به گزارش ایسنا، لیگ بیستم فوتبال به صورت فشرده در حال برگزاری است و این باعث شده فشارها روی تیم‌ها و اعضایشان افزایش پیدا کند. نتیجه نگرفتن در هر دیدار این فشارها را افزایش می‌دهد و هر تیمی برای خارج کردن خود از زیر فشار به دنبال بهانه و توجیه می‌گردد. اشکال گرفتن به داوران و پررنگ کردن اشتباه‌های داوری راحت‌ترین توجیهی است که مدیران و مربیان تیم‌ها معمولا به آن روی می‌آورند و دیواری کوتاه‌تر از جامعه داوری پیدا نمی کنند.
در این بین، دو نهاد اصلی داوری یعنی کمیته داوران و دپارتمان داوری - که باید حامیان اصلی داوران باشند - یک گوشه نشسته‌اند و پایشان را روی هم انداخته و نظاره‌گر افزایش فشارها هستند. البته برخی اعضای این نهادها از جمله فریدون اصفهانیان، رییس کمیته داوران خیلی وضع داوری برایش اولویت ندارد و اکنون بیشتر تمرکزش روی انتخابات فدراسیون فوتبال است. گویی آقای رییس، ابتدایی‌ترین وظایفش را فراموش کرده و به فکر این است که میز و صندلی خود را برای ۴ سال دیگر بیمه کند.
این روزها که همه‌ی فوتبالی‌ها حرف از VAR می‌زنند و از کمبود آن در فوتبال ایران می‌گویند، آقای رییس اصلا کاری به این حرف‌ها ندارد و بیشتر به فکر تبلیغ و تضمین ادامه حضور خود در هیات مدیره فدراسیون فوتبال از طریق جلب اعتماد روسای هیات‌های فوتبال است. احتمالا در منطق اصفهانیان، قضاوت دادن به داورانی که روسای استان‌هایش قرار است به او رای بدهند، ثمره‌اش بیشتر از انجام دادن اقدامی مثبت برای داوری فوتبال یعنی خرید و اضافه کردن سیستم کمک داور ویدیویی است؛ پروژه‌ای که در حال انجام بود اما با آمدن اصفهانیان، همه‌چیز متوقف شد.
وقتی سرپرست ریاست فدراسیون فوتبال یعنی حیدر بهاروند خیلی راحت دوباره این جایگاه را به فریدون اصفهانیان هدیه داد، ثمره‌اش این شد که هیچ اتفاق مثبتی در داوری به وجود نیامد و همه فشارها هم روی دوش داوران قرار گرفت. داورانی که نه حقوق درست و حسابی دارند و نه حتی خوب قضاوت کردنشان تضمین باقی ماندنشان در لیست داوران بین‌المللی و لیگ برتری است زیرا این احتمال وجود دارد که کدورتی بین آقای رییس و رییس فوتبال یک استان پیش بیاید و داور لیگ برتری همان استان ناگهان به لیگ‌های پایین‌تر فرستاده شود.
تا تفکرات آقای رییس به همین شکل باشد و انتخابات بیشتر از داوری برایش مهم باشد، فوتبالی‌ها نباید انتظار بیشتری از داوران و بهبود جامعه داوری داشته باشند.
انتهای پیام
