به گزارش اقتصادنیوز به نقل از فردانیوز، علی لاریجانی در 12 سال ریاست بر مجلس شورای اسلامی نشان داد که فنون و اصول سیاست‌ورزی را بلد است. چنان از ظرافت های کار آگاهی دارد که حتی وقتی در گوشه رینگ گرفتار می شود می تواند بدل بزند و تهدید را به فرصت تبدیل کند اما او این روزها تحرکی نشان نمی دهد.او بی‌تردید از نادر شخصیت‌های سیاسی کشور محسوب می‌شود که در سطوح مختلف ارکان حاکمیت اعم از نظامی، اجرایی، امنیتی و تقنینی ایفای نقش کرده است و به آداب و مناسبات هر حوزه آگاهی دارد. در روزگاری که علی لاریجانی 65 سالگی را تجربه می کند، گمانه زنی درباره آینده سیاسی او فراوان است.
تنها مسئولیتی که علی لاریجانی به نظر می رسد برای تجربه آن انگیزه دارد ریاست جمهوری است اما راه دستیابی به این هدف چندان هم ساده و هموار نیست. برخی با اشاره به سنت دو دوره‌ای بودن زمان مسئولیت هر رئیس جمهور در ایران معتقدند «علی لاریجانی حتی اگر هم بخواهد 8 سال دیگر شانس خود را برای ریاست جمهوری بیازماید به احتمال زیاد توانی به لحاظ جسمانی نخواهد داشت چراکه آن روز در 73 سالگی به سر می برد».
این گروه از تحلیلگران در واقع بازنشستگی سیاسی زودهنگام را برای لاریجانی پیش بینی می کنند اتفاقی که برای علی اکبر ناطق نوری افتاد گرچه ناطق بعد از پایان دوره مجلس پنجم تمایل داشت در نقش ریش سفید ظاهر شود اما خیلی زود متوجه شد تفکراتش با نسل جدید اصولگرایان فاصله بسیار دارد بنابراین با خداحافظی زودهنگام از سیاست ورزی همه را سورپرایز کرد. هرچند بارها در مقاطع مختلف از او دعوت شد که برای انتخابات مجلس یا ریاست جمهوری وارد صحنه شود اما تصمیم ناطق خیلی محکم بود.
برخلاف تحلیل یادشده، نزدیکان سیاسی علی لاریجانی نظر دیگری دارند. منصور حقیقت‌پور، نماینده ادوار مجلس و از نیروهای نزدیک به علی لاریجانی، درباره این موضوع به «فردا» گفت «کناربودن کنونی آقای لاریجانی به‌معنای پایان فعالیت سیاسی او نیست و اصلا فعالیت سیاسی برای او پایانی ندارد. نظام از کنارماندن آقای لاریجانی دچار خسران شده است و حتما با حضور او در عرصه سیاسی زمینه‌های معقولی در عرصه تقنین یا اجرا فراهم می‌شود».
بعد از آنکه علی لاریجانی در انتخابات ریاست جمهوری سال 1400 تأیید صلاحیت نشد، چندین مرتبه رسما تقاضا کرد تا شورای نگهبان دلایل عدم احرازش را اعلام کند؛ درخواستی که هیچ گاه پاسخی دریافت نکرد. او چندی پیش در مصاحبه ای پالس هایی داده بود که همچنان علاقه دارد با تأسیس یک حزب در فضای سیاسی کشور سیاست ورزی کند. موضوعی که تحلیل‌های فراوانی را در پی داشت و حتی برخی موضوع احیای ائتلاف سه گانه اصلاح طلبی، اصولگرایان میانه و اعتدالیون به محوریت علی لاریجانی را محتمل دانستند. راهی که هاشمی رفسنجانی از سال 84 دنبال کرد تا بالاخره توانست در سال 92 آن را به سرانجام برساند.
هرچند اعتدالیون و اصولگرایان میانه سعی کردند، بدون هیچ واکنشی از کنار این موضوع بگذرند اما واکنش اصلاح طلبان خیلی صریح و روشن منفی بود. علی صوفی از چهره های شاخص اصلاح طلب خیلی قاطع از تصمیم اصلاح طلبان برای عدم بازگشت به ائتلاف 92 سخن گفت و حتی توصیه ای هم به کارگزاران کرد و یادآور شد «نزدیک شدن به لاریجانی نه تنها هیچ کمکی به نزدیک شدن کارگزاران به مردم نخواهد کرد بلکه سبب دورتر شدن مردم از آنها می شود.»
جالب این جاست که علی نمازی از اعضای حزب کارگزاران نیز خیلی از موضع بالا درباره احتمال ائتلاف با لاریجانی حرف زد و به فردا گفت «لاریجانی باید به ما نزدیک شود و نه کارگزاران به لاریجانی». نگاهی به این مواضع نشان می دهد که علی لاریجانی این روزها نه از سر علاقه بلکه از سر اجبار روزگار ترجیح می دهد، دور از عرصه سیاسی بماند. شاید به همین علت بود که برخلاف تمایل شخص لاریجانی برای تأسیس حزب، عزت الله یوسفیان ملا فعال سیاسی نزدیک به او اخیرا مصاحبه کرد و از دو تصمیم قطعی علی لایجان پرده برداشت، نخست آنکه دیگر به مجلس باز نمی گردد و دوم حزب مستقل تشکیل نمی دهد.
لاریجانی این روزها به انتظار نشسته است تا نتیجه بسیاری معادلات اعم از عملکرد دولت رئیسی،وضعیت مذاکرات احیای برجام، قضاوت مردم درباره مجلس و شورای شهر و تعیین تکلیف ماندن یا رفتن اخوی‌اش از مجمع تشخیص مصلحت روشن شود و با در نظر گرفتن همه جوانب تصمیم نهایی خود را بگیرد، این تصمیم هرچه باشد قطعا برای عرصه سیاسی کشور یک سورپرایز خواهد بود.
