در گذشته، بیشتر جمعیت روستایی شبه قاره هند به برق دسترسی نداشتند، اما دولت این کشور برق‌رسانی به تمام مناطق را در طول یک سال و نیم گذشته در اولویت خود قرار داده است. دولت هند به منظور تا‌مین انرژی برای جمعیت ۳۵۳/ ۱ میلیارد نفری که در این کشور زندگی می‌کنند (یک تخمین محافظه‌کارانه که دو سال از آن گذشته است) در حالی که هنوز به تعهدات آب و هوایی خود در دهلی نو عمل می‌کند، اهداف بسیار بلند پروازانه‌ای را از لحاظ انرژی تجدیدپذیر برای خود تعیین کرده است. به عنوان بخشی از توافقنامه آب و هوایی پاریس در سال ۲۰۱۵، هند متعهد شد که فقط تا سال ۲۰۳۰ به ۳۵۰ گیگاوات ظرفیت تولید انرژی تجدیدپذیر برسد و در کنفرانس جهانی هفته آب و هوا در سال ۲۰۱۹ در نیویورک، هند تعهد خود را به ۴۵۰ گیگاوات طی ۱۰ سال آینده رساند. اگرچه این اهداف بلند پروازانه است، سانجیو ناندان ساهایی، وزیر نیروی هند، این هفته اظهار کرد که کشورش در مسیر رسیدن به تعهدات عالی انرژی تجدیدپذیر خود است. تا تا‌ریخ ۳۰ سپتامبر سال ۲۰۲۰، ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر هند حدود ۹۰ گیگاوات بوده است که اساسا از انرژی باد و خورشید تا‌مین می‌شود (باد ۳۸ گیگاوات و خورشید ۳۶ گیگاوات).
بیست سال است که ظرفیت تولید برق از انرژی باد در هند در حال رشد بوده است در حالی که این کشور فقط در نیمی از این مدت، ظرفیت خورشیدی خود را افزایش داده است. این به آن معنی است که با وجود اظهارات خوش‌بینانه وزیر انرژی، هند برای رسیدن به اهداف آب و هوایی خود یک راه طولانی در پیش دارد و سال ۲۰۳۰ نیز نزدیک است.
به منظور جبران کسری ۲۵۰ گیگاوات ظرفیت انرژی تجدیدپذیر خود در این مهلت، هند نیاز به نصب ۳۵-۲۵ گیگاوات ظرفیت انرژی تجدیدپذیر هر ساله دارد که بیش از دو برابر میزان فعلی است. برای اینکه جهانیان امیدی به جلوگیری از تغییر فاجعه بار آب و هوا داشته باشند، ضروری است که کشورهای در حال توسعه و متوسط در سراسر جهان از تکرار اشتباهات سنگین کشورهای توسعه یافته که هوا را به شدت آلوده کرد خودداری کنند. این به آن معناست که غول‌های دوقلوی هند و چین بار سنگینی را به دوش بکشند تا بتوانیم تقاضای رو به رشد جمعیت تقریبا ۳ میلیارد نفری این دو کشور را برای انرژی برآورده کنیم.
