این یافته‌ها توضیحی در این مورد است که برخی افراد دفاع طبیعی بهتری در برابر عفونت جدی سارس-کوو-۲ ارائه می‌دهند.
دانشمندان اظهار کردند: پاسخ‌های ضدویروسی در افرادی که نسخه محافظتی بیشتری از ژن OAS۱ دارند، نسبت به افراد فاقد این ژن بهتر است.
متخصصان می‌گویند: اگر انواع جدید ویروس یاد بگیرد که از محافظت ایجاد شده با پرنیلاسیون ژن فرار کند، به طور قابل‌ملاحظه‌ای باعث افزایش بیماری‌زایی و قابلیت انتقال در جمعیت‌های واکسینه نشده خواهد شد.
به گفته محققان پرنیلاسیون، اتصال یک مولکول چربی به پروتئین، به OAS۱ اجازه می‌دهد ویروس مهاجم را جستجو کرده و زنگ خطر را برای بدن به صدا درآورد.
نتایج این تحقیق نشان داد بیماران بستری شده در بیمارستان که نسخه ژنتیکی این ژن را در اختیار داشتند، به شدت در برابر کووید-۱۹ محافظت شده‌اند. همین موضوع مشخص می‌کند که این ژن جزو اصلی یک پاسخ ضدویروسی محافظ است و به احتمال زیاد طی همه‌گیری به طور طبیعی از بسیاری افراد محافظت کرده است.
محققان خاطرنشان کردند: بیماران دارای شکل «بد» OAS۱ بودند نیز به طور قابل توجهی میزان بیشتری بیماری‌های شدید را تجربه کردند و در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شدند. در این بیماران مرگ‌ومیر حدود ۱.۶ برابر بیشتر از سایرین مشاهده شده است.
دانشمندان افزودند: حدود ۵۵ میلیون سال پیش خفاش‌های نعل اسبی منبع احتمالی سارس-کوو-۲ یا ویروس کرونا، این ژن محافظ را از دست دادند؛ بنابراین ویروس مجبور نیست برای فرار از ایمنی با آن سازگار شود.
پروفسور سام ویلسون، از مرکز تحقیقات ویروس‌های دانشگاه گلاسکو، در این خصوص می‌گوید: ما می‌دانیم که ویروس‌ها با بدن سازگار می‌شوند و حتی سارس-کوو-۲ به احتمال زیاد برای تکثیر در منبع حیوانی که در آن گردش می‌کند، با آن سازگار شده است.
انتقال گونه‌های مختلف به انسان، ویروس کووید-۱۹ را در معرض مجموعه جدیدی از دفاع‌های ضدویروسی قرار داد و ممکن است برخی از این ویروس‌ها با چگونگی فرار از دفاع ضدویروسی آشنا نباشند. نتایج تحقیق ما نشان داد ویروس کرونا که باعث شیوع سارس در سال ۲۰۰۳ شد، یاد گرفت که از OAS۱ پیش از اتصال فرار کند.
وی تاکید کرد: اگر انواع سارس-کوو-۲ نیز همان ترفند را فرا گیرند، می‌توانند به طور قابل‌ملاحظه‌ای بیماری‌زا و قابل انتقال در جمعیت‌های واکسینه نشده باشند. این مورد ضرورت نظارت مداوم بر ظهور انواع جدید سارس-کوو-۲ را تقویت می‌کند.
