خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها - رضا کریمی*: جشنواره فیلم کودک و نوجوان پُرشور بود و از تصمیمات خوب سیاستگزاران این بوده که خود کودکان و نوجوانان هم داور فیلم‌هایشان باشند. من هم با شوق فرزندم را ثبت نام کردم تا در تحلیل فیلم به رشد بیشتری برسد، هر چند بیان‌نظرات در حد انتخاب گزینه خوب، متوسط، ضعیف است و جایی برای گفتگو و نظرات تحلیلی نیست و داوری یک نظرسنجی بیش نیست؛ اما مشکل فقط کیفیت داوری نیست.
اپیزود اول
در سینما نشسته بودیم و مشغول تماشا. فیلم مثل بسیاری آثار جشنواره‌ای، نه جذاب بود نه کسالت آور… در جنوب و کنار دریا، پسرِ نوجوانِ مادر از دست داده، با یک زن جوان در کارگاه همکار است و به تدریج بین آنها صمیمیتی ایجاد می‌شود. پسر متوجه‌علاقه بین زن و پزشک منطقه می‌شود و...
بین من و فرزندم سکوتی است نه من واکنشی نشان می‌دهم نه او… دوست ندارم فرزندم زودتر از سنش این مسائل را ببیند اما چه کنم رسماً و با تشریفات و کارت و مراسم افتتاحیه، داور جشنواره است و باید ببیند و رأی بدهد!
اپیزود دوم
خواهر و برادری در کوه و بیابان هستند… فیلم خلوت و کسالت بار است… تا اینکه برادر در کوه به پایین سقوط می‌کند و رادیو از دستش می‌افتد و در حالی که خواهر برای نجاتش تلاش می‌کنند برنامه مشاوره رادیو به گوش می‌رسد و موضوع درباره موضوعات زناشویی است. امیدوارم فرزندم از پشت سنگ‌ها صدای رادیو را نشنیده باشد اما پسرک فیلم خوب شنیده! و متوجه خط قرمز شده و به دختر می‌گوید گوشت را بگیر! حالا هر کس که نفهمیده بیشتر توجهش جلب شده!
دوست ندارم فرزندم زودتر از سنش این صحنه‌ها را ببیند اما چه کنم… داور جشنواره است و باید ببیند و رأی بدهد.
اپیزود سوم
وقت نکردم سینما بروم اما فرزندم سینماست و من آسوده نیستم که چه فیلمی می بیند. یاد قبلاً افتادم که با هم فیلم «بمب یک عاشقانه» را می‌دیدیم، آنجا پسر نوجوان مدام به دختر همسایه خیره می‌شود…! ولی آن فیلم بزرگسال بود و کارگردانش می‌تواند بگوید خودم هم اجازه نمی‌دهم فرزندانم فیلم‌هایم را ببیند تو چرا مواظب نبودی! اما حالا که جشنواره فیلم کودک و نوجوان است چه باید کرد؟
نمی‌توانستم جلوی فرزندم را بگیرم، چه کنم… داور جشنواره است!
این یادداشت ضمن تشکر از دست اندرکاران جشنواره و با استناد به اظهارات برخی والدین نوشته شده است.
*منتقد فیلم و سینما
