به گزارش اقتصادنیوز به نقل از یورونیوز به این ترتیب او مسن‌ترین فردی شد که به اتهام جنایات دوران نازی ها در آلمان محاکمه می‌شود.
این نگهبان سابق اردوگاه کار اجباری که به دلیل قوانین حفظ حریم خصوصی آلمان فقط با عنوان «یوزف اس» معرفی شده، متهم است که «آگاهانه و با اراده» در قتل ۳ هزار و ۵۱۸ زندانی اردوگاه کار اجباری «زاخسنهاوزن» در بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ مشارکت داشته است.
توماس والتر، وکیل بستگان قربانیان و بازماندگان اردوگاه های کار اجباری دوران نازی ها با تأکید بر اینکه اجرای عدالت تاریخ انقضا ندارد، گفت: «هیچ فردی در رسیدگی به پرونده قتل حتی با‌گذشت ۳۰ سال از آن تردید ندارد اما تعقیب پیرمردها و پیرزن‌ها پس از ۷۵ سال به نوعی مشکل‌ساز تلقی می‌شود، حتی اگر آنها در قتل حدود هزار تا ۵ هزار نفر فعالانه کمک کرده باشند.»
با پرونده‌ای که والتر در اوایل دهه ۲۰۰۰ در دادگاه مطرح کرد و همچنین محکومیت جان دمیانیوک، نگهبان سابق «اس.اس»، قوانین جزا در سال ۲۰۱۱ به دادستان‌ها اجازه داد تا افراد را به دلیل کمک، حمایت یا خدمت به عنوان بخشی از ماشین کشتار آدولف هیتلر متهم کنند. تا آن زمان، شرکت مستقیم در قتل باید ثابت می‌شد.
والتر می گوید: «اقوام کشته شدگان، خانواده‌های بیشماری که کاملاً از بین رفته‌اند، حق برخورداری از این عدالت دیرهنگام را دارند.»
محاکمه این نگهبان سابق اردوگاه کار اجباری «زاخسنهاوزن» تا ژانویه ادامه خواهد داشت.
در سال‌های اولیه پس از جنگ جهانی دوم، آلمانی ها تمایلی برای تعقیب نازی های سابق نداشتند، درحالی که بسیاری از آنها هنوز در پست های مهم اداری و قضایی کار می‌کردند.
بیشتر مردم آلمان بر بازسازی کشوری ویران متمرکز بودند و برخی از آنها جنایات گذشته را منکر می‌شدند. دادستان ها و قضات ۳۰ یا ۴۰ سال پیش، به احتمال زیاد دادرسی را رها کرده یا نازی‌ها را از ارتکاب جنایات تبرئه می‌کردند.
از همین رو والتر گفت که اتخاذ چنین روشی هیچ ربطی به قانون و عدالت ندارد. به اعتقاد او دادگاه‌ها به عنوان ابزاری بازدارنده برای امروز ما عمل می‌کنند. والتر گفت: «این همیشه یک یادآوری برای زمان حال است، مکان ها و اعمالی وجود دارند که نمی توان بخشی از آنها بود.»
در هر حال محاکمه امروز پنج‌شنبه برای ۱۷ شاکی مشترک، بستگان قربانیان و بازماندگان اردوگاه کار اجباری زاخسنهاوزن اهمیت ویژه ای دارد.
اردوگاه کار اجباری زاخسنهاوزن که در حدود ۳۰ کیلومتری شمال برلین واقع شده است، بین سال‌های ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۵ میلادی ۲۰۰ هزار زندانی داشت که عمدتاً رزمندگان مقاومت، کمونیست‌ها و اسیران جنگی بودند.
بنابر لوح یادبود و موزه زاخسنهاوزن، حدود ۱۰۰ هزار زندانی بر اثر کار اجباری، گرسنگی یا بیماری جان خود را از دست دادند یا به قتل رسیدند.
