در این یادداشت آمده است: دسامبر ۲۰۲۰ (۸ دی ۹۹) سینما ۱۲۵ ساله شد. اما امسال این سالروز را با قلبی اندوهگین جشن می‌گیریم؛ چون برای اولین بار در تاریخ این سالن‌ها در خطرند. ویروس کرونا با سینماها کاری کرد که جنگ‌های جهانی نکردند. در سال ۲۰۲۰ میلادی، سینماها درهایشان را بستند و پرده‌هاشان را خاموش کردند. بدتر از آن هم اینکه سینماداران و سینمادوستان شاهد آن بودند که پلت‌فرم‌های برخط با دست گذاشتن روی گنجینه‌های خانوادگی و مجموعه فیلم‌های معروف و موفق، فیلم‌سازان و فیلم‌دوستان را به یک اندازه اغوا کردند. اما به جای مقالات نوشته‌شده درباره مرگ سینما، ترجیحمان بر خواندن چیزی است که در حق‌شناسی و قدردانی نقش هنر هفتم در تمدن بشری نوشته شده باشد. چهره‌های متعددی نظیر کوئنتین تارانتینو، کریستوفر نولان، دنیس ویلنوو و مارتین اسکورسیزی این روزها قویا از سینما حمایت کرده‌اند. همان‌طور که بی‌صبرانه منتظریم سال ۲۰۲۱ سال تجدید دیدار ما باشد، تماشاچیان همین حالا نیز حرفشان را زده‌اند. سینماها ۱۲۵ سال پیش اختراع شدند و امروز مردم آنها را بازآفرینی می‌کنند؛ چون جادوی سینما در حضور مردم است. برخلاف ادیسون، لومیر فهمیده بود آنچه مردم واقعا می‌خواهند این است که در کنار هم و دربرابر پرده‌ای بزرگ، احساسات جهانی را به اشتراک بگذارند. سینماها آزمون‌های دیگری را نیز پشت‌سر گذاشته‌اند، بارها از نفس افتادند؛ اما هنوز زنده هستند چون مردم نسبت به تجربیات جمعی اشتیاق دارند. سینماها هیچ‌گاه در نبودشان تا این اندازه حاضر نبودند. کی دوباره همدیگر را می‌بینیم؟ به زودی. باید این طور شود. می‌خواهیم به سالنی برگردیم که دکمه توقف و پخش ندارد. می‌خواهیم دوباره در کنار کسی که نمی‌شناسیمش، روی پرده فیلمی را ببینیم که چیزی ازش نمی‌دانیم و پیمانی را که سینما همیشه به آن متعهد مانده و هیچ‌گاه از بین نخواهد رفت، تجربه کنیم.
