چایلد با نام پدری فرانسیس در یک مدرسه و آموزشگاه دینی زنانه آموزش دید و در زمینه‌های مختلف مطالعه کرد. یک سال در یک آموزشگاه دینی به تدریس پرداخت و در ۱۸۲۴ تدریس در یک آموزشگاه خصوصی در واترتاون را آغاز کرد.
دو سال بعد وی «Juvenile Miscellany» را تاسیس کرد که در واقع نخستین نشریه ماهانه مختص کودکان بود که در آمریکا نشر می‌یافت. چایلد انتشار این مجله را هشت سال ادامه داد. او در ۱۸۲۸ با دیوید لی چایلد ازدواج کرد و با وی راهی بوستون شد.
چایلد پس از موفقیت اولین رمانش با نام «Hobomok» چند رمان دیگر نوشت. او کتابچه راهنمایی برای مادران موسوم به «کتاب مادران» نیز چاپ کرد. اما مهم‌ترین کتاب او را باید «کدبانوی صرفه‌جو؛ تقدیم به آنانی که از صرفه‌جویی خجالت نمی‌کشند» بود.
در سال ۱۸۳۱ لیوید گاریسون، روزنامه تاثیرگذار خود در زمینه مخالفت با برده‌داری موسوم به «لیبراتور» را منتشر کرد. لیدیا چالد و همسرش نیز که با گاریسون در ارتباط بودند و با وی در زمینه مخالفت با برده‌داری همفکری داشتند، از وی حمایت کردند.
چایلد فعال حقوق زنان بود، اما از دیدگاه وی پیشرفت زنان تنها پس از لغو برده‌داری ممکن می‌شد و باور داشت که هم بردگان و هم زنان سفیدپوست از این نظر که مردان سفیدپوست آنان را تحت ستم قرار داده‌اند و به عنوان دارایی خود با آنان رفتار می‌کنند، همسان هستند. وی در سال ۱۸۳۳ با انتشار کتابی خواهان آزادی فوری بردگان بدون پرداخت پول به صاحبان آنان شد. گفته می‌شود چایلد نخستین زن سفیدپوستی بوده که از چنین راهبردی دفاع کرده است.
چایلد که طرفدار سرسخت و سازمان‌دهنده اجتماعات ضدبرده‌داری بود، برای جمع‌آوری و تامین هزینه‌های نخستین مجمع ضد برده‌داری که فعالان آن حوزه در ۱۸۳۴ در بوستون برپا کردند، تلاش‌های زیادی کرد. چایلد در ۱۸۳۹ به عضویت کمیته اجرایی «انجمن ضد برده‌داری آمریکا» درآمد و یک سال بعد سردبیری «نشنال آنتی-اسلیوری استاندارد» به وی واگذار شد.
چایلد در زمینه حمایت از بومیان آمریکا هم فعالیت داشت و نخستین رمان او، «هوبوموک؛ داستانی از روزگاران قدیم» در واقع قصه ازدواج زنی سفیدپوست با یک سرخپوست آمریکایی است. او در نوشته‌ای موسوم به «در باب سرخپوستان: ۱۸۶۸» از مقامات دولت و رهبران دینی خواست تا در باب بومیان عدالت ورزند. او ۹۱ سال عمر کرد و در ۲۰ اکتبر ۱۸۸۰ درگذشت.
