دکتر فریبرز درتاج در گفت‌و گو با ایسنا، با اشاره به یافته‌های نظرسنجی مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) که از ۲۴ تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۰ بر روی ۵۴۱۲ بزرگسال ساکن ایالات متحده انجام شد، اظهار کرد: یافته‌های این نظرسنجی نشان داد که از ۹۳۳ شرکت کننده ۶۵ ساله یا بالاتر، فقط ۶.۲ درصد اختلال اضطراب، ۵.۸ درصد اختلال افسردگی و ۹.۲ درصد تروما یا اختلال مربوط به ضربه یا استرس (TSRD)، گزارش کردند. این در حالی است که از ۷۳۱ شرکت کننده بین ۱۸ تا ۲۴ سال، ۴۹.۱ درصد اختلال اضطراب، ۵۲.۳ درصد اختلال افسردگی و ۴۶ درصد (TSRD) و از ۱۹۱۱ شرکت کننده بین ۲۵ تا ۴۴ سال، ۳۵.۳ درصد اختلال اضطرابی، ۳۲.۵ درصد اختلال افسردگی و ۳۶ درصد (TSRD) و از ۸۹۵ شرکت کننده ۴۵ تا ۶۴ سال، ۱۶.۱ درصد اختلال اضطراب، ۱۴.۴ درصد اختلال افسردگی و ۱۷.۲ درصد (TSRD) را گزارش کردند که نشان دهنده درصد کمتر این اختلالات در جمعیت سالمندان در مقایسه با شرکت کنندگان گروه‌های سنی جوان‌تر بود.
عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی همچنین افزود: این یافته‌ها مشابه سایر گزارشات کشورهای پردرآمد است.
یک مطالعه مقطعی شامل ۳۸۴۰ بزرگسال ۱۸ تا ۸۰ ساله ساکن اسپانیا نشان داد که سن بالاتر (۶۰-۸۰ سال) در مقایسه با سن جوان‌تر (۴۰-۵۹ سال) با میزان پایین‌تر اضطراب، افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مواجه بوده است. در این مطالعه، زنان شیوع اضطراب، PTSD و علائم افسردگی در بین زنان بیشتر از مردان بوده است.
وی گفت: مطالعه‌ای که به روی ۷۷۶ بزرگسال آمریکایی و کانادایی انجام و در آن از یک ارزیابی هفت روزه تأثیر استرس استفاده شد، نشان داد افراد مسن بالای ۶۰ سال، در مقایسه با افراد جوان (۱۸ تا ۳۹ سال) و افراد میانسال (۴۰-۵۹ سال) عوارض منفی کمتری داشتند و اغلب علیرغم سطح مشابهی از استرس، رویدادهای مثبت روزانه بیشتری را نسبت به گروه‌های جوان گزارش کرده‌اند. یک مطالعه دیگر نیز بر روی ۱۶۷۹ سالمند (۶۵ تا ۱۰۲ سال) ساکن جامعه هلند نیز نشان داد که اگر چه «تنهایی سالمندان» پس از همه‌گیری افزایش یافته اما سطح سلامت روان قبل و پس از شروع همه گیری بدون تغییر باقی مانده است.
رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران در پایان سخنان خود با بیان اینکه همه‌گیری بزرگ سال ۲۰۲۰ یک عامل استرس زای منحصر به فرد بوده که جوامع سراسر جهان را تحت تأثیر قرار داده است، ادامه داد: برخی از مطالعات مقطعی در کشورهای مختلف نشان داده است که حداقل برخی از افراد مسن، پیامدهای روانیِ منفی متناسب با خطرات بالای چند ماه اول همه‌گیری کووید ۱۹ را تجربه نکرده‌اند. درک عوامل و مکانیزمهایی که باعث ایجاد این تاب آوری می‌شود می‌تواند رویکردهای مداخله‌ای را برای سایر افراد مسن و سایر گروه‌هایی که سلامت روانی آنها به شدت تحت تاثیر قرار می‌گیرد ایجاد کند. برای مثال افزایش اجزای خرد مانند تنظیم عاطفی، همدلی، شفقت و در نظر گرفتن چگونگی استفاده از فناوری در این راستا مفید خواهد بود. به این منظور تشخیص این موارد ظاهرا حیاتی است و علیرغم نظارت دقیق و یافته‌های اولیه مثبت برای درک روانشناختی و اثرات بهداشت روانی در همه گیری کووید ۱۹ در میان جمعیت سالمندان به تحقیقات بیشتری نیاز است.
انتهای پیام
