در آن لحظات بازیکنان جوان میلان راهی رختکن شدند و با خود به اینکه «اوضاع چقدر می‌توانست متفاوت رقم بخورد» فکر می‌کردند. «پائولو مالدینی» اما بیرون زمین ایستاده بود و شکی نیست که چقدر در دل آرزو می‌کرد در چنین شبی برای میلان در لیگ قهرمانان اروپا به میدان می‌رفت؛ اسطوره‌ای که در مدت 20 سال حضورش در مستطیل سبز، مجموعا 135 بازی در مسابقات اروپایی انجام داد و 8 فینال را تجربه نمود ولی هرگز پا به آنفیلدِ دیوانه‌کننده نگذاشت.
روسونری از اواخر دهه 80 تا اواخر دهه 2000 تیم بزرگ و قابل احترامی در اروپا به حساب می‌آمد و کسی نمی‌توانست تصور کند سیاه‌وقرمزها به مدت 7 سال از این تورنمنت مهم دور بمانند. با این حال حتی مالدینی به عنوان مدیر ورزشی فعلی میلان هم از شکست روسونری در اولین جدال اروپایی‌اش پس از مارچ 2014 متعجب نشد! در این بین اما نکته مهم، نحوه شکست میلان بود؛ تیمی که در دقایق ابتدایی مسابقه کاملاً به هم ریخته به نظر می‌رسید ولی پیش از پایان نیمه نخست با خلق یک کام‌بک و زدن دو گل متوالی، پیروز به رختکن رفت. در ادامه ولی همان تیم، با شوت «جوردن هندرسون» در نهایت بازی را با نتیجه 3 بر 2 به میزبان واگذار نمود.
این مسابقه یک جدال و دوئلِ تکان‌دهنده بود؛ جایی که هم پیشرفت میلان زیر نظر «استفانو پیولی» را به تصویر کشید و هم دشواری مسیر روسونری جهت صعود از این گروه و بازگشت به دوران پرشکوه سابق را! فراموش نکنید که صعود میلان از این گروه به معنای حذف دو تیم از بین لیورپول، اتلتیکومادرید و پورتو است؛ آن هم در شرایطی که سیاه‌وقرمزها از تیمی جوان بهره می‌برند که هم در کوتاه‌مدت و هم در بلندمدت، باید تجربه‌های جدیدی کسب کنند.
آخرین باری که این دو تیم مقابل هم صف‌آرایی کردند به فینال لیگ قهرمانان اروپا در فصل 07-2006 آتن برمی‌گردد. در آن زمان «پائولو مالدینی» با 38 سال سن در دفاع میانی تیمی ایفای نقش می‌نمود که میانگین سنی‌اش 31 سال بود. «آندره‌آ پیرلو» 28 ساله با سابقه 68 بازی در لیگ قهرمانان اروپا، عنوانِ دومین بازیکن جوانِ آن تیم را یدک می‌کشید!
در بازی هفته گذشته اما با مصدومیت «زلاتان ابراهیموویچ» و پیش از ورود «الساندرو فلورنزی» و «اولیویه ژیرو» در نیمه دوم، میانگین ترکیب اصلی میلان زیر 25 سال بود. آماری که فقط تیم «ردبول سالزبورگ» را نسبت به آنها از لحاظ جوانیِ ترکیب، در رده بالاتری قرار می‌داد. اگر از نظر تجربه بازی اروپایی هم ترکیب روسونری را بررسی کنید، بهتر متوجه شرایط می‌شود؛ جایی که بازیکنان حاضر در ترکیب میلان مجموعاً در 24 بازی اروپایی به میدان رفته‌اند؛ «سیمون کیائر» در 7 مسابقه، «مایک ماینیان» در 6 دیدار، «فیکایو توموری» و «براهیم دیاز» هر کدام در 4 جدال و «تئو هرناندز» در 3 بازی! این عدد برای تیمی همچون لیورپول 377 است! عجیب‌تر اینکه در ترکیب سرخ‌پوشان چهره‌ای همچون «جو گومز» به تنهایی اندازه کل ترکیب میلان در لیگ قهرمانان به میدان رفته.
در نهایت هم شاگردان «یورگن کلوپ» که صادقانه کیفیت و تجربه بیشتری داشتند، طرف پیروز میدان لقب گرفتند. سرخ‌پوشان مرسی‌ساید از یک اطمینان خاص برخوردار بودند که دلیل آن به حضور چهار ساله به صورت متوالی در این سطح برمی‌گشت. میلان اما از چنین فاکتوری بی‌بهره است؛ تیمی جوان که زیر نظر پیولی، مراحل پیشرفت و تکامل خود را طی می‌کند. موفقیت لیورپول طی سال‌های اخیر تحت هدایت کلوپ هم نشان داد که چگونه یک تیم جوان با سطح تجربه پایین می‌تواند با برنامه‌ریزی دقیق، شکوفا شود و پله‌های ترقی را طی کند. پروسه‌ای که البته فقط در کلام ساده به نظر می‌رسد.
برای درک شرایط کافی‌ست تجربه اینتر، همشهری میلان در بازگشت به لیگ قهرمانان اروپا در سال 2018 - پس از 6 سال دوری - را مرور کنید؛ جایی که افعی‌ها بازگشت خود را با برد دراماتیک مقابل تاتنهام جشن گرفتند اما سه سال پس از آن روزها، هنوز موفق به صعود از دور گروهی نشده‌اند و این فصل را هم با شکست خانگی مقابل رئال مادرید کلید زده‌اند.
بازگشت به لیگ قهرمانان اروپا یک چیز است و رقابت کردن با غول‌های حاضر در این لیگ یک چیز دیگر!
