان گوانتانامو و زندان‌های مخفی سیا در جهان پرداخت.
در این گزارش آمده است: «محمد صلاحی» یکی از مظنونانی است که مدت‌ها در زندان گوانتانامو بوده، و یادآوری شکنجه‌هایی که در تابستان ۲۰۰۳ در این زندان متحمل شده همچنان برایش دردآور است.
نگهبانان زندان وی را با حمله سگ‌ها تهدید می‌کرده و آنقدر وی را زیر کتک گرفته بودند که دنده‌هایش شکسته بود.
نظامیانی که وی را در زندان با غل و زنجیر بسته بودند با گذاشتن موزیک‌های بلند «هوی متال» و چراغ‌های فلش زن و همچنین ریختن آب یخ بر روی وی، ماه‌ها مانع می‌شدند که بتواند چند ساعت مداوم بخوابد. وی از آزارهای جنسی که در سلول تاریک انفرادی با آن مواجه بود نیز حرف زد.
صلاحی به تلاش بازپرس‌ها در گوانتانامو نیز اشاره کرد که تلاش می‌کردند از وی اعتراف بگیرند که او در طراحی حمله تروریستی دست داشته است.
وی گفت: «بازپرس گفت اگر تو این را تایید نکنی، ما مادر تو را می‌دزدیم و به وی تجاوز می‌کنیم».
صلاحی گفت: «من به یاد می‌آورم که به آنها گفتم این ناعادلانه است این عادلانه نیست اما بازپرس جواب داد من به دنبال عدالت نیستم من می‌خواهم مانع از آن شوم که هواپیماها به ساختمان‌ها در کشورم برخورد کنند».
وی ادامه داد: «من پاسخ دادم که شما باید آنها و نه من را بگیرید».
امروز آقای صلاحی که ۵۰ سال دارد در کشورش موریتانی در غرب آفریقا زندگی می‌کند. وی ۱۵ سال از عمر خود را در گوانتانامو بازداشت بود و با این تهدید مواجه بود که با مجازات اعدام در آنجا مواجه شود.
سرانجام وی در سال ۲۰۱۶ بدون هیچگونه اتهامی آزاد شد و تمامی اعترافاتی که از وی تحت فشار انجام شده پس گرفته شد و پرونده مطرح شده علیه وی به دلیل شکنجه‌های بازجویان بی ارزش شناخته شد.
صلاحی گفت: «من آدم بسیار ساده‌ای هستم و درک نکردم که آمریکایی‌ها چگونه کار می‌کنند».
برای آمریکا و همچنین برای صلاحی، دو دهه پس از حملات ۱۱ سپتامبر، میراث شکنجه پیچیده و چند وجهی باقی مانده و باعث شد تا دولت «جورج بوش» رئیس جمهور اسبق آمریکا محدودیت‌های قانونی و اخلاقی را به بهانه امنیت ملی ایجاد کند.
نیویورک تایمز در ادامه گزارش خود مدعی شد که آمریکا مدت‌هاست که دیگر از تکنیک‌های به اصطلاح بازجویی تقویت شده استفاده نمی‌کند و مطالعات نشان داده که این تکنیک‌ها برای بدست آوردن اطلاعات از بازداشت شدگان در زندان‌های مخفی سیا و زندان گوانتانامو بی ثمر و مخرب بوده است اما روی آوردن دولت آمریکا به این شکنجه‌ها به اعتبار این کشور لطمه زد و اقتدار آمریکا برای مقابله با سرکوب‌ها در دیگر مناطق را زیر سوال برده است.
«ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه در ماه ژوئن و پس از دیدار با «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا به خبرنگاران یادآوری کرد که زندان گوانتانامو همچنان باز بوده و سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) نیز بازداشت شدگان را در زندان‌های مخفی شکنجه می‌کرده است. پوتین در ادامه پرسید: «آیا این حقوق بشر است»؟
صالحی که یک مهندس نرم افزار است پس از آزادی از گوانتامامو اقدام به انتشار خاطراتش در این زندان کرده است. وی البته گفته است هر کسی که کار اشتباهی در حق وی مرتکب شده را می‌بخشد. اما تاثیرات شکنجه‌هایی که وی در گوانتانامو متحمل شده همچنان همراه وی است. وی در حال حاضر با اختلالاتی نظیر بیخوابی، بیش‌فعالی، عدم تمرکز و اختلال حواس مواجه است.
