به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از همشهری، مدرسه‌ها باز شوند یا نه؟ جواب‌دادن به این سؤال نباید راحت باشد اما خیلی‌ها بدون اینکه مکثی کنند، مخالفتشان را نشان می‌دهند. روزهای قبل از مهر خیلی از مدارس برای اینکه به‌تنهایی برای حضوری یا غیرحضوری‌بودن کلاس‌های درس تصمیم نگیرند، از پدران و مادران دانش‌آموزهایشان نظرسنجی کردند. کسانی بودند که می‌خواستند بچه‌هایشان سر کلاس حاضر شوند و حتی زمانی که اعلام شد همه مدارس باید مجازی باشند، بعضی از پدران و مادران معترض شدند. ویدئوهایی هم منتشر شد که نشان می‌‌داد آرزویشان باز‌شدن هر‌چه زودتر مدارس است. اما حالا در شرایطی که کنترل ویروس کرونا سخت شده، هیچ‌کس حاضر نیست ریسک کند و بچه‌اش را راهی مدرسه کند. این تغییر نظر بین مسئولان هم دیده می‌شود. کسانی بودند که روزهای اول، پافشاری می‌کردند که می‌شود با فاصله‌گذاری و رعایت پروتکل‌های بهداشتی کلاس‌ها را برپا کرد اما بعد از بالا‌رفتن آمار مبتلایان و کشته‌شدگان آنها هم مخالف بازگشایی مدارس شدند. با این حال عده‌ای نظر دیگری دارند؛ اینکه حداقل در شهرهایی که وضعیت خطرناک نیست، مدارس دایر شوند. آنها معتقدند که فضای مجازی برای دانش‌آموزان مناسب نیست و در دسترسی به این فضا عدالت رعایت نشده و مهم‌تر اینکه بحث پرورشی نادیده گرفته شده است. 2نفر از اعضای کمیسیون آموزش مجلس درباره بازگشایی مدارس در این‌باره نظر داده‌اند.
اگر شرایط کرونایی در بعضی از شهرها اجازه می‌دهد و شرایط مساعد است و می‌شود همه پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کرد، با نظر مسئولان ستاد کرونا مدارس را دایر کنیم. در شهرهای پرخطر اولویت با تشکیل‌نشدن کلاس‌ها و استفاده‌کردن از فضای مجازی است اما همه شهرها این شرایط را ندارند. در بعضی از شهرها می‌شود پروتکل‌ها را رعایت کرد و بدون دغدغه و نگرانی هم برای دانش‌آموزان و هم اولیا این کلاس‌ها را برگزار کرد. اگر می‌شود تضمین کرد این کار از نظر من اشکالی ندارد اما اگر نمی‌شود تضمین کرد، بازگشایی مدارس کار عاقلانه‌ای نیست. اگر می‌گویم باید مدارس بازگشایی شوند، دلیل دارم. باید بپذیریم که برگزاری کلاس‌ها در فضای مجازی با مشکلاتی همراه است؛ اولا اینکه کنترل فضای مجازی کار مشکلی است. ما به یکباره دانش‌آموزان را وارد این فضا کرده و رهایشان هم کرده‌ایم و نتوانسته‌ایم کنترلی هم روی آنها داشته باشیم. فردا هر نوع آسیبی به دانش‌آموزان وارد شود، مسئولیتش با ما است. این یک مشکل است و مشکل دیگر این است که در خیلی از جاها زیرساخت‌های فضای مجازی فراهم نیست. خیلی از مناطق محروم را داریم که حتی آنجا اینترنت ندارند یا خیلی از افراد را داریم که گوشی موبایل یا تبلت و بقیه امکانات را ندارند. طبق آمار حدود 4میلیون نفر اصلا امکان استفاده از فضای مجازی را ندارند. آموزش و پرورش هم نتوانسته این امکانات را برای دانش‌آموزان فراهم کند. اگر آموزش و پرورش براساس عدالت آموزشی که موظف است آن را تامین کند بتواند این