اکبر مختاری*
چندصباحی است در ایران عزیزمان بحث نسل های مختلف و ویژگی های هرنسل مورد بحث و گفت و گوی مردم قرار می گیرد؛ بسیاری می کوشند نسل دهه هشتاد و نود را متفاوت جلوه دهند و همه خوبی ها را به نسل دوران دفاع مقدس و دوران انقلاب فروکاهند و بگویند خوبی ها و فداکاریهای نسل های گذشته تکرار نمی شود و با بیان سخنان کلیشه ای از جمله اینکه نسل جدید به مسائل وطن و ایثار و احترام به بزرگتر کمتر توجه می کند، نسل جدید را مورد سرزنش قرار دهند.
در این میان با وجود قهرمانان همیشه زنده ای چون "علی لندی" پانزده ساله دهه هشتادی، خیلی از گزاره های کلیشه ای باطل می شود.
اگر روزگاری بچه های دهه پنجاه و شصت از فداکاریهای "ریزعلی خواجوی" می شنیدند نسل امروز هم می تواند به ریزعلی های زمان خویش ببالد.
علی لندی نوجوان پانزده ساله ایذه ای دو هموطن خویش را از یک آتش سوزی بزرگ نجات داد اگرچه خود دچار سوختگی شدید شد و درگذشت.
در روزگار بحران خیز فعلی ایران ، در دورانی که نخبگان فرهنگی اجتماعی جامعه از وجود بحران اجتماعی بزرگ و خطر فروپاشی اجتماعی در جامعه ایران سخن می گویند؛ دلاوری ها و شجاعت ها و فداکاریهای امثال علی لندی ما را امیدوار می سازد.
ایران امروز برای عبور از بسیاری بحرانهای اجتماعی و فرهنگی نیازمند روحیات امثال علی لندی است؛ روحیاتی که از جان خویش مایه میگذارد تا هموطن خویش را نجات دهد.
درجامعه ای که ارزش افراد به میزان ثروت و قدرت فروکاهیده شده است، فداکاری های امثال "علی لندی" همچو نورشمعی است که می تواند بر تاریکی بزرگی غلبه کند.
جامعه ایران هم باید قدردان دلاوریهای امثال علی لندی باشد؛ دلاوریهایی که شمع امید را در جامعه بحران زده فعلی ایران زنده نگه داشته و نگه می دارد و ما فارغ از حاکمان وظیفه داریم در تجلیل از این فداکاریهای روشنی بخش نام چنین بزرگانی را زنده نگاه داریم.
*مدرس علوم سیاسی
