به گزارش اقتصادآنلاین، هنگامی که این انفجارها در یک قسمت از مغز رخ می‌دهد، به عنوان یک تشنج جزئی شناخته می‌شود. هنگامی که آنها در سراسر مغز رخ می‌دهند، به عنوان یک تشنج عمومی شناخته می‌شود. این تشنج‌ها علائم را در کل بدن ایجاد می‌کنند. این نوع صرع قبلاً به عنوان صرع تشنج عمومی شناخته می‌شد.
یک تشنج عمومی ممکن است به عنوان یک تشنج تونیک کلونیک عمومی یا یک تشنج بزرگ یا گراندمال نیز شناخته شود.
تشنج‌های عمومی از یک الگوی اساسی پیروی می‌کنند. ابتدا ماهیچه‌های شما سفت شده و محکم می‌شوند. سپس، انقباضات شدید عضلانی را تجربه می‌کنید که در آن عضلات به صورت اسپاسم سریع و تصادفی حرکت می‌کنند. شما هوشیاری خود را از دست می‌دهید، یا سیاه می‌شوید، به طوری که دیگر از آنچه در حال رخ دادن است آگاه نیستید.
در طول یک تشنج عمومی، ممکن است:
• گونه یا زبان خود را گاز بگیرید
• فک خود را قفل کنید
• کنترل مثانه یا روده خود را از دست بدهید
• صورت کبود شود
قبل از شروع تشنج، ممکن است تغییرات عجیب و غریبی در موارد زیر داشته باشید:
• مزه
• احساسات
• دید
• بو
ممکن است تصاویری را ببینید که واقعاً وجود ندارند، یا توهم بزنید، احساس سوزن سوزن شدن داشته باشید یا احساس ناهنجاری کنید. این تجربه قبل از تشنج به عنوان هاله شناخته می‌شود.
پس از تشنج، ممکن است هیچ خاطره ای از این رویداد نداشته باشید. ممکن است دوباره احساس عادی کنید، یا ممکن است موارد زیر را تجربه کنید:
• خواب آلودگی
• سردرد
• گیجی
• فلج تاد، که یک ضعف موقتی در یک طرف بدن است
علل احتمالی صرع و تشنج عبارتند از:
• ژنتیک
• تغییر در ساختار مغز شما
• اوتیسم
• عفونت‌های مغزی مانند مننژیت یا انسفالیت
• ضربه سر
• تومور مغزی
• بیماری آلزایمر
سکته مغزی یا از دست دادن جریان خون به مغز که منجر به مرگ سلول مغزی می‌شود شرایط مادرزادی، از جمله سندرم داون یا اسکلروز سل
طبق نظر مرکز صرع جان هاپکینز، برخی از افراد ممکن است به دلایلی غیر از صرع دچار تشنج شوند. یک تشنج می‌تواند به دلیل تب بالا، آسیب جدی به سر یا از دست دادن اکسیژن باشد
اگر مبتلا به صرع هستید، این عوامل درشیوه زندگی ممکن است خطر ابتلا به تشنج را افزایش دهند:
• استرس عاطفی
• داروهای جدید، ویتامین‌ها یا مکمل‌ها
• کمبود خواب
• بارداری
• مصرف الکل یا مواد مخدر تفریحی
• بیماری، مانند عفونت
اگر فکر می‌کنید شما یا نزدیکان شما ممکن است مبتلا به صرع باشند، باید از مشاوره تخصصی کمک بگیرید. شما باید یک گزارش دقیق از هر گونه تشنج داشته باشید. این اطلاعات ممکن است به پزشک در تشخیص کمک کند. اگر به موقع تحت درمان این اختلال قرار بگیرید، می‌توانید احتمال ابتلا به عوارضی مانند آسیب‌های روحی را کاهش دهید.
الکتروانسفالوگرام (EEG)
پزشک شما علاوه بر درخواست مرور کلی از سابقه پزشکی، احتمالاً از دستگاه الکتروانسفالوگرام (EEG) برای بررسی فعالیت‌های الکتریکی غیر طبیعی در مغز استفاده خواهد کرد.
