گروه سیاسی خبرگزاری فارس، یادداشت- قاسم جعفری: در آستانه هفته گرامیداشت دفاع مقدس ۸ ساله هستیم و می خواهم با دو داستان فتح سخن کنم.
۱- « داستان فرضی »
در ایام جنگ ایران و عراق ۶ اسیر ایرانی از اردوگاه شماره ۲ موصل فرار کردند. چهار نفر آنان در داخل خرابه های شهر موصل دستگیر و به اردوگاه بازگردانده شدند و دو نفر که توانستند خود را به ایران برسانند توسط نیروهای ایرانی دستگیر و تحویل عراقی‌ها شدند!!
فقط لحظه ای از باب فرض محال به فکر خود بباورانید که چنین خبر تلخی واقعیت دارد؛ آن موقع نسبت به حکومت و نیروهای حامی آن چه احساسی خواهید داشت؟ مسأله آنقدر شنیع و ذلت بار است که حتی تخیل و شوخی آن هم در باره ملت و حکومت و نیروهای مدافع وطن قابل پذیرش نیست.
۲- « داستان واقعی »
۶ اسیر فلسطینی که متوسط اسارت آنان حدود ۲۰ سال بود از امنیتی ترین زندان رژیم صهیونیستی ( الجلبوع ) طی یک عملیات پیچیده با حفر تونل فرار کردند؛ این اقدام جسورانه بزرگترین چالش امنیتی و بحران هویتی را برای دستگاه منحوس این رژیم کودک کش و اشغالگر رقم زد . به عبارتی از دل این ماجرا حقیقتی مهم سر برآورد و آن این که نه تنها سیستم ضد موشک « گنبد آهنین » یک افسانه خیالی است که زمین زیر پای صهیونیست ها هم هر لحظه می تواند تکرار ماجرای قارون باشد و آنان را ببلعد. به تعبیر یکی از شهروندان عرب اگر حفر تونل با ابزار ابتدایی و تحت کنترل چشمان شیطانی زندانبان های صهیونیست از داخل میسر است حفر هزاران تونل از بیرون مرزها به داخل به مراتب شدنی تر است.
اما تراژدی ماجرا آنجاست که این شش مبارز مومن و پر اراده فقط به دلیل ضعف پشتیبانی و از سویی خیانت دولت خود گردان ، دوباره به زندان باز گردانده شدند . دو نفر آخر که خود را به خارج از مرزهای جعلی اسرائیل در « جنین » رسانده بودند فقط به واسطه ضعف و زبونی دستگاه خودگردان فلسطین و در چارچوب قرارداد امنیتی امضا شده فیما بین آنان به راحتی تحویل مأمورین سفاک این رژیم شدند . واقعا چه می شود گفت جز باز نشر برخی کامنت های شهروندان عرب زبان حامی جبهه مقاومت که نوشتند ؛ مگر باور می شود که اسرائیل بدون خیانت اعراب به این مبارزان دست می یافت ؟!
ای جوانان غیور ! به خدا اشک بر گونه هایمان جاریست و دیده ها خون می گرید . می گریم تا صدایم را همسایه ها بشنوند و با من همنوا شوند.
واقعا چرا امثال محمود عباس اینقدر نه تنها از وظایف دینی که از فطرت انسانی خود نیز فاصله گرفته اند ؟ آقای عباس قطعا بارها این آیه را خوانده است که « (وَإِنۡ أَحَدࣱ مِّنَ ٱلۡمُشۡرِکِینَ ٱسۡتَجَارَکَ فَأَجِرۡهُ ...)التوبة 6] وقتی به مشرکان باید پناه داد شما چگونه مبارز مسلمان مظلومی را که با سختی جانکاه به خانه خود پناه آورده است تحویل خبیث ترین آدم های تاریخ می دهید ؟!
با هم بخشی از نامه یکی از این اسیران غیور به مادرش را مرور می کنیم؛
« مادرم ! تلاش کردم بعد از ۲۵ سال بیایم و قبل از آن که دنیا را ترک کنی در آغوشت بگیرم اما چه کنم که تقدیر ما دیدار در دنیا نبود اما مطمئن باش که همواره در قلب و ضمیر من خواهی ماند. مادرم خوشحال باش بعد از ۲۵ سال، ماهی، انجیر، آویشن کوهی، انار سماق و شهد برخی گیاهان را در سرزمین پاک خودمان خوردم. راستی یک شیشه عسل خوب هم در کوله پشتی ام برایت هدیه نهاده بودم که مقدر نشد به دستت برسانم...».
نمی‌دانم حس ذلت چقدر برخی ها را زمین گیر کرده است که این کلماتی که سنگ را می گریاند غیرت آنان را برنمی انگیزد؟!
خاک بر سر سران ذلیل عرب که غیرت عربی خود را اینگونه از کف داده اند. ابراهیم بن سلیمان یکی از سرکردگان بنی امیه می گوید پس شکست از بنی عباس فراری حیره شدم وقتی لشکری به تعقیبم آمد به کوفه گریختم و از سر استیصال به خانه ای پناه بردم. چند روزی نگذشته بود که دیدم صاحب خانه با شمشیر آخته رجز می خواند. در پاسخ نگاه پرسشگرم گفت ابراهیم بن سلیمان پدرم را با فجیع ترین روش ها کشت می خواهم در پی اش بگردم و انتقام سخت بگیرم. خود را معرفی کردم باورش نمی شد با بیان دقیق ماجرا حرفم را پذیرفت.