فضای مجازی را برای همه دانش‌آموزان فراهم کند که همه یکسان از آموزش بهره‌مند شوند، استفاده از این فضا قابل‌قبول است اما اگر نتواند شرایط را فراهم کند، واقعا چه توجیهی دارد که ما بخش قابل‌توجهی از دانش‌آموزان را از تحصیل، رشد و پیشرفت محروم کنیم. مسئله دیگری هم مطرح است. در مدارس، دانش‌آموزان با معلم ارتباط رودررو دارند. برای ما فقط مسئله آموزش مطرح نیست، پرورش دانش‌آموزان را هم داریم که پرورش اخلاقی، دینی، مذهبی و موضوع روانشناسی و روانکاوی معلم نسبت به دانش‌آموز فقط در ارتباط مستقیم اتفاق می‌افتد. این نقش در شبکه مجازی منسوخ می‌شود، آموزش در فضای مجازی فقط بهره‌وری یک‌بعدی است. ما اثرگذاری چند‌بعدی در آموزش و پرورش داریم و اگر در بعضی از شهرها شرایط مساعد باشد و بشود فاصله اجتماعی را رعایت کرد، چه اشکالی دارد که کار آموزش و پرورش عادی پیگیری شود؟ در شهرهایی که وضعیت بحرانی است، چاره‌ای جز فضای مجازی نداریم اما شرایط همه شهرها که مثل هم نیست.
پیش از این، من بیشترین طرفداری را برای بازگشایی مدارس می‌کردم. نظرم این بود که آرام‌آرام با مدیریت درست می‌شود کلاس‌ها را برگزار کرد اما ویروس کرونا نشان داد که غیرقابل پیش‌بینی است و احتیاط بیشتر لازم است. در شرایط فعلی که کرونا کمی فروکش کرده، بازگشایی مدارس می‌تواند دوباره کار را سخت کند؛ به‌خصوص اگر دبستان‌ها باز شود. به هر حال در سنین پایین‌تر بچه‌ها کمتر می‌توانند مسائل بهداشتی را رعایت کنند، ارتباطات بیشتر و نزدیک‌تر است. بازگشایی مدارس در شرایط فعلی کار آسانی نیست و نباید عجله کرد. باید صبر کنیم اگر بحث کرونا به جای امن کشید، آرام‌آرام با مدیریت و با تعداد کمتر کلاس‌ها را برگزار کنیم اما در شرایط فعلی که آمارهای کشته‌شدگان به زحمت زیر200نفر رسیده، به‌صلاح نیست این کار را انجام بدهیم. الان فصل سرماست، احتمال انتشار ویروس بیشتر است و حتی چند روزی است که بحث کرونای ویروس انگلیسی هم مطرح است. در این شرایط اگر مدارس باز شود، دوباره آمار کشته‌ها تشدید می‌شود و این کار بی‌احتیاطی است. نظر بعضی‌ها این است که برخی از مدارس را که امکانات و فضای خوبی دارند، می‌شود دایر کرد. شاید در بعضی از مدارس خاص، اینطور باشد اما همه مدارس این امکانات را ندارند و شرایط بودجه و امکانات آموزش و پرورش هنوز در این قد و قواره‌ها نیست که بشود ریسک کرد. بهتر است تا زمانی که واکسن و دارو برای درمان قطعی نداریم، احتیاط کنیم. ویروس و رفتارهایش ناشناخته است و باید مدیریت لحظه‌ای کرد. ما باید برای شرایط سخت‌تر هم آماده باشیم. مبارزه با کرونا مثل بازی شطرنج شده، باید منتظر بمانیم و ببینیم ویروس چه حرکتی انجام می‌دهد تا ما هم براساس همان حرکت برای کنترلش اقدام کنیم. حالا شاید در تابستان شرایط بهتر شود. آن موقع می‌توانیم با نظر ستاد ملی کرونا، کلاس‌هایی را برای جبران بگذاریم. شرایط کشور را باید درک کنیم، ما در شرایط نرمال و طبیعی زندگی نمی‌کنیم. باید برای این شرایط فکر و آسیاب‌ها را مدیریت کرد.
