زندگی جدیدِ پس از طالبان هنوز در کابل شکل نگرفته است و ظاهرا تا حد زیادی به اراده و میل روسا و اساتید طالبان بستگی دارد اما گرسنگی می‌تواند بحران شدیدی در افغانستان ایجاد کند. شرایطی وخیم‌تر از بحران‌های کنونی.
به گزارش عصرایران به نقل از بی بی سی، گرسنگی چالش کنونی بسیاری از افغان‌ها است.
برای بسیاری از فقرای شهر کابل کنار گذاشتن چند صد افغانی (واحد پول افغانستان) برای تهیه غذا بسیار سخت است. این میزان تنها با چند دلار برابری می‌کند.
میلیون‌ها نفر از مردم افغانستان در کشوری که مبالغ هنگفتی از کمک‌های مردمی دریافت می‌کرده، در فقر شدید زندگی می‌کنند.
تعداد انگشت شماری از کارگران ساختمانی موفق به پیدا کردن کار می شوند. بقیه عصبانی، ناامید و بدون کار باقی می‌مانند
کمک‌های خارجی برای کمک به افغان‌ها موثر است اما اینک آمریکا دسترسی به 9 میلیارد دلار از ذخایر بانک مرکزی کشور را مسدود کرده تا از دسترس طالبان دور بماند.
صدها کارگر ساختمانی در سحرگاه هر صبح در فضای باز یکی از بازارهای کابل با ابزارهای خود به دنبال کار روزانه می گردند.
تعداد انگشت شماری از کارگران ساختمانی موفق به پیدا کردن کار می شوند. بقیه عصبانی، ناامید و بدون کار باقی می‌مانند.
"حیات خان" یکی از کارگران ساختمانی درباره ثروتی که توسط مقامات فاسد در 20 سال گذشته به سرقت رفته، خشمگین است.
او در این باره گفت: ثروتمندان تنها به فکر خودشان هستند نه فقرا. من حتی نمی‌توانم نان بخرم. باور کنید نمی‌توانم یک دلار بیابم و بقیه ثروتمندان دلارهای کمکی غرب را در جیب خود می گذارند.
او افزود: هیچ کس به مردم فقیر اهمیت نمی دهد. افراد قدرتمندتر می خواهند مطمئن شوند که کمک‌های ارسالی از خارج به بستگان آنها می رسد نه به فقرا.
"حیات خان" می گوید که افراد ثروتمند کمک‌های غربی به افغانستان را سرقت کرده‌اند
"محمد انور" که دارای شغل اداری در افغانستان است وارد مصاحبه بی بی سی با کارگران ساختمانی شد و با زبان انگلیسی آمریکایی ها را به دزدی متهم کرد.
او گفت: "به نام خدا. ما از آمریکا می‌خواهیم پولی که از دولت افغانستان گرفته را پس دهد. باید از این پول برای بازسازی افغانستان استفاده شود".
در این میان یک نیروی تنومند طالبان با ریش سیاه و پرپشت دخالت کرد. او به ما گفت که منطقه را ترک کنیم و حضور در این ناحیه خطرناک است.
نویسنده گزارش می‌نویسد: من تهدیدی را حس نکردم اما زمان بحث و جدل نبود. این فرد مانند نگهبانان طالبان بود و عینکی آفتابی بزرگ به سبک نظامیان آمریکا بر صورت و اسلحه‌ای آمریکایی در دست داشت.
نیروهای جنبش طالبان در پایتخت کشوری که آنها آن را "امارت اسلامی" می‌نامند کاملا مشخص‌اند. برخی از آنها در فرودگاه نیز یونیفرم‌های آمریکایی را بر تن کرده‌اند.
نیروهای طالبان در سراسر کابل احتمالا لباس و شلوار سنتی "کامیز" می پوشند و سربندهای سیاه و خاک گرفته بر سر دارند.
یک نیروی طالبان در کابل گشت می‌زند
رایج‌ترین غر و شکایت هفته پیش کابل مربوط به غذا و استیصال والدینی است که برای تغذیه فرزندان خود تلاش می‌کنند. قیمت مواد غذایی در این شهر رو به افزایش است و میلیون ها نفر برای تغذیه خانواده‌های خود تلاش می کنند.
براساس برآوردهای سازمان "برنامه جهانی غذا" (WFP) حدود 93 درصد از افغان‌ها غذای کافی برای خوردن ندارند. در ماه گذشته و پیش از کنترل طالبان بر افغانستان این آمار 80 درصد اعلام شد.
بازارهای مختلفی در سراسر شهر ایجاد شده‌اند. افرادی که موفق به جمع آورری برخی از وسایل رفاهی در دوره قبل از طالبان شده‌اند، وسایل خود را برای به دست آوردن پول نقد و خرید غذا می فروشند.
در گوشه و کنار شهر گاری‌هایی دیده می‌شود که وسایل خانه‌های مردم را حمل می‌کند. از فرش و تلویزیون تا ظرف و کارد و چنگال.
در این شرایط تعداد بیشتری می‌فروشند و تعداد کمتری می‌خرند.
پول نقد زیادی وجود ندارد و بازارها دست دوم فروشی که تعدادشان کم هم نیست پر از یاس و ناامیدی است.
جهان مسائلی مانند آزادی شخصی، تحصیل دختران و حق کار زنان در افغانستان کنونی را محکوم کرده است اما مسئله گرسنه خوابیدن مردم و کودکان در این شرایط فوریت بیشتری دارد.
برخی کشورها خواهان کمک به افغان‌ها هستند اما طالبان این موضوع را رد می کند که نشان دهنده یک معضل بزرگ است.
طالبان برای ایجاد درآمد، کنترل زندگی مردم و ایجاد مواد غذایی نیاز به تشکیل دولت پایدار دارد.
کشورهایی که در طول سال‌ها با طالبان جنگیده اند به سختی می‌توانند موفقیت‌های دشمن قدیمی خود را تحمل کنند.
جوامع سطح بالاتر شهر کابل نیز زخم‌های زیادی از 40 سال جنگ دارند. تمام روایت‌‌های یک خانواده از منطقه سطح بالای کابل نیز به جنگ ختم می‌شود.
یکی از این خانواده‌ها به اندازه کافی غذا دارد. اما آپارتمان آنها خالی است. وسایل آنها در بازارهای فروش وسایل کار کرده به فروش می‌رسد تا همه اعضای خانواده بتوانند برای رفتن به پاکستان پول تهیه کنند.
مادری که تمایلی به اعلام نامش ندارد با تدریس مهندسی الکترونیک به دانشجویان حقوق می گرفت و تنها نان آور خانواده خود بود.
حالا طالبان کار او را متوقف کرده اند و دخترش کوچکش را از تحصیل.
او متین و قوی حرف می زد اما وقتی از او پرسیدم که ترک خانه چه قدر سخت است، صدای گریه اش بلند شد.
گرسنه خوابیدن واقعیت جدید افغانستان پس از دهه‌ها جنگ است
این زن افزود: از روزی که تصمیم به خروج از کشور گرفتم، قلبم می‌سوزد. اما چه کنم. چاره‌ای ندارم.
وی گفت: فکر نمی‌کنم در صورت ماندن آنها اجازه کار یا تحصیل به ما بدهند. چگونه خانواده‌ام را سیر کنم. می‌توانم گرسنه بمانم اما نمی‌توانم گرسنگی بچه‌هایم را ببینم.
در حال حاضر بیشتر افغان‌ها در تلاش برای سیر کردن خود و خانواده و فرزندان خود هستند.