یک EEG امواج مغزی را که توسط سیم‌های کوچک به سر شما متصل شده اند، ثبت می‌کند. در حین یا بین تشنج‌ها، دستگاه ممکن است الگوهای غیر معمول را ثبت کند. ممکن است مجبور شوید در بیمارستانی بمانید که متخصصان می‌توانند مغز شما را بر روی صفحه ویدئو نظارت کنند تا بتوانند دید واضح داشته باشند.
به این می‌گویند EEG تصویری. همچنین ممکن است مجبور شوید مدتی در خارج از بیمارستان و در حین انجام فعالیت‌های عادی خود از دستگاه ضبط EEG قابل حمل بر روی سر خود استفاده کنید.
پزشک شما همچنین ممکن است از روش‌های تصویربرداری برای اسکن مغز شما و جستجوی تشکیلات غیر طبیعی استفاده کند. این روش‌های تصویربرداری ممکن است شامل CT یا MRI باشد.
آنها همچنین ممکن است آزمایش‌هایی مانند آزمایش شیمی خون، آزمایش قند خون و شمارش کامل خون را انجام دهند.
آنها همچنین ممکن است کلیه‌ها و عملکرد کبد شما را آزمایش کنند تا به دنبال بیماری‌هایی باشند که باعث صرع می‌شوند.
داروهای ضد تشنج داروهایی هستند که برای جلوگیری از تشنج استفاده می‌شوند. شما باید اینها را طبق دستورالعمل برای تاثیر بهتر استفاده کنید. درعوارض جانبی مانند نقایص مادرزادی ممکن است از داروهای خاصی استفاده شود که برای درمان صرع با تشنج عمومی استفاده می‌شود.
عمل جراحی
جراحی یکی دیگر از روش‌های درمانی احتمالی است. جراح شما می‌تواند:
• سلول‌های غیرطبیعی مغز که باعث تشنج می‌شوند را حذف کند
• برای کاهش تشنج، یک محرک عصب واگ قرار دهد
• برداشتن تومورها یا درمان هر گونه رگ خونی غیرطبیعی یا خونریزی در مغز
عوارض مرتبط با صرع عبارتند از:
• آسیب دائمی مغز، مانند سکته مغزی
• ناتوانی‌های یادگیری
• استنشاق مواد خارجی به ریه‌ها در هنگام تشنج، باعث ایجاد پنومونی آسپیراسیون می‌شود
• آسیب تروماتیک
• تشنج برای اولین بار
• داشتن تشنج‌های طولانی‌تر یا غیر معمول‌تر از حالت عادی
• تشنج‌های متعدد در طول چند دقیقه
• بین تشنج بیدار نشدن
• علائم جدیدی مانند هماهنگی ضعیف، حالت تهوع یا استفراغ را تجربه کنید
صرع یک بیماری مزمن است که می‌توانید آن را کنترل کنید، اما هیچ درمان شناخته شده ای وجود ندارد. ممکن است پزشک توصیه کند که از هشدار دهنده پزشکی استفاده کنید. این به دیگران کمک می‌کند تا بدانند در صورت بروز تشنج چه باید بکنند. در صورت از دست دادن هوشیاری، باید از فعالیت‌هایی که می‌توانند به شما آسیب جدی وارد کنند، اجتناب کنید.
داروهای مداوم ممکن است برای کاهش تعداد تشنج‌ها ضروری باشد. با درمان مناسب، از جمله دارو و تغییر شیوه زندگی سالم، برخی از افراد تشنج کمی دارند یا هیچ تشنجی ندارند.
هیچ روش خاصی برای جلوگیری از ایجاد صرع وجود ندارد. اگر مبتلا به صرع هستید، پیروی از یک شیوه زندگی سالم با داشتن خواب زیاد و خوب غذا خوردن می‌تواند شانس ایجاد تشنج را کاهش دهد. برخی از کودکان و بزرگسالان ممکن است رژیم غذایی خاصی را دنبال کنند تا احتمال تشنج آنها کاهش یابد.
