عصر ایران؛ سیمین ثقفی _ چهل کیلومتری که از سنندج به سمت جنوب حرکت کنی به جاده ای می رسی که به سمت منطقه سراوان و روستاهای دیدنی اش هدایتت می کند. جاده ای که حالا دیگر خاکی شده و از کنار سد "ژاوه" می گذرد؛ سدی که انگار سال هاست همانجا میان نگرانی های زیست محیطی و اصرار سازندگان به آبگیری، گیر افتاده است!
هرچه بیشتر با جاده می تابی سبزی نزدیکتر می شود. جایی در میان دامنه کوه "آوالان" روستای پلکانی دولاب از دور خود می نماید؛ بخشی از منطقه ای که حالا دیگر با ثبت در یونسکو، نگاه جهان بر آن است.
درست در مقابل خانه های پلکانی این روستای کهن شاید 900 ساله، خانه های باغی و باغ های میوه اهالی قرار دارد. باغ هایی که سال هاست با خوشه های سبز و طلایی انگورش میزبان آئینی است کهن که روستای دولاب را بر سر زبان ها انداخته است.
