از سال ۱۸۹۵ که برادران لومیر سینما را به جهان معرفی کردند، در کنار مطبوعات رسانه‌ای بسیار اثرگذار بوده است حتی پس از ظهور و پیدایش رادیو، تلویزیون و فناوری‌های جدید ارتباطی. این اثرگذاری هم بعد اقتصادی داشته است و هم بعد فرهنگی. از منظر اقتصادی، یکی از صنایع درآمدزا برای کشورهایی است که در این زمینه سرمایه گذاری کافی کرده‌اند و از منظر فرهنگی نیز واجد آن چنان آثاری بوده و هست که آن را یکی از ستون‌های ترویج و اشاعه فرهنگی دانسته اند. از این نظر، سینما، رسانه‌ای است که بر حوزه‌های شناختی نگرشی، احساسی و رفتاری تاثیر بسزایی دارد و از راه تغییر سبک زندگی، می‌تواند پایه گذار تغییرات بنیادی در جوامع باشد.
ضمن این که تولیدات سینمایی در سطح روابط بین‌الملل، همپای تولیدات تلویزیونی، بخشی از دیپلماسی عمومی، فرهنگی، ارتباطی و رسانه‌ای به شمار می‌رود که هم می‌تواند پیام‌آور صلح و دوستی باشد و هم برعکس می‌تواند از راه کلیشه سازی و تاکید بر انگاره‌های قالبی و پیشداوری‌ها زمینه‌ساز یا گسترش دهنده دشمنی‌ها، تضادها، اختلافات و حتی جنگ‌ها باشد. بنابراین با توجه به سهم و نقش مهم سینما، چه به عنوان صنعت و چه به عنوان محتوای رسانه ای، در حوزه های اقتصادی، فرهنگی و روابط بین الملل، لازم است به این حوزه نگاهی راهبردی داشت.
یک اشتباه در دولت‌ها، محدود کردن سیاستگزاری و مدیریت این هنر، فن، دانش و صنعت، به یک ساختار بروکراتیک محدود سازمانی، مثلا در حد یک معاونت در یکی از وزارتخانه ها است، حال آن که می دانیم جنبه های چند سویه سینما می‌طلبد که آن را با نگاهی فرابخشی، بین بخشی و حاکمیتی، و نه صرفا تک بخشی و دولتی دید.
بر این مبنا، وجود یک شورای عالی سیاستگزاری ضروری است که در آن خبرگان علمی و اجرایی حوزه های مختلف ارتباطی، اقتصادی، فرهنگی، رسانه ای، فناوری و ... عضو باشند و با محوریت بالاترین مقامات کشور، سیاستگزاری های دارای ضمانت اجرای کافی را انجام دهند. با توجه به نقش آفرینی سینما در همه سطوح خرد (فردی)، میانی (خانواده، سازمان ها، تعاملات گروهی) و کلان (سبک زندگی، بین الملل و ...)، این انتظار بجایی است که سیاست های مربوط به مدیریت فرهنگی و اقتصادی آن در بالاترین سطوح حاکمیتی صورت گیرد، به طوری که با پرهیز از نگاه تک ساحتی و محدود، ناظر بر همه جنبه های اثرگذار و تقویت کننده آن باشد.
به طور مثال اگر سیاست های حوزه سینما را محدود به جنبه فرهنگی آن کنیم و از ابعاد اقتصادی، فناورانه، و بین‌المللی آن غافل شویم، راه به بیراهه خواهیم برد و به جایی نخواهیم رسید. با نگاهی انتقادی به وضعیت کنونی سیاستگزاری و مدیریت امور سینمایی در ایران، متوجه خواهیم شد که چرا، به زعم پیشینه تاریخی، فرهنگی و وجود استعدادهای فراوان، در این خصوص از کشورهایی نظیر ترکیه عقب مانده ایم و نتوانسته ایم آن چنان که انتظار می رود چه در زمینه تولید و چه در زمینه توزیع و مصرف آثار سینمایی، رشد کمی و کیفی داشته باشیم. حتی پس از آن که پی به اهمیت وجود شورای عالی سینما بردیم و آن را تشکیل دادیم متاسفانه جلسات آن به طور پراکنده و جسته گریخته برگزار شد و نتوانست آن نقش حامیانه و راهبردی را در ابعاد مختلف ایفا کند.
از شورای عالی سینما انتظار می رود، همان طور که در اساسنامه آن پیش بینی شده است، جلسات را در بالاترین سطوح تصمیم ساز حاکمیتی، با حضور نخبگان و شخصیت های شاخص فرهنگی، اقتصادی، ارتباطاتی، علمی و حوزه سیاست خارجی به طور منظم و بدون وقفه تشکیل دهد و بالاترین سطح ضمانت اجرای مصوبات برای آن درنظر گرفته شود که اگر چنین شود، آثار و پیامدهایی درخور توجه خواهد داشت از جمله حمایت از تولید فیلم ها و آثار سینمایی فاخر، رونق بخشی به چرخه تولید، توزیع و مصرف فیلم های سینمایی در داخل کشور و صادرات آنها به عنوان یک منبع درآمد ارزی پایدار که بازگشت سرمایه شایانی می تواند داشته باشد.
همچنین خنثی سازی قالبواره‌ها و کلیشه‌های غلطی که از جامعه ایرانی در خارج از کشور شکل می‌گیرد و معرفی حقیقت جامعه ایران به عنوان یک کشور دارای دیرینه تاریخی، غنای فرهنگی، مردمانی صلح دوست، آرمان هایی خیرخواهانه و بشردوستانه. استعدادهای کم نظیر ایران در زمینه محتوایی، تولید ادبیات سینمایی، بازیگران، کارگردانان، نوآوری های هنری و ... را باید به مثابه سرمایه‌هایی کم نظیر و منحصر به فرد مورد حمایت ویژه قرار داد تا به آن جایگاهی برسیم که در شان و درخور جامعه فرهنگی ایران است. شورای عالی سینما می تواند نقش آفرین اصلی رونق هنر، صنعت و دانش سینمایی ایران در سطح داخلی و بین المللی باشد. ضمن این که می‌تواند سیاست هایی را برای تبادل تجربه و دانش و فناوری های روز سینما تصویب و ابلاغ کند تا سینماگران ایرانی بتوانند توان و ظرفیت خود را در راستای بالندگی سینما به عنوان هنر هفتم، صنعت درآمدزا، نمایش دانش، تکنیک و فناوری خلاقه و پیام آور تصویری شفاف، مفاهمه ای و اقناعی، در راستای توسعه صلح و اهداف بشردوستانه عرضه دارد.