گفتم من آماده ام برای تقاص پس دادن اما او گفت حساب تو و پدرم را به قیامت وا می گذارم و من عهد خود را در پناه دادن به تو نمی شکنم. راستی آن مردانگی عربی کجا رفت که امروز این زبونان تاریخ اسیران مظلوم و بی پناه را اینگونه چون بره ای در چنگ گرگ می نهند؟!
جوانان عزیز این بوم و بر بدانند اگر غیرت و مردانگی نسل های اول انقلاب نبود اینک کشور عزیزمان پاره پاره تر از جگر زلیخا شده بود و چنین داستانهای ذلت باری کرور کرور نقل محافل بود. پایداری فرزندان این آب و خاک نسل به نسل چنان عظمتی آفریده است که دیگر دشمن بحمد الله قدرت نگاه بد به این ملت و خانه پر عزتش را ندارد.
امام راحل (ره) می فرمود جز یک برهه از صدر اسلام، تاریخ مردمی به خوبی و وفای این ملت سراغ ندارد. او می فرمود: دست و بازوی رزمندگان اسلام را که دست خدا بالای آن است بوسه می زند و بر آن افتخار می کند. آن رهبر اسطوره ای جانبازان را رهبران این نهضت می دانست و اسرا را در چنگال دژخیمان سرود آزادی می خواند که احرار جهان آنان را زمزمه می کنند و برای شهیدان با همه وجود به اعتراف می ایستاد که ؛ « از شهدا که نمی شود چیزی گفت شهدا در قهقهه مستانه عند ربهم یرزقونند.».
البته چه شیرین است که به عنوان فردی از نسل اول انقلاب اعتراف کنم که خدا را شکر نسل های بعدی ثابت کردند در دینداری عزتخواهی حسین مسلکی ، مقاومت و مبارزه اگر بیشتر و بهتر از نسل اول نباشند کمتر هم نیستند. ماجرای دفاع از حرم، صداقت شجاعت و وفای جوانان اهل بیتی (ع) و ولایی را ثابت کرد.
بحران های طبیعی متعدد مثل سیل و زلزله و قصه تلخ بلیه مسریه کرونا، تحریم های سخت و ناجوانمردانه ، عرصه شبیخون فرهنگی جنگ نرم و رسانه ای و روانی میدان های عملیات علمی و تکنولوژی، صنایع هایتک هوافضا هسته ای و دفاعی و امنیتی ، اقتصاد ، بهداشت و سلامت خدمات اجتماعی و غیره بهترین شاهد است که این ملت و فرزندانش همچون سال های دفاع مقدس در زمره از پا نیفتادگانند.
امروز در ایام سالگرد تجاوز ظالمانه و نوکرصفتانه صدام قدرت طلب و شهوت ران و ارتش بعث بی پروایش به خاک پاک وطن که با لطف خدا و شجاعت و ایمان مردان قبیله غیرت ( ارتش ، سپاه ، بسیج و..) پاسبانی شد باید گفت تاریخ آیینه عبرت است چنانکه علی (ع) به فرزندش امام مجتبی(ع) فرمود: « فرزندم من گر چه با گذشتگان زندگی نکرده ام اما در اخبار و آثارشان چنان تامل کرده ام که گویی هم‌صحبت اولین و آخرینشان بوده ام صاف و کدر زندگی آنان را فهمیده ام و دستاوردهای مثبت و منفی دورانشان را درک کرده ام.»
پس جا دارد ما هم به علی (ع) اقتدا کنیم و تلخ و شیرین حوادث جنگ و پس از آن را که رهبر معظم انقلاب از همه دقیق تر و خیرخواه تر در مناسبت های مختلف روایت کرده اند و در جای خود موعظه، هشدار، راهکار نصیحت و..ارائه کرده اند آیینه عبرت و عمل در فرا روی زندگی فردی و اجتماعی قرار دهیم.
امیدوارم همان گونه که رزمندگان اسلام در آن سالهای سخت با تکیه بر ایمان و اراده دشت ها و دره های حوادث را درنوردیدند و بر قله ها چون شیران فاتح گام برداشتند اینک دولت مردمی با پشتوانه ایمان و عمل و علم و کارایی ، سلامت و پاکی و فساد ستیزی و حق محوری در میدان اقتصاد و فرهنگ، دانش و امنیت و دفاع با بهره گیری از رزم آوران عرصه های مختلف حلاوت روزگار دفاع مقدس را بر کام ها بریزد و یاد خوش آن روزهای به ظاهر سخت اما امید آفرین و زندگی بخش را زنده کند .حلاوت و عزتی که مدیون والاتباران و نیک سیرتان و اسطوره صفتانی چون حاج قاسم ها، باکری ها، برونسی ها، خرازی ها، زین الدین ها، حاج همت ها و دیگر ستارگان درخشان آسمان عزتخواهی این مرز و بوم پاک و ملت اسوه و پرمایه اش هستیم.
خدایا ما را از یاد و مرام شهیدان و مجاهدان راستین راهت غافل مگردان !
انتهای پیام/
