آرتین زهرابی؛ تیم های آسیایی به سرعت برق و باد در حال پیشرفت هستند و حاضر هم نیستند برای یک لحظه دست از پیشروی بردارند.
هر لحظه و هر ثانیه در حوزه خلیج فارس اتفاقات محیرالقولی رخ می دهد. الهلال تا آخرین نفس برای خرید ستارها به قیمت گزاف و احداث پروژه های بزرگ و کمپ های پیشرفته تمرینی می جنگد.
قطری ها میزبان جام جهانی شده اند. عمانی ها افکار بزرگی در سر می پرورانند و دور نیست که به زودی جایگاهی میان قدرت های قابل توجه فوتبال آسیا پیدا کنند.
همین که به بغل گوشمان نگاه کنیم متوجه می شویم صدها پروژه بزرگ استایوم های ورزشی در کشورهای عربی؛ یا ساخته شده یا با سرعتی سرسام آور در حال احداث است. از نظر فرهنگی هم تیم های عربی خلق و خوی عجیبی پیدا کرده اند. هواداران الهلال این روزها به النصری ها دلداری می دهند که انتقامشان را از پرسپولیس گرفته اند.
فوتبال ایران اما چه وضعیتی دارد؟ خود ما چه حال روزی داریم؟
قبل از این که به فکر هر گونه ساخت و ساز باشیم باید خدمت شما عرض کنیم سنگین ترین پرونده تاریخ ورزش ایران در دادگاه حکمیت ورزش، در حال بررسی است و مشخص نیست وکلای ویلموتس چه خوابی برای ما دیده اند و چند ۱۰۰ میلیارد خسارت باید به آن مفت خوری که از بلژیک آمده بود بپردازیم.
باشگاه های ایرانی ورشکسته، مقروض و فاقد اموال مشخص هستند؛ تیم هایی که اغلب زمین ندارند و برای گذران زندگی دست به دامن نماینده مجلس و فرماندار و استاندار هستند.
تیم های شمالی ما که باید در زمین های مرغوب چمن بازی کنند، روی «موکت های سبز» به میدان می روند؛ تازه اسمش را هم می گذارند چمن مصنوعی! مدیران این فوتبال اغلب راه را اشتباهی آمده اند و در هر چیزی تخصص دارند؛ مگر ورزش ...
پرسپولیس و استقلال که باید گل سرسبد فوتبال کشور و حتی آسیا باشند، هنوز به صورت دولتی اداره می شوند و هیچ احدالناسی جگرش را ندارد تا این دو تیم را به بخش خصوصی واگذار کند؛ بس که این بخش خصوصی ما بدبخت و آویزان است و در فوتبالی که هر فصل آن ۲۰۰ میلیارد تومان هزینه دارد؛ حتی با اختلاس نیز نمی توانند این دوباشگاه را بچرخانند!
از نظر فرهنگی هم که فدای این فوتبال بشویم؛ هواداران هر تیمی در انتظار خُرد و خمیر شدن حیثیت تیم رقیب هستند و تفاوتی نمی کند چه قرمز چه آبی چه زردقناری، حاضرند بمیرند اما تیم مقابل در کسب موفقیت ناکام بماند.
به نظر شما عجیب نیست در این اوضاع و احوال درب و داغان که هیچ و هیچ کس سرجای خودش نیست، توقعاتی در اندازه های قهرمانی تیم های ایرانی در آسیا را داریم و برای تیم ملی کشورمان هم نسخه قهرمانی در جام جهانی می پیچیم؟
آیا واقعا عقل ما سر جایش است و توهم فانتزی نزده ایم؟