صلاحی پس از آزادی از گوانتانامو همچنان به اختلالاتی گسترده مبتلاست
وی همچنین دچار ضعف شنوایی است که احتمالا مربوط به موسیقی بلند هوی متالی بود که نگهبانان برای جلوگیری از خوابیدن وی در سلول پخش می‌کردند. صالحی همچنین مبتلا به کمردرد مزمن است که ناشی از ماه‌ها در غل و زنجیر بودن است.
صلاحی یکی از دو بازداشتی‌هایی بود که شکنجه وی در زندان گوانتانامو تحت برنامه مورد قبول «دونالد رامسفلد» وزیر دفاع وقت آمریکا بوده است.
آمریکا همچنین ۱۱۹ نفر دیگر را نیز به شبکه زندان‌های مخفی خارجی سیا فرستاده بود، جایی که بازداشت شدگان از خوابیدن منع شده و در شرایط طاقت فرسا و سایر رفتارهای وحشیانه نگهداری می‌شدند.
سیا اذعان داشته که در جریان شکنجه‌هایش سه بازداشت شده در شکنجه «غرق مصنوعی» جان خود را از دست داده و یک نفر دیگر نیز به دلیل شدت شکنجه‌ها کشته شده است. بسیاری دیگر نیز در بازداشتگاه‌های آمریکا یا متحدانش با رفتارهای بی رحمانه مواجه شده چون بازجویان از روش‌های ابداعی خود برای شکنجه بازداشت شدگان استفاده می‌کردند.
صلاحی یکی از ۱۲ فرزند خانواده خود در موریتانی بود و اولین عضو این خانواده بود که توانست تحصیلات خود را در خارج ادامه دهد. زمانی که در سال‌های ۱۹۹۰ به عنوان مهندس در آلمان کار می‌کرد برای آموزش در جهاد ضد کمونیستی و زمانی که آمریکا آن را تایید می‌کرد به افغانستان سفر کرد. او در زمان حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به زادگاه خود در موریتانی بازگشته بود.
تحلیلگران اطلاعاتی پس از حملات ۱۱ سپتامبر یافته بودند که وی تماسی را در اواخر سال ۱۹۹۸ یا اوایل ۱۹۹۹ از یک گوشی ماهواره‌ای که توسط اسامه بن لادن استفاده می‌شده، دریافت کرده است.
صلاحی درباره این تماس گفت که این تماس درباره یک موضوع خانوادگی و از سوی پسرعموی وی بوده که بخشی از حلقه داخلی بن لادن بوده و پس از آن نیز به موریتانی گریخته است.
عناصر اطلاعات همچنین گفته‌اند که صلاحی در نوامبر ۱۹۹۹ برای یک شب، میزبان سه مرد مسلمان در خانه‌اش در دویسبورگ آلمان بوده است. در میان این سه نفر، دو نفر از آنها از ربایندگان هواپیمای حوادث ۱۱ سپتامبر بوده‌اند.
در سال ۲۰۰۱، آمریکا از دولت موریتانی خواست تا صلاحی را به بازجویان اردنی تحویل دهد. وی سپس در آگوست ۲۰۰۲ به زندان گوانتانامو منتقل شد. البته وی پیش از انتقال به گوانتانامو توقف کوتاهی در پایگاه بگرام افغانستان داشته که وی از آن با اقامت کوتاه وحشیانه یاد می‌کند.
در گوانتانامو، نگهبانان و بازجویان به دنبال شکست دادن وی هم از نظر فیزیکی و هم از نظر روحی بودند.
پس از ماه‌ها شکنجه، وی اعتراف کرد که در حال طراحی برای منفجر کردن برج CN در تورنتو بوده است اعترافی که وی بعدها گفت تحت اجبار آن را بیان کرده و حتی پیش از بازجویی‌ها و شکنجه‌ها اصلا نمی‌دانسته چنین برجی وجود داشته است.
